آیت الله ابراهیم رئیسی یا نشانه مرگ اندیشی

فرامرز الماسی: نیاز به گفتن نیست که یکی از ویژه گی های جمهوری اسلامی از بدو تولد، نلرزیدن دستانِ پلشت او جهت چکاندن ماشۀ کشتار انسان هاست. اگر چه لازم است محققین تاریخی و اجتماعی سیر فکری این هیولای هستیِ خوارِ را بررسی کنند اما شاید بیان چند تجربه و یاد مانده وضوح بیشتری به موضوع بدهد.

پس برای نمونه یاد آورم از سینما رکس آبادان که در یک فقره عده ای انسان را با بی رحمی غیرقابل توصیف آتش زدند تا مامورانِ زندگی سوز به رهبری خمینی بازار داغی برای ادامه سوداگری مرگ داشته باشند. این چنین بود که بعد اسقرار کامل در حکومت از میان خود نمونه های بی همتا در کشتن انسان ها به جامعه عرضه کرد که می توان اسامی افرادی از جمله؛ صادق خلخالی، اسدالله لاجوردی، ابراهیم رییسی، محمد گیلانی و… را برشمرد!

 آن  وقت ها که اسدالله لاجوردی شهره عالم بود و قصاب اوین لقب گرفته بود ابراهیم رییسی هم شان و همطراز او در کرج مدال افتخار آدم کشی بر سینه سنجاق زده بود. بسیار امیدوار بودم و هستم تا بازمانده ای از دادگاه های آن ایامِ کرج خاطرات خود را از این موجود انسان کش بازگو کند. من به عنوان زندانی دهه شصت نیز یاد مانده ای دارم:

سال ۶۲ در آموزشگاه اوین بمانند صدها نفر زمانِ زیر بازجوئی را سپری می کردم. روزی خبری منبی بر دستگیری پنج یا شش نفر از کارگران کارخانه زامیاد را در روزنامه خواندم. بدلیل اینکه یکی از آشنایان من کارگر آن کارخانه بود، بسیار نگران شدم که مبادا آن کارگر جزو دستگیر شدگان باشد. در خیال خود می اندیشیدم که اگر او دستگیر و به اوین منتقل شود چه عاقبتی در انتظار ما خواهد بود. از جهتی امید داشتم در صورت دستگیری آن کارگر آشنا، او را جزو متهمین کرج محسوب کنند تا بلکه از دستان پلشت لاجوردی بدور باشد و هم ارتباط من و او آشکار نگردد.

آن زمان در اتاق ما م.ع و م. خ دو نفری بودند هر چند مشکوک به سازمان پیکار دستگیر شده بودند اما، بیش از چهارده ماه در بندهای مختلف حبس کشیده و از تجربه بیشتری نسبت به من برخوردار بودند. من از آن دو سوال کردم: آیا اگر کسی در شرکت زامیاد که موقعیت مکانی آن جاده کرج قرار گرفته دستگیر شود متهمِ تهران محسوب می شود یا کرج؟

آن دو گفتند: مورد بستگی به محل فعالعیت فرد دستگیر شده دارد.

من علت سوال و نگرانی خود را به آن دو گفتم.

آن ها گفتند: ای کاش فرد آشنای تو دستگیر نشده باشد ولی، عموما بچه هایی که کرج دستگیر می شوند محل فعالیت خود را تهران عنوان می کنند تا به اوین بیاورندشان!!

با تعجب زیاد پرسیدم: یعنی دوست می دارند بدست لاجوردی بیفتند؟ چرا؟ به چه علت؟

آن ها گفتند: کرج یک دادستان بسیار جوان دارد که آخوند است و عمامه سیاه دارد. او چنان بی رحم است که می گویند صد رحمت به لاجوردی!! و گفتند و گفتند از شقاوت و درندگی آخوند جوان که برای من در آن زمان غیرقابل باور بود.

خوشبختانه آشنای من جزو دستگیر شدگان آن زمان نبود. ولی من زندان ماندم و تابستان سال ۶۷ در جریان کشتارهای زندانیان چندین مرتبه رو در روی آن آخوند عمامه سیاه نشستم. آنجا بود که بهمنی از خوف بر وجودم هوار شد و خاطره سال ۶۲ را به یادم آورد. ابراهیم رئیسی همان آخوند عمامه سیاه سال ۶۲ در قامت یکی از اعضای هئیت مرگ در برابرم نشسته بود و نفس بر نفس من گره زده بود. گرچه از میان جمع هئیت مرگ، نیری سوال می پرسید ولی، خشمِ چهره رئیسی هراس بیشتری ایجاد می کرد. گوئی او بیش از سایر اعضای هئیت مرگ عجله داشت تا بر پایان عمر یک انسان امضاء بگذارد.

 اگر کسانی باشند نا آشنا از گذشته و روحیات او، کافیست به وقت مصاحبه ها  بر چهره او دقت کنند تا متوجه شوند که او خندیدن را یاد ندارد. گه گاهی که به اجبار خنده مصنوعی بر صورت خود میهمان می کند بی تناسب بودن فعل خنده با صورت او کاملا عیان می شود. او با “خندیدن ” بیگانه است چرا که همواره به مرگ و قتل انسان ها اندیشیده و نگریسته و جز قتل آشنای دیگری ندارد. حتی می توان باور کرد که در خواب هم، به کشتن و دار زدن انسان ها فکر می کند.

جمهوری اسلامی که رهبرش فردی چون خمینی باشد که با یک فتوای او هزاران انسان حلق آویز می شوند، رئیس عدلیه و جمهورش هم باید هم شان و هم طراز خود او باشد؛ کسی چون ابراهیم رئیسی.

چاپ کن