سلامی همراه با چماق – نامه ی کارگر نیشکر هفت تپه در مورد رئیسی

من از آقای کیا بسیار ممنون‌دار خواهم شد اگر این پرسش مرا پاسخ گویند که رابطه‌ی کامنت‌شان با نامه‌ی کارگران هفت تپه چیست؟ یا به‌عبارتی چه چیزی در آن نامه بود که ایشان را به این صرافت انداخت که جریان‌های مخالف باید اکتیو سازمان‌یافته در محل انتخابات«درخواست انتخابات آزاد را به‌گوش همگان برسانند»؟
و اما، بر این باورم که همه چیز بر این دلالت دارد که «همگان»پیشاپیش بنا به تجربه‌ی چهل ودوساله‌ی خود، و نه توصیه‌ی من و شما، دریافته‌اند که انتظار انتخابات آزاد از این رژیم کشتی به خشکی راندن است؛ و من اضافه می‌کنم وقتی که ما به هر دلیل تمنیات دل را جای‌گزین واقعیت عینی می‌کنیم آن وقت با توصیه‌ی های این چنین «همگان» را از خود ناامید کرده و صحنه را برای کسانی که در «انحلال جمهوری اسلای» ثابت‌قدم هستند خالی می‌کنیم. کار اما به این جا ختم نمی‌شود، بلکه دو باره یک سی ـ چهل سالی باید به دنبال «انتخابات آزاد» زندان و شکنجه و اعدام را تحمل کنیم تا یک خمینی دیگری از راه برسد تا ما خسته و درمانده در وجنات او چیزی را بیابیم که دلالت بر آن داشته باشد که اوهمان کسی است که بالاخره ما را به «انتخاب آزاد» خواهد رسانید. این سی – چهل سال‌ها در برابر عمر تایخ چیزی به حساب نمی‌آید: ما هنوز می‌توانیم یک سی- چهل سال دیگر با سودای سر براه شدن خمینی از راه رسیده طی کنیم. «و ما دوره می‌کنیم شب را روز را هنوز را.»
،