دیکریشن: در آستانه روز جهانی طبقه کارگر، طبق معمول شاهد تهدیدها و فشارهای متنوع از طرف نیروهای امنیتی نظام #سرمایه_داری هستیم. برگزاری تجمع به مناسبت #روز_جهانی_کارگر همواره برای طبقه حاکم ترسناک بوده و خطر پیوند اقشار جامعه حول مطالبات مترقی طبقه کارگر، همواره حاکمیت را تهدید کرده است. استثمارگران تصور می کنند سرکوب می‌تواند جلوی اعتراضات بر حق کارگران را بگیرد و برای حفاظت از مالکیت خود و سرمایه‌اش روی این زمینه بسیار سرمایه‌گذاری کرده‌اند.
اما مستقل از اینکه در چه نوع حکومتی و در چه موقعیتی کارگران برای روز جهانی هم طبقه‌ای‌های خود تجمع برگزار می‌کنند باید از خود بپرسیم که روز جهانی کارگر چه روزی است و چه روزی نیست.
روز جهانی کارگر روز اعتراض به رژیم یا دولت خاصی، روز اعتراض به جنبش خاصی، روز اعتراض به تعدادی از ستم‌ها و معضلات اجتماعی نیست. ریشه اسارت و فلاکت کارگران را نباید در رانت خواری یک عده آقا زاده، سلطه ایدئولوژی مذهبی، و انحصار طلبی یک نهاد نظامی یا امنیتی خاصی جست و جو کرد. علت اصلی و ریشه تمام تبعیض‌ها و اسارت کارگران را باید در زیربنای جامعه که همان شیوه تولید اقتصادی آن جامعه است جست‌و‌جو کرد. تولید ارزش اضافی از طریق استثمار نیروی کار، مالکیت خصوصی بر ابزار تولید و تأمین سود سرمایه اهداف و قوانین بنیادین زیربنای جامعه #سرمایه‌داری هستند. بدون تغییر این زیربنا و از بین بردن منطق زیربنایی جامعه سرمایه‌داری، طبقه کارگر نمی‌تواند به معنای حقیقی کلمه آزاد شود و به همراه خود کل جامعه را هم رها کند.
اول ماه می روز طبقه‌ای است که مستقل از هویت‌ها، مرزها و دسته بندی‌های ملی، قومی، جنسیتی، صنفی، بومی و غیر بومی، بیکار و شاغل، رسمی و قراردادی، نژاد و غیره، منفعت طبقاتی مشترک و جهان شمول دارد. روز گورکنان سرمایه‌داری!
ارتش جهانی نیروی کار با تولد نظام سرمایه‌داری چرخ تولید ثروت در جامعه را به حرکت درآورد بدون اینکه مالکیتی روی ابزار تولید خود داشته باشد، نقشی در اداره سیاسی و اجتماعی جامعه داشته باشد و بتواند از نیروی کارش در راستای رفع نیازهای جامعه بهره گیرد. سرمایه‌داری با توسل به قدرت سیاسی و مالکیت خصوصی توانست تا حد قابل توجهی در صف #طبقه_کارگر تفرقه بیندازد و با ترسیم مرزها و دسته‌بندی آنان و تراشیدن مقدسات و ارزش‌های ارتجاعی، مزدبگیران را سرکوب و تحمیق کرد. کارگران مجبورند برای زنده ماندن نیروی کار خود را به سرمایه‌دار بفروشند، به همین دلیل است که توسط سرمایه‌داران استثمار می‌شوند، خواه با دستمزد بالا و خواه پایین.
روز جهانی کارگر روز اعتراض طبقه کارگر به نظام طبقاتی است، نظامی که نابودی آن تنها به دست طبقه کارگر ممکن است و بر این طبقه روشن است که تنها کارگران از لغو بردگی مزدی منفعت می‌برند. این طبقه به دلیل جایگاهی که در مناسبات تولیدی و اقتصادی جامعه دارد، قدرت این را دارد که با زور اعتصاب خود حیات جامعه را فلج کند. کارگران اگر در قامت یک طبقه قدرت سیاسی را در دست داشته باشند و با کنار زدن مرزها و موانع بتوانند شیوه تولید سرمایه‌داری را به شیوه تولید اشتراکی تغییر دهند، آن روز حکم پایان دورانی است که انسان محکوم است در یک طبقه اجتماعی مشخصی متولد شود.
در این روز کارگران اعلام می‌کنند که در مقابل سرمایه‌داران و مناسبات سلطه یک طبقه متحد هستند. شرط اساسی پیروزی طبقاتی کارگران وجود اتحاد و تشکل قدرتمند است و برای حرکت به سمت رهایی ایجاد شوراهای مستقل کارگری بر پایه #جنبش_مجامع_عمومی از نان شب واجب‌تر است. از #هفت_تپه تا تهران، از معلمان تا دانشجویان، از #فولاد_اهواز تا نفت و بسیاری از کارگران آزادی‌خواه همگی پرچم جنبش شورایی را بلند کرده‌اند و با راهکار متمایز خود به میدان آمده‌اند.
روز جهانی کارگر روز تاکید بر تضاد منافع بین دو طبقه است. طبقه براساس میزان درآمد، فقیر یا غنی بودن، شغل، سبک زندگی و میزان ستم دیدگی تعریف نمی‌شود. کارگر آدم مستضعف و ستم دیده و محتاج ترحم نیست. پدیده طبقه، مستقل از هر چیز براساس جایگاه انسان در شیوه تولید اقتصادی تعریف می‌شود و قدرت مزدبگیران را باید در همین زمینه درک کرد.
در نتیجه تنها به واسطه قدرت طبقه کارگر است که میتوان مُهر ابطال به جامعه طبقاتی و توحش سرمایه زد. پس این روز را به فرصتی برای همفکری برای خلق امکان‌های عملی و نوین در راستای تقویت اتحاد، آگاهی و تشکل‌یابی تبدیل کنیم. خوب است کارگران و خانواده آنان جمع شوند و سخنرانی کنند، تجمع برگزار کنند و این روز را با هدف تقویت قدرت طبقاتی خود در ابعاد بزرگ جشن بگیرند.
پیروز باد همبستگی طبقاتی و جهانی کارگران!
