کشتی بان را سیاستی دگر آمد – هاشم موسوی

  تا پایان ریاست جمهوری ترامپ، سلطنت طلبان و بخشی از جمهوری خواهان و بسیاری از ایرانیان مهاجر، به خصوص در آمریکا و حتی مجاهدین، در عطش سرنگونی جمهوری اسلامی توسط او به سر بردند و در مبارزات انتخاباتی اخیر آمریکا هم، تا توانستند به نفع ترامپ تبلیغات کردند. غافل از آنکه ترامپ را هرگز سر حذف و حمله به جهوری اسلامی نبود؛ زیرا او، نه مرد جنگ، که مرد اقتصاد بود و ایجاد وحشت و جنگ را در منطقه، فقط به خاطر کسب باج بیشتر می خواست و با همان سیاست بود که توانست صدها میلیارد دلار از کشورهای عرب منطقه برباید و ببرد و از شلیک موشک به تأسیسات نفتی عربستان، نه تنها نگرانی نداشت، بلکه استقبال هم می کرد. زیرا این حرکات، کشورهای عربی منطقه را بیشتر به دامان آمریکا و اسرائیل می کشاند و همان بود که شاهد روابط صمیمانه و اتحادهای سریع بین اعراب و اسرائیل شدیم.

 این سیاست به ظاهر جنگی و عظمت طلبی ترامپ بود که در جامعه آمریکائیان هم ریشه دوانید و استقبال شد و توانست حتی در بازندگی انتخاباتی ایشان، بیش از ۷۰ میلیون رأی در جیب او ذخیره بگذارد و ضمناً مردم را به کنگره و تسخیر آن بکشاند.

در چنین حال و هوایی بود که جناب رضا پهلوی و طرفداران و برخی از اپوزیسیون داخل، به شکست برجام امید بسته و ناکامی آن را آرزو می کردند. گویا نه نگران حال و روز مردم در این تحریم ها بودند و نه دردشان را می فهمیدند. آقای رضا پهلوی و بسیاری دیگر، هنوز نمی دانند که شدت فقر در ایران، اگرچه مردم را به شورش هایی همچون آبان وا داشته است، اما بیکاری، فقر و فحشا و اعتیاد و حتی خودکشی های بی شمار، به خصوص بین جوانان و نوجوانان ما را نیز در پی داشته است، که امروزه به عنوان یک معضل اجتماعی گریبان همه ما را گرفته است. از همه مهم تر آنکه هیچ آزادی و استقلالی با تکیه به بیگانگان و دخالت آنان به منزل نرسیده و حداکثر عراق و افغانستان خواهد شد.

در هر صورت، ترامپ شکست خورده و بایدن به کرسی ریاست جمهوری نشست و هرچند سیاست های ترامپ را چه در عراق و چه افغانستان، به جِد پیگیری می نماید، اما طبعاً در بسیاری جهات، سلیقه های دیگری خواهد داشت.

به نظر می رسد دموکرات های آمریکا، امروز دیگر سلطان مخلوع را در لباس سلطنت نمی پسندند و در اپوزیسیون سازی هم سیاست دیگری در پیش گرفته اند و همین بود که با اشاره ای، جناب شاهزاده ۴۰ ساله، یکباره به رضا پهلوی مبدل شدند وگرنه شاهزاده را در این ۴۰ ساله، بویی از جمهوری نبود، و به نظر می رسد همان بود که ناگهان در روزهای پایانی سال ۹۹، کلیپ هایی از ایشان به شکل ناباورانه در رسانه های اینترنتی دست به دست شد، مبنی بر آنکه جمهوری را بر سلطنت ترجیح می دهند و سلطان بی اختیار، نمی پسندند. به هرحال، ظاهراً گامی به جلو بوده و هست. برنامه ریزی حساب شده، اما با تعجیل صورت گرفت و عید نوروز که تلویزیون ها بهترین و شادترین برنامه های خود را ارائه می دهند و به رقص و آواز می پردازند، تلویزیون رسمی آمریکا VOA، از ساعاتی قبل از تحویل سال، برنامه های خود را عمدتاً به ایشان و همسر اختصاص می دهد و طی صحبت های بسیار خودمانی، از شوخی های خانوادگی و عادات ایشان و حتی از خروپف شبانه هم می پرسد تا شاهزاده دیروز را از آسمان به داخل منزل و پای سفره های هفت سین مردم بنشاند و این برنامه نه یکی دو بار، بلکه طبق معمول، بارها و بارها تکرار گردید. آن هم با زیرنویس نه شاهزاده، بلکه آقای رضا پهلوی.

چندی بعد نیز، ایشان را در مصاحبه ای طولانی با آقای سیامک دهقان پور مشاهده کردیم که هردو هنوز در بیان صریح جمهوری و یا سلطنت، این پا و آن پا می کردند و عجیب تر آنکه این بار، در زیرنویس برنامه از ایشان به عنوان شاهزاده یاد می شد. گویا چانه زنی لابی ها بر سر شاه بی اختیار و با اختیار و یا جمهوری، هنوز ادامه دارد وگرنه چنانچه شاهزاده را عزمی محکم بود، قاعدتاً می بایست در همان وهله اول، انصراف و استعفای خود را از دعوی سلطنت اعلام و تقدیم مردم می داشتند و شاید با این سیاست، ایشان در جمع کسان، “نه به جمهوری اسلامی و نه به انتخابات” و در کنار جریاناتی از قبل زاده شده، همچون شورای گذار آقایان آهی و شریعتمداری و سایر علمداران آن جریان، بیشتر جا گرفته و در لوای جمهوری خواهی و یک کاسه شدن سلطنت طلبان دیروز و جمهوری خواهان حافظ سرمایه امروز همراه تر می شدند.

با چنین موضع گیری و تغییر جهت و اتحادی، بی شک جمهوری خواهان عدالت خواه و یا جریانات سیاسی مشابه، در مسیر راه، ناچار به تأمل بیشتری خواهند شد و تغییرات نوینی در جبهه بندی های نیروهای سیاسی و انشعابات را شاهد خواهیم بود.

باید توجه داشت با این تغییر جهت ها، که بخشی با اشارات قدرت های جهانی و رهبران سرمایه بین المللی صورت می گیرد، بدون تأمین منافع کامل همان کشورها به سرانجام نخواهد رسید.

تاریخ مبارزاتی کشورمان، دموکرات شدن بسیاری از جباران ماسونی، همچون قوام السلطنه ها را دیده است که از یک سو حزب دموکرات می ساختند و از سوی دیگر، نیروهایشان را در فرقه دموکرات آذربایجان می کاشتند و یا خود را همسوی حزب توده جلوه می دادند و رهبران آن حزب را در دولت و مجلس در کنار خود می نشاندند و با چنین سیاست هایی به اهداف اصلی خود، در فریب سازمان های سیاسی و مردم دست می یافتند و با همین حیله ها بود که به سرکوبی و نابودی جنبش های آزادی بخش خراسان، گیلان و آذربایجان موفق شدند و پسیان ها، کوچک خان ها، ستار خان ها و فرقه ای ها را از دم تیغ گذراندند. امروزه بسیاری از فعالین سیاسی افسرده و خسته از مبارزه و شکست و در آرزوی دستی غیب، به خصوص در خارج از کشور، با این تغییر چهره شاهزاده به وجد آمده و آغوش وا کرده اند. غافل از آنکه ایشان را همراهانی هست و رهنمایانی. فاشیست های آدم خواری که مسلماً آن ها، همپای ایشان از جبهه سلطنت به جمهوری خواهی جدید پای خواهند نهاد و باز فراموش نکنیم که از دل همین جمهوری خواهی های اینچنین بوده که موسولینی ها، سوهارتو ها، اردوغان ها، اسد ها و علی اف ها بیرون زده اند. از دل همین “مجلس و مردم هرچه بگویند” بود که مجلس چهارم و پنجم مشروطه تشکیل شد و از آراء صندوق و مجلس، رضاخان بیرون زد و در فردای پیروزی، چهره واقعی اش نمایان شد و یا از محمدرضا شاه، جوان معصوم ۱۳۲۰، خونخوار ۲۸ مرداد زاده شد. مگر ندیده ایم برخی از طرفداران جناب رضا پهلوی را که در همان آمریکا، از اعضاء به شدت افراطی جمهوری خواهان بوده و چگونه از ساندرز و اوباما، به عنوان یک چپ و کمونیست و با تنفر یاد می کنند تا بتوانند مردم آمریکا را از سیاست های آنان بترسانند؟ در جبهه جمهوری خواهی آقای رضا پهلوی، چنین کسانی جای دارند که مشخص نیست در فردای رسیدن به قدرت، با دگر اندیشان و کمونیست های ایرانی چه برخوردی خواهند داشت؟

در هرحال، کشتی بان با اجرای چنین خیمه شب بازی جذابی، با حذف سلطان و بدون تغییر ماهیتی، هم ظاهراً خود را از چهره یک حامی حکومت موروثی و غیردموکراتیک رها ساخته و هم بر یک کاسه کردن بسیاری از جمهوری خواهان که پر از چلبی ها و کرزای ها خواهد بود پرداخته است که نیروهای ملی، واقعی و دموکرات، در آن میان ذوب خواهند شد.

جنبش آزادی خواهی و عدالت طلبی مردم ایران را، نه فقط امپریالیست ها قادر به رهبری و رهگشایی نیستند، بلکه هیچ نیروی غیرمستقل و وابسته به آن ها، از قماش پهلوی ها و چلبی ها نخواهند توانست در این کوران مبارزه دوام آورده و در راه خدمت به مردم از جان بگذرند. تجربه های گذشته، پیش روی ماست. مردمی که کشته ها داده و زندان ها کشیده اند، به سادگی عنان این مبارزه را به بادها نخواهند سپرد. آنچه رسیدن به دموکراسی و عدالت را برای یک ملت تضمین می کند، نه تکیه بر بیگانگان و از دست دادن استقلال یک کشور قبل از مبارزه است، بلکه صرفاً تکیه بر مردمی است که ظلم و سختی ها را تحمل کرده و برای رهایی خود از آن وضعیت اسف بار مبارزه می کنند. همان بیکاران، همان کارگران، همان کشاورزان و همان معلمان و بازنشستگانی که برای تأمین رزق روزانه خود، به خیابان آمده و فریاد بر می آورند. جنبش آزادی خواهی و عدالت طلبی مردم ایران که در طول مبارزات خود، ده ها هزار زندانی و تبعیدی و کشته داده است هرگز نیاز به رهبران مادرزاد و تکیه به کشورهایی که جز بدبختی و اسارت، برای کشور ما به بار نیاورده اند نداشته و طبعاً از دل مبارزات خود، فرزندان قهرمان و رهبرانی را پرورش خواهد داد.

تاریخ مبارزات ملت ها نشان می دهد؛ چنانچه تحولات عمدتاً، در نتیجه مبارزات خود مردم یک کشور حاصل آید، همچنان که در کشورهایی چون شوروی، چین، کوبا، کره، ویتنام و حتی فرانسه و هند اتفاق افتاد، رهبران از دل همان مبارزات رشد کرده و زاده می شوند. لنین ها، مائو ها، جیاپ ها، مصدق ها و هو شی مین ها، کاستروها، دوگل ها، گاندی ها و ماندلاها، رهبران صادراتی کشورهای امپریالیستی نبودند. اما چنانچه کشورهای امپریالیستی، از ابتدا یا بین راه، بر مبارزات مردم سوار شده و تسلط یابند و تحولاتی چون سوریه، عراق، افغانستان، مصر و یوگوسلاوی را رقم بزنند، بی شک هدفشان جز به کرسی نشاندن عوامل صادراتی خود نبوده و همان است که در انقلابات مخملی و قلابی، شاهد رشد اعتراضات و شروع تحولات مجدد می باشیم.

اتحادها، همکاری ها و وحدت ها، نه در پشت میزهای مذاکره و در آمریکا و اروپا، بلکه در صحنه مبارزات داخل هر کشور جوانه می زند، ریشه می گیرد و پایدار می ماند و گل می دهد.

هاشم موسوی

چاپ کن