اساسنامهی سندیکای سراسری هنرمندان و کارکنان تئاتر
شورای تحریریهی فصلنامه «صحنه معاصر»
انجمن تئاتر ایران – گروه تئاتر اگزیت
تهیه و تنظیم: شیرین میرزانژاد
با سپاس از همکاری شیوا خاکپور (حقوقدان)
بهار ۱۴۰۰
آشنایی با حقوق صنفی، سازماندهی و یافتن راهحلهای جمعی برای دستیابی به مطالبات صنفی را تنها از طریق تشکیل سندیکای مستقل و آزاد میتوان محقق کرد. در این اساسنامهی پیشنهادی تلاش شده است با استفاده از تجربهی نهادهای مشابه در کشورهای دیگر و با تکیه بر مشابهتهای میان آنها با کشورمان و همچنین نیاز موجود، چهارچوبی برای سندیکای تئاتری ترسیم شود. در این مسیر، طبیعتاً موانعی بر سر راه قرار داشت و ملاحظات بسیاری وجود داشت که باید مد نظر قرار میگرفت.
در وهلهی اول تفاوت ساختار و ظرفیتهای اجتماعی و قانونی و چهارچوبهای موجود میان کشور ما با سایر کشورها جلب نظر میکند. شرایط کشور ما، بستر اجتماعی و قانونی موجود و همچنین کمبود تجربه در زمینهی فعالیت صنفی مستقل تئاتری، موجب میشود که بخشهایی از تجربهی کشورهای دیگر در فعالیت صنفی، در شرایط موجود قابل اعمال نباشد. تشکل صنفی در اروپا و آمریکا سنت و پیشینهای غنی دارد و آنچه امروز در آنجا میبینیم، ثمرهی بیش از یک قرن تلاش و سعی و خطاست. اما در کشور ما مسیری که این کشورها در راستای فعالیت صنفی پیمودهاند، طی نشده است. از سوی دیگر دولتها به طور کلی وظایفی در قبال شهروندان دارند که امروز در بسیاری از کشورها در قالب سیاستهای حمایتی در سیستم بهداشت و درمان، آموزش و تامین اجتماعی محقق شده است، اما در کشور ما نه تنها دولت به نحو کارآمدی به این وظایف نمیپردازد، بلکه وضعیت مبهمی نیز در این زمینه وجود دارد. پرداختن به اموری چون کمکهزینهها و برخی از دیگر اقدامات حمایتی خدماتی که در سندیکا پیشبینی شده، در اصل باید بر عهدهی دولتها باشد. ارائهی این خدمات از سوی سندیکا بخشی از مبارزه برای تحقق اهداف صنفی و مطالبهگری از دولتهاست و نه جایگزینی برای دولتها و ایفای وظایف آنها. در واقع با ترسیم چهارچوب سندیکا، تلاش شده است که نشان داده شود تئاتر و صنف آن چطور میتواند باشد، یا چطور باید باشد. در نهایت اساسنامهی پیش رو تلاشی است برای ترسیم آیندهی تشکل صنفی تئاتر، آیندهای که چندان دور نیست و پایههای آن را میتوان از امروز بنا نهاد.
نسخه پیدیاف