جمعه ۱۰ فروردین ۱۴۰۳

جمعه ۱۰ فروردین ۱۴۰۳

سازمان راه کارگر: اول ماه مه نماد مبارزه کارگران، روز همبستگی جهانی طبقه کارگر علیه استثمار، ستم و سلطه را گرامی میداریم

اول ماه مه فرصتی است که اعتراض روزمره کارگران در خیابانها و محل های کاری فریاد میشود. اول ماه مه مناسبتی است که کارگران و تمامی زحمتکشان خیابانها و میدانها را در اختیار گیرند و خواست و مطالبات خود را فریاد زنند، روز اعلام کیفرخواست طبقه کارگر علیه نظام سرمایه داری،  روز اعلام اتحاد و همبستگی پیرامون راه حل کارگری و سوسیالیستی برای نجات بشریت از رنج و درد و بیماری و مصائب نظام سرمایه داری است، روزی است که کارگران با یادآوری مبارزات هم طبقه ای هایشان در سراسر جهان پیرامون مبارزات خویش، دستآوردها، نقاط ضعف و قوت آن به ارزیابی بنشینند.

امسال نیز، بزرگداشت اول ماه مه در شرایطی صورت می گیرد که بحران همه گیری  جهانی کرونا، همچنان ادامه دارد.، طبق آمار رسمی تا کنون حدود سه میلیون نفر در اثر این بیماری جان خود را از دست داده اند. همه گیری بیماری کووید ۱۹، سود پرستی سرمایه داری، ناتوانی اقتصاد بازار و همه دولتهای سرمایه داری کارگزار آن در مقابله با این بیماری را نشان داد. بی توجهی سنگدلانه به وضعیت کارگران، سود جوئی شرکت ها و کمپانی های بزرگ دارو سازی در رقابت با یکدیگر، مانع تراشی برای دسترسی همگان به واکسن، خرید میلیونها “دوز” واکسن کرونا توسط کشورهای ثروتمند سرمایه داری و رها کردن بقیه مردم به حال خود ” به قولی ” آپارتاید واکسنی”  و … بار دیگر آشکار کرد که نظام سرمایه داری مولد فقر و فلاکت، بیکاری، بیماری و مانع اصلی مقابله با همه گیری بیماری است.

 در دو دهه آغازین قرن بیست و یکم شاهد رشد، تغییر در ترکیب طبقاتی و گسترش مبارزات کارگران در سراسر جهان بوده ایم.. داده ها در رابطه با رشد تولید جهانی، رشد و گسترش طبقه کارگر را نشان میدهد. با توجه به داده های موجود، نیروی کار جهانی از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۹ بیست و پنج در صد رشد داشته است. در دو دهه اول قرن بیست و یکم شاغلین از ۲.۶بیلیون به ۳.۳ بیلیون نفر رسید. افزایش شمار زنان کارگر از ۴۰ درصد از نیروی کار شاغل در سال ۲۰۰۰ به تقریبا نیمی (۴۹ در صد) در سال ۲۰۱۹ بوده است.  برخلاف ایده ” جهان پسا صنعتی”، نیروی کار تولیدی از ۳۹۳میلیون در سال ۲۰۰۰ به ۴۶۰ میلیون نفر در سال ۲۰۱۹ رسیده، در حالیکه نیروی کار صنعتی ( تولید، ساخت و ساز و معدن)  از ۵۳۶ میلیون به ۷۵۵ میلیون در این مدت رشد داشته است. این رقم حتی کارگران حمل و نقل، ارتباطات و خدمات رفاهی ، که برای تولید کالا ضروری هستند را شامل نمی شود.  

همچنین به علت مهاجرت نیروی کار و خلع ید اقتصادی، بحران سیاسی، جنگ و  تخریب محیط زیست توسط شرکتهای چند ملیتی، جمعیت مهاجر بین المللی رو به رشدی بوجود آمده است . تعداد کسانی که در خارج از کشور خود زندگی میکنند در سال ۲۰۱۹ افزایشی ۵۷ درصدی نسبت به سال ۲۰۰۰ داشته است. بیشتر این مهاجران در سنین کاری هستند و تقریبا نیمی از  آنان را  زنان تشکیل میدهند. حدود ۱۱۱ میلیون نفر در سال ۲۰۱۷ توسط سازمان بین المللی مهاجرت به عنوان کارگران مهاجر طبقه بندی شدند. بعنوان مثال در ایالات متحده امریکا امروزه میلیونها کارگر که بسیاری از آنها مهاجر و رنگین پوستند ،  در شهرهای بزرگ و کوچک کار می کنند. آنها تکیه گاه اصلی اقتصادند و در خدمات، تولید و کشاورزی اغلب در پائین ترین رده های کار، بدون داشتن چشم اندازی برای بهبود کیفیت و وضعیت موجود شان بار اصلی اقتصاد را بدوش میکشند.

در خصوص ترکیب مجدد طبقه کارگر در کشورهای صنعتی، معمولا به افزایش خدمات و تولید کالاها اشاره میشود، با این فرض که این به معنای کاهش طبقه کارگر است، در حالیکه تولید خدمات همچنان تحت سلطه ی شرکت های غول پیکر است و زنجیره ارزش جهانی را شامل می شود.

 نیروی محرکه این تغییرات را بطور کلی جهانی سازی نابرابر سرمایه داری، رشد همزمان شرکتهای چند ملیتی پس از جنگ جهانی دوم، کاهش نرخ سود که در اواخر سالهای ۱۹۶۰ شروع و سرمایه را به فرا رفتن از مرزهای قدیمی سوق داد و باز شدن بازار کشورهای موسوم به “بلوک سوسیالیستی! ”  به روی سرمایه داری و اخیرا گسترش زنجیره ی ارزش جهانی ( گلوبال ولیو چینز) ارزیابی میکنند. کارگرانی که تحت عنوان خود اشتغالی یا کمک به خانواده طبقه بندی شده اند،  بویژه در آسیای جنوبی، آفریقا و در سراسر جهان در حال توسعه، در این زنجیره ادغام شده و مشارکت عظیمی دارند.

این زنجیره های عرضه تحت سلطه شرکت های بزرگ چند ملیتی، نه تنها اقتصاد در حال توسعه را به شرکت های چند ملیتی مربوط میکنند، بلکه عرصه اقتصاد محلی و نیروی کار را با نیاز های شرکتها  پیکربندی میکنند. حتی اگر اکثریت کارگران در یک کشور مستقیما به یک زنجیره از عرضه ارزش شرکتی مرتبط نباشند، اما  دستمزدها، سرعت کار، تعادل جنسیتی و رشد کار غیر رسمی،  متاثر از جهانی شدن و سرعت رشد شرکت های چند ملیتی است. بنا به یک ارزیابی رشد تولید سرمایه داری در هند بخش کار غیر رسمی را افزایش داده است، در حالیکه معامله با کارگران خانگی ، بویژه جائیکه زنان، با دستمزد ناچیز کار میکنند  و همچنین نیروی کار پرداخت نشده تولید مثل را تامین میکنند، هزینه هر کارگر کاهش می یابد. چنین اشتغال غیر رسمی ربطی به ” پیش سرمایه داری”  ندارد بلکه محصول جهانی سازی سرمایه داری است. بر اساس ارزیابی های سازمان جهانی کار دو بیلیون کارگر در بخش غیر رسمی کار میکنند.

از سوی دیگر، سهم درآمد نیروی کار از تولید ناخالص داخلی از اواسط دهه ۱۹۷۰ تا ۲۰۱۹ کاهش یافته و سهم سرمایه افزایش یافته است که از نشانه های آن، در همه اقتصاد های بزرگ، افزایش سهم درآمد ده درصد بالائی ها و کاهش درآمد ۵۰ در صد پائینی ها بوده است. فقر سیمای اصلی نیروی کار بویژه در کشورهای توسعه نیافته است. 

برای صدها میلیون کارگر در سراسر جهان ظاهرا سیستم دیجیتالیزه کردن، اتوماسیون و مدیریت دیجیتال تاثیری در بهبود شرایط کاری آنها نداشته است. فارغ از اینکه کارگر کجا و چگونه شاغل است، در دو دهه اخیر با نفوذ و فن آوری دیجیتال که کار فرد یا گروه ها را نظارت، کنترل، کمی سازی، استاندارد سازی، رد یابی و هدایت میکند، تغییراتی در سرشت کار بوجود آورده است که چیزی جز تشدید استثمار، فقر، ناپایداری کار، درد و رنج ، بحران، بیماری و مرگ برای کارگران همراه نداشته است. 

در سراسر دو دهه قرن بیست و یکم تظاهرات گسترده، اعتصابات ناشی از خرابی وضعیت اقتصادی با افزایش چشمگیری روبرو بوده است.، طبق یک ارزیابی فقط در سال ۲۰۱۹ در ۴۶ کشور یا تقریبا یک چهارم کره زمین، اعتراضات مدنی صورت گرفته است. در سالهای ۲۰۱۶ تا ۲۰۱۹ فقط ۴۴ هزار توقف کاری در ۵۶ کشور رخ داده است. فقط در چین بین سالهای ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۹ ، با وجود ممنوعیت اعتصاب، ناپایدار بودن کارها، مهاجرت گسترده داخلی به شهرها حدود ۳۲۰۰ اعتصاب بوسیله کارگران تولیدی رخ داده است.  

هر چند به دلیل ناپایدار بودن مشاغل، اشتغال غیر رسمی به معنای کمتر شدن قدرت کارگری است با این حال در بسیاری از کشورها چنین کارگرانی همانند نسل های پیشین، خود را در محلات، از طریق اتحادیه های مستقل، انجمن های غیر رسمی، سازمانهای کارگری مهاجر، تعاونی ها و یا محل های کاری سازماندهی کرده اند. در شرایطی که سیستم سرمایه داری با پیچیده ترین بحرانهای خود دست به گریبان است، در هیچ جای این کره خاکی، مکانی نیست که در آن از تشدید مبارزه طبقاتی به دور باشد. با وجود همه گیری بیماری کووید ۱۹، همچنان شاهد اعتصابات، اعتراضات بسیاری بودیم. تنها در چند ماه گذشته  شاهد اعتصاب ۲۵۰ میلیون کارگر در هندوستان و بدنبال آن اعتراضات میلیونی کشاورزان علیه رفرم های تحمیلی صندوق بین المللی پول و بانک جهانی، اعتصاب عمومی کارگران آمازون در سراسر شهرهای ایتالیا و برخی شهرهای امریکا، اعتصابات کارگران در آفریقای جنوبی و … بودیم. اعتراضات مشابه همچنان ادامه دارند.

پایگاه توده ای بیشتر خیزشهای دهه گذشته، طبقه کارگر و زحمتکش بوده است، اعم از اینکه عضو اتحادیه بودند یا نه، شغل دائمی داشتند یا کار ناپایدار،  تا حد زیاد و قابل توجهی سلاح “اعتصاب عمومی” را بکار برده اند. اعتصابات بزرگ و متعدد در سراسر جهان صورت گرفته است، بطوریکه برخی از تحلیل گران مارکسیست از بازگشت “اعتصابات عمومی” صحبت میکنند. همانگونه که رزا لوکزامبورگ در رابطه با  اعتصابات توده ای در انقلاب ۱۹۰۵ تحلیل کرد، در این دوره نیز طبقه کارگر تنوعی از اشکال گوناگون اعتصابات را به نمایش گذاشت. تمام این دوره نمونه ای از خود فعالیتی طبقه کارگر با خواسته های اقتصادی و سیاسی بوده است. به نظر می رسد که جنبشهای اعتصابی جدید،  پیام آور دوره ای از شکل گیری مجدد فرهنگ مبارزه جویی و مقاومت طبقه کارگر است، زمین واقعی و راستینی که سیاست سوسیالیستی میتواند در آن نشو و نما یابد. 

در ایران نیز با وجود ممنوع بودن اعتصاب و علیرغم هزینه های هنگفت زندان، محرومیت، شکنجه، شلاق و … در سالی که گذشت جنبش سراسری مطالباتی کارگران همچنان ادامه داشت و علاوه بر خواسته های کار، نان، مسکن و آزادی، درمان و واکسن مجانی نیز بر آن افزوده شد. با وجود کرونا و عدم دسترسی کارگران به هیچگونه امکاناتی برای حفظ جان خود و با وجود شرایطی که کارگران و زحمتکشان بر سر دو راهی مرگ در اثر گرسنگی و یا کرونا قرار گرفتند و همچنان قرار دارند و با وجود ابتلاء هزاران نفر از آنها، اعتراض، اعتصاب، تجمع و تحصن علیه خصوصی سازی ها و واگذاری به شرکتهای خصوصی و پیمان کاری، علیه اخراج ها و بیکارسازی ها، برای دستمزدهای پرداخت نشده و برای افزایش دستمزد ها، در دفاع از فعالین و رهبران تشکهای کارگران و معلمان زندانی، علیه قوانین نوشته و نانوشته ضد کارگری و در صدر همه اینها، اعتصاب طولانی و متحد کارگران هفت تپه ادامه داشته است. کارگران هفت تپه با طرح مطالبات خود از جمله لغو خصوصی سازی، بازگشت به کار همکاران اخراجی، آزادی کارگران زندانی، و لغو خصوصی سازی با اراده جمعی و مشورت و شرکت زنان و خانواده های کارگری در آن،  خلع ید کارفرمایان شرکت را به رژیم تحمیل کردند.

بخش های دیگری از کارگران نفت و گاز و پتروشیمی، با اعتصاب  و دست کشیدن از کار، خواهان افزایش دستمزد و کوتاه شدن دست پیمان کاران، رژیم را به عقب نشینی و افزایش دستمزد وا داشتند. به جز اعتصابات هفت تپه و نفت و گاز و پتروشیمی، اعتراض و تجمع کارگران در دیگر بخش ها منجمله کارگران شهرداری ها و کارکنان بخش های خدمات درمانی و مترو و حمل و نقل گسترش یافت.  

همگرائی و همبستگی میان بخشهای مختلف کارگران و حقوق بگیران، معلمین، پرستاران، بازنشسته گان  … رشد قابل توجهی داشته است. کارگران و حقوق بگیران دیگر در سراسر کشور بمثابه یک نیروی بزرگ و غیرقابل چشم پوشی به میدان آمده اند و این حضور تداومی بی نظیر داشته است. وجود همگرائی گسترده بخشهای مختلف کارگران، معلمان، بازنشستگان، دانشجویان و حمایت متقابل آنها که بویژه از طریق اعلامیه و بیانیه های مشترک خود را نشان میدهد، بیانگر وجود ظرفیت عظیم وحدت طبقاتی در میان بخشهای متنوع کارگران و زحمتکشان است. بعلاوه در سال گذشته بازنشستگان بمثابه یک نیروی بزرگ و غیرقابل چشم پوشی به میدان آمده اند و این حضور تداومی بی نظیر داشته است.

سازمان راه کارگر، فرارسیدن اول ماه مه – یازده اردیبهشت – روز همبستگی بین المللی کارگران همه کشورها را به کارگران و مزد بگیران، به همه آنان که برای آزادی و برابری و سوسیالیسمِ پیکار میکنند تبریک میگوید. ما با همه توان برای همبستگی جهانی طبقه کارگر، برای متحد کردن صفوف نیروی کار و زحمت، در دفاع از مطالبات برحق کارگران، برای آزادی بی قید و شرط همه زندانیان سیاسی خصوصا فعالان و پیشروان کارگری و معلمان کوشش می کنیم. اول ماه مه امسال را روز همدلی و همکاری و اتحاد همه تشکل های مستقل کارگران و معلمان و پرستاران و بازنشستگان … ، روز دفاع از خواست نان ، کار، آزادی، روز دفاع از درمان و آموزش رایگان، دفاع از یک زندگی انسانی، دفاع از حق تشکل مستقل کارگران و همه مزد بگیران، آزادی بی قید و شرط همه فعالان و رهبران تشکل های کارگران و معلمان و همه زندانیان سیاسی میدانیم. 

زنده باد اول ماه مه، روز همبستگی بین‌المللی طبقه کارگر

سرنگون باد رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی

زنده باد آزادی- زنده باد سوسیالیسمِ

کمیته مرکزی سازمان راه کارگر

مه ۲۰۲۱ –  اردیبهشت ۱۴۰۰

https://akhbar-rooz.com/?p=111161 لينک کوتاه

0 0 رای ها
امتیازدهی به مقاله
اشتراک در
اطلاع از
guest

0 نظرات
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها

خبر اول سايت

آخرين مطالب سايت

مطالب پربيننده روز


0
افکار شما را دوست داریم، لطفا نظر دهید.x