پدرِ گرانمایه ام ؛دوست ما و شما، و دلسوز مردم ایران و جهان روز سه شنبه ۴خرداد ۱۴۰۰(۲۵ ماه می ۲۰۲۱)در ساعت۱/۴۲بامداد ، در بیمارستان واتفورد، در شمال لندن، با لبخندِ همیشگی دوست داشتنی اش، برای همیشه در ادبیات و‌تاریخِ ایران جاودانه شد.
قلبش،روحش همیشه برای انسانیت؛اخلاق و آزادی می تپید.
پیامِ آخر خویی:
بروید،
خانم ها ،آقایان
بروید خوش باشید
بی آنکه مردم کُش یا طبیعت کُش باشید.
پدرم می دانست که یادش و نامش همیشه با ما و تاریخ میهنش و فرهنگ و فلسفه در جهان خواهد بود.
مراسم آخرین وداع با کالبد او در روز شنبه ٢۶ژوین ٢٠٢١ (۵تیر ١۴٠٠) ساعت ١١صبح بوقت لندن در آرامگاهِ گلدرز گرین (Golders Green) برگزار میشود .
بنا به خواسته خودش، کالبد او را به آتشی که در جانش و شعرش روان بود میسپاریم:
پس از آن در مراسمی در روز چهارشنبه ٣٠ژوئن ٢٠٢١ (٩ تیر ١۴٠٠)و همزمان با جشن زاد روز شاعر گرانمایه ی ما، یادش را گرامی خواهیم داشت. در این روز همچنین درختی را با بخشی از خاکسترش خواهیم کاشت که در آینده دوستداران خودش و شعرش و اندیشه اش اگر دلتنگ او شدند بتوانند در آنجا با او دیدار کنند. محل و ساعت این مراسم را خبررسانی خواهیم کرد.
باشد روزی که شاعرِ گرانمایه ی ایران در کنارِ فردوسی بزرگ آرام بگیرد. دور نیست آنروز
خوئی متعلق به همه بود و در این دو مراسم هرکس که بخواهد میتواند حضور یابد. ولی با توجه به محدودیت های ناشی از کرونا ممکن است برای تعداد کمی این امکان وجود داشته باشد.
در اطلاعیه های بعدی، پس از روشن شدن تصمیمات دولت انگلیس در روز ۱۴ ژوئن، که مقررات جدید گرد همآئی ها اعلام خواهد شد، اطلاعات بیشتری در این زمینه به عموم خواهیم داد. به هر حال هر دو مراسم از طریق اینترنت پخش جهانی خواهند شد.
از آنجا که اسماعیل خوئی زندگی خود را وقف مردم میهنش ایران کرده بود و بدور از تنگ نظری های سیاسی و جناحی متعلق به همه مردم بود، هرکس و هر گروهی میتوانند مراسم دلخواه خود را برای نکو داشت او برگزار کنند و نیازی به مشورت با خانواده او ندارند.
از همه ی شما دوستان نازنین ,همکاران مهربان ،اصحاب رسانه و همه ی شما مردم گرانمایه ام که در چند روز گذشته پیام همدردی خودتان را، با تلفن، ایمیل، پیامک، و یا از طریق رسانه های اجتماعی، برایم فرستادید سپاسگزارم و بر من ببخشید که یارایی ندارم بِه پاسخگویی
قلبم،روحم،نفسم و همه کسم را یک هفته ست که نمی بینم و برای دختری که عاشقانه پدر را می بویید این بزرگترین تلخی ست.
سبا خویی
