به چهره با صلابت این مادر در این تصویر خوب بنگرید! – منصوره بهکیش

اخبار روز
یکشنبه, ۱۳ تیر ۱۴۰۰
ساعت ۱۱:۴۷
تريبون آزاد

یادداشتی بر نوشته قبلی درباره دایه صبریه کفاشیان (مادر عبداللهی)

به چهره با صلابت این زن و مادر زحمتکش در این تصویر خوب بنگرید! چشم‌هایش، نوع نگاه پر از حرف او، نوع نشستن با صلابت او، شانه های محکم و استوارش، خطوط چهره و لبان او، دوباره که به این تصویر نگاه کردم واقعاً تکانم داد که چه قدرتی در او و ما نهفته است و کافی است که به دور و برمان خوب نگاه کنیم تا بتوانیم به وجود با‌ ارزش همدیگر و نیرویی که داریم پی ببریم و قدرتمند شویم.

من از نزدیک با این مادر و خانواده مبارز ایشان رفت و آمد نداشتم، ولی چهره اش برایم بسیار آشناست و از این انسان‌های مقاوم و عاشق چون مادرم زیاد دیده‌ و به شدت تأثیر گرفته ام. به نظر می‌آید که او با تمام سختی‌هایی که در زندگی کشید و با وجود زخم های بسیاری که به جان و تن اش زدند و دردهایی که در دل داشت، توانست در زندگی محکم و استوار بایستد و به خانواده و دوستان درس زندگی و عشق همراه با مقاومت و ایستادگی و سر خم نکردن در برابر ظالمان را بدهد.

هرچند گاه از این رفتن ها دچار یأس و ناامیدی می‌شویم، چون گمان می‌کنیم که آن دیو پلید که آتش گدازانی را از آتشفشانی مهیب به جان و خرمن ما انداخته است، دارد تمام زیبایی‌ها و خوبی‌ها را نیست و نابود می‌کند و ما هر روز تنهاتر و ناتوان‌تر می شویم، ولی اگر به دور و برمان خوب بنگریم می‌بینیم که ما نیز از فوران آن آتشفشان رودهایی جاری شده ایم و به هر کوی و برزن و خانه‌ای رسیده ایم و در آن منزل کرده ایم. فقط کافی است که درها را باز کنیم و دوباره رودهایی جاری و به هم متصل شویم تا بتوانیم با امواج خروشان ما، آن آتشی که دیو پلید به جان ما انداخته است را خاموش کنیم و او را جایی که سزاوار آن است بفرستیم.

هرچند او و بسیاری دیگر از مادران، پدران و خانواده‌های مقاوم که با تمام وجود به ما درس مقاومت و انرژی برای ادامه راه می‌دادند را در این راه از دست داده‌ایم یا بیمار و ناتوان شده‌اند، ولی رفتن شان نیز می‌تواند ما را چون رودهایی دور افتاده از هم به همدیگر متصل کند، به ویژه اگر با مرور و یادآوری زندگی و راه و روش آن‌ها همراه باشد و جوانه های بسیاری که در کنارمان رو به نو شدن و شکوفا شدن هستند را نیز ببینیم.

درست است که در این راه برخی از ما گاه از جور ظالم از پا افتاده‌ایم و تبدیل به برکه هایی بی حرکت شده‌ایم و گمان می‌کنیم که توان جاری شدن نداریم، ولی اگر به دور و بر خودمان خوب نگاه کنیم، می‌بینیم که نیروی بسیاری در ما نهفته است و می‌توانیم راه برکه ها را باز کنیم و چون رودی خروشان راه بیافتیم و باغ‌ها را آب یاری کنیم و گل‌ها برویند و شکوفه دهند و همه جا با طراوت و زیبا شوند و به دریا و اقیانوس با خورشیدی فروزان برسیم.

سرود رود از سعید سلطان پور به یاد مادران و دیگر عزیزان ما که چون رود بودند!