در چند روز اخیر تجمع اعتراضی و تحصن کارگران معدن آسمینون منوجان واقع در استان کرمان را شاهد بودیم. نمایی دیگر از رزم و اتحاد طبقه کارگر که مبارزه‌ی پیوسته و روزمره را سرلوحه‌ی کار خود قرار داده است. کارگران در جاده‌ی بندر‌عباس-کهنوج، همبستگی عظیمی را رقم زده‌اند. نکته‌ی اساسی مشارکت جمعی کارگران در کنار خانواده‌هایشان، و بستن جاده از طریق گذاشتن سنگ‌های کوهپایه و اتراق شبانه در تونل جاده است.
کارگران در جریان حدود ۶۰ ساعت تحصن قدرتمند خود توانستند برخی مطالبات خود را سرانجام در جلسه‌ای با حضور دادستان، نیروهای انتظامی، عوامل دولت و کارفرما به کرسی بنشانند.
حذف قرارداد پیمانکاری، اجرای طرح طبقه‌بندی مشاغل، رعایت ایمنی محل کار، حذف طرح محدودیت حق اولاد، فراهم شدن سرویس ایاب و ذهاب و برخورداری از ظرفیت حمل و نقل برابر قانون حق تردد، حل شدن مسٸله بیمه بیکاری، انعقاد هرچه سریع‌تر قرارداد، تشکیل کمیته فنی ارزیابی ماشین‌آلات و پذیرش سفته به عنوان ضمانت با تایید چک لیست کارشناسی، استفاده از ظرفیت دستگاه‌های دولتی برای رفع مشکلات تولید، تعیین مدیر واحد نیروی انسانی معدن و ممنوعیت حضور آقای حیدری بیزنو در معدن از جمله دستاوردهای کارگران می‌باشد.
در این میان سیاست سرکوب کارگران از طریق تقویت حراست، پایگاه بسیج و کمیته انضباط کار هم در دستور کارِ کارفرما و حامیانش قرار گرفته است.
آنچه باعث شده که اعتراض آن‌ها به تحصن چند روزه کشیده شود، وضعیتی است که بارها شاهدش بوده‌ایم؛ فساد نظام‌مند، دستمزد پایین، مسٸله‌ی مالکیت، عدم پاسخگویی مناسب و به موقع به کارگران در کنار نادیده گرفتن سایر مطالبات معیشتی آن‌ها. از جمله مسائل پنهانی که در قراردادهای کارگران وجود دارد و توسط نماینده کارگران مطرح شده، ماجرای اجبار آن‌ها به گذاشتن ضمانت بانکی به مبلغ ده درصد مبلغ دستگاهی که روی آن کار میکنند؛ که بعضاً تا پانصد میلیون تومان هم می‌رسد.
از دیگر موارد مطالبه‌ی کارگران بحث قراردادهای آن‌ها است. در تصمیم‌گیری‌های قبلی، بنا شده قراردادها به شرکت پیمانکاری سپرده شود و با کارگران قراردادهای کوتاه مدت یک‌ماهه منعقد گردد که بی شک این نیز حربه‌ای است از سوی کارفرما و عوامل دخیل در منطقه تا بتوانند کارگران را متفرق کنند و بی سروصدا دست به موقتی‌سازی و به اصطلاح تعدیل نیروی کار بزنند.
در این مدت آنچه که این کارگران فریاد زده‌اند، اعتراض به وعده‌های دروغین کارفرما و عوامل مسئول و مدیریت منطقه‌ای بوده است. مضاف بر اینکه تمامی مدیران اداری و انتظامی از کارفرما و عواملش در برابر مسائل و مطالبات کارگران حمایت و پشتیبانی کرده‌اند. این وقاحت دیگر حتی در خفا و پشت پرده نیست. استاندار کرمان «#علی_زینی_وند» با وقاحت تمام در برابر دوربین‌ها کارگران را به اطاعت از «تحریک‌کنندگان» متهم و آن‌ها را به «اشد مجازات» تهدید کرد. او اضافه کرد که راه‌بندان غیرقابل بخشش است و تحصن باید به داخل معدن محدود شود. زینی‌وند دائماً با امنیتی کردن فضا بر حضور «تحریک‌کنندگان» تأکید می‌کند. گویی گوش جامعه و کارگران از این الفاظ پر نیست!
باری این که می‌بینیم کارگران هر روز همبسته‌تر و متحدتر در هر گوشه از جامعه و مراکز کار ظهور و حضور پیدا میکنند حاکی از آگاهی این طبقه از این مسٸله است که جز اتحاد با طبقه خود و متحدین حقیقی خود در جامعه راه و پناه دیگری پیش روی خود ندیده و ندارند. این رزم خیابانی کارگران نوید بخش این آگاهی طبقاتی است که کارگران و خانواده‌هایشان بر وزن و اهمیت طبقاتی و اجتماعی خود واقف هستند و با این روش پای در میدان مبارزه برای تغییر و حق طلبی نهاده‌اند.
به‌جا و بایسته است که مدافعین حقیقی طبقه کارگر در هر کجا که هستند صدای این حق خواهی باشند و ساز و کارهای حمایتی و کارزارهای جمعی خود را برای پشتیبانی از کارگران معدن #آسمینون_منوجان و خانواده‌های آنان راه اندازی و تقویت کنند. امنیتی کردن هرگونه سازمان‌یابی اجتماعی و حمایتی سیاستی مردود است و کارگران جان به لب رسیده مرعوب این جرم‌تراشی‌های مضحک نخواهند شد.
