بررسی خیزش های اخیر و نیروهای منتسب به جنبش کمونیستی ایران

با اظهار قدر دانی از این تلاش، نویسندگاه مقاله، بررسی خیزشهای اخیر و نیروهای منتسب به جنبش کمونیستی، در درجه اول این نوشته به عللی غیر ملزوم طولانی بود. مثلا موضوع بحث نیازی به بخش اول ۲۸ صفحه ایجاد نمی کرد. البته اگر بحث را بررسی چرایی ضعف جنبش کمونیستی بدانیم. و در بخش دوم هم خیلی کش و قوس بیهوده داده شد و مطلب را طولانی کرد. بهتر است سعی کنیم نوشته هامان رو تا حد ممکن کوتاه کنیم اگر واقعا می خواهیم کسی مطالبمان را بخواند و وارد بحث شود. همه مطلب و نقطه نظرات خود را می توانستید در دو صفحه خلاص کنید.
نویسندگان با داخل کردن جریان آمل سربداران در کنار سیاهکل، سوسیال امپریالیسم خواندن اتحاد شوروی و تقدیر از باب آواکیان و… گرایش مائویستی خود را بر خلاف همه حق سعی خود در استقلال و غیر وابستگی ایدئولوژیکی بر ملا ساختن، که البته موضوع بحث من نیست.
بحث اینکه فروپاشی غیر منتظره اتحاد شوروی و گردش چین به سمت سرمایه داری و پایان جنبش های چریکی، را شاید بتوانیم دوره ایی دیگر از همه دورانهای گذشته تلاش در جهت جامعه کمونیستی و کمونیسم دانست. هرچند جنبش چریکی و اتحاد شوروی دو مسیر متفاوت و سرانجام متفاوت داشته اند. مسلما شکست این تجارب سبب شکست ایده کمونیسم در همه جا هست و تلاشی ده چندان می بایست کرد تا فقط بگوییم کمونیسم برابر با استبداد و دیکتاتوری و تروریسم نیست. بگذریم از اینکه چرا کمونیسم رهایبخش است.
نویسنده(گان) با تمام تلاش و تقلا به جز آنچه دانسته های تا کنون بوده و تجربه شده را باز گویی نکرده اند متاسفانه راهی را هم نمایان نکردند که چگونه جنبش کنونی می تواند قوای خود را جمع نماید و دوران جدیدی از موفقیتهای کمونیستی را با خود بهمراه آورد.
چیزیکه مسلم است در این مسیر، یعنی رسیدن به جامعه کمونیستی، میانبری وجود ندارد و می بایست از امکانات موجود آغاز کنیم. در میان توده ها بودن، همراه با قیام توده ها در حرکت بودن، همراه با کارگران به پیش رفتن، سازمانگری کمونیستی کردن یعنی کمونیستها و علاقه مندان کمونیست را در حزب و سازمان گرد آوردن و سازمانگری کمونیستی در میان کارگران کردن در شرایطی اگر امکان فعالیت آزاد سوسیالیستی بود آنرا پیش گرفتن راه های معقول تلاش برای جامعه کمونیستی فرداست. تا زمانیکه در ایران کمونیستها تبدیل به نیروی واقعی از لحاظ کمیت نشدن انقلاب کمونیستی ممکن نیست با حرکت سربداران آمل فقط رفتن به استقبال مرگ قهرمانه آما بی ثمر است.

شکستهای دیروز درسهای آینده است و آغازی منطقی دوباره، انقلابیگری خارج از زمان ثمره ایی نخواهد داشت. شرایط انقلابی که موجود شود فقط زیر گوش یک عده آنرا زمزمه نمی کند همه توده ها از آن آگاه خواهند شد. پس زمانی فکر کردید آلان موقع اقدام قهری ست و توده ها عین خیالشان نیست بدانید که زمانش نیست.
در مورد اینکه کجاست تاثیر بلا منازع کمونیستها در این حرکتها، اگر نیست یا در صف مستقل خود نیست یعنی امروز ما به چنان حدی نیستیم و می بایست به کار جدی خود ادامه دهیم.
آما همینجا می توان روی اینکه ما چه می خواهیم و چه ممکن است می توان مکث کرد. در همه انقلابات تاکنونی یک لبه شمشیر دو لبه علیه حاکمیت بورژوایی در کشورهای در حال توسعه وجود استبداد و دیکتاتوری و در مقابل آن تقاضای توده ها برای فضای باز سیاسی و انتخابات آزاد و … می باشد و لبه دیگر آن مبارزات اقتصادی معیشتی توده ها که مبارزه طبقاتی شان است قرار دارد. کمونیستها در اکثر کشورها از هر دو لبه این شمشیر استفاده کرده اند و می کنند. و اگر امروز روز مجال ظهور کمونیسم نیست همراه دیگر نیروها به براندازی استبداد و دیکتاتوری همت می گمارند یا کرده اند تا در شرایط جدید و با امکان فضای باز سیاسی به سازمانگری کمونیستی خود بپردازند. کمونیستهای ایران هم در مقابل چنین وظایفی قرار دارند و می بایست همراه توده ها در جهت براندازی رژیم مستبد و مذهبی حاکم تلاش کنند که می کنند و این گامی بزرگ در جهت نزدیک شدن به توده ها به کمونیسم فردا هم هست چرا که در فضای باز فردا کمونیستها دسترسی بهتری به توده ها و کارگران و دانشجویان و دانش آموزان و زحمتکشان را دارا خواهند بود. امروز هژمونی ما مهیا نیست آما وظایف بر شمرده بالا هست.
فعلا به همینقدر اکتفا می کنم.