سال هاست که در رای گیری های مهندسی شده شرکت می کنیم به امید آنکه حکومت صدای مـردم را بشنود و به خواسته هـای آنان توجه نماید، اما واقعیت این است که با ساختار کنونی قانون اساسی که حکومت مادام العمر و فراقانونی را وجاهت می بخشد و حاکمیت نیز، مست از باده ی قدرت گوش به صدای مردم نمی سپارد شاید که تنها بـا فریاد میلیونی مردم بخود آید
تاریخ ایران سـراسـر شگفتی است بـا تکرارهای همسـان، حاکمی می رود و حاکم دیگری با وعده های رنگین تر از او می آید و بـر چشم برهم زدنی آن می شود که حاکم پیشین بــود و گاه بدتر!!!
هنگامی که اسامی منتصبین ریاست جمهوری از سوی شورای نگهبان منتشر شد ناخودآگاه اواخر سال ۵۴ را بخاطـر آوردم که شاه مغرور به قدرت خود، تنها یک حزب خود ساخته بنام حزب رستاخیز را حزب سراسری ایران اعلام کرد و همه مردم ایران را به پذیرش وعضویت در آن یا خروج از کشور تهدید نمود و رسما ضربه ی نهـایی را بر مشروطیت و حضور مردم وارد کرد.
امـــا دوسال بعد مردم پاسخ آن را بـاانقلابی غیرقابل تصور به او دادند؛ بگذریم از آن که انقلاب چگونه به بیراهه کشیده شد….و امــا
َآیا این انتصابات هم به چنان سرنوشتی مبتلا خواهد شد؟
آقایان؛ تصمیم گیران؛
شما قادر نخـواهید بود در عصر اطلاعات؛ اینچنین سرنوشت کشور را رقم بزنید و زندگی مردم را به ۱۵۰۰سال قبل برگردانید.
هشدار که حتی نمی توان آن را به سال ۵۷ برگرداند.
جالب است که آقای رئیس پلیس اخطار می دهد که با مبلغین تحریم انتخابات، برخورد می شود در حالی که باید با برخی از مدیران تصمیم گیر برخورد شود که اعلام کرده اند عدم حضور حداکثری هم؛ مانع قـانونی و شرعی بودن انتخابات جاری نیست!
آیا این انتصاب هم ضربه نهایی به جمهوریت است؟
من بر این باور نیستم. چرا که مردم ایران از انقلاب مشروطیت تاکنون هرگاه، از طرف زمامداران از ایفای نقش خود در تعیین سرنوشت خویش منع شدند، هوشیارانه پا به میدان نهادند و آنچه را دیگران برایشان رشته بودند با مبارزه حق طلبانـه پنبه کردند.
امروز نیز مهمترین وظیفه همه نخبگان آمادگی برای کمک و راهنمائی مردم و پیشبرد مبارزات و نافرمانیهای مدنی است.
باید به مردم متکی بود و همراه با سیل بی پایان آنان، حکومت را به عقب نشینی واداشت. زیرا سال هاست که در رای گیری های مهندسی شده شرکت می کنیم به امید آنکه حکومت صدای مـردم را بشنود و به خواسته هـای آنان توجه نماید، اما واقعیت این است که با ساختار کنونی قانون اساسی که حکومت مادام العمر و فراقانونی را وجاهت می بخشد و حاکمیت نیز، مست از باده ی قدرت گوش به صدای مردم نمی سپارد شاید که تنها بـا فریاد میلیونی مردم بخود آید وگرنه هر حاکمیت دانایی می داند که در عصر اطلاعات، زودتر از آنچه نیت حاکمیت است مردم از آن آگاه می شوند و آن تصمیمات را برنمی تابند و به شیوه های متنـوع برگرفته از تاریخ و فرهنگ خود به مقابله با آن، برخواهند خواست.
زهره تنکابنی
۲۶خرداد ۱۴۰۰
