در روزهای اخیر قطع برق در اکثر مناطق ایران باعث اعتراضات گسترده ای شده است. شهروندان معترض تاکنون دست کم در ۲۲ شهر در مقابل ادارات مرکزی برق و در محلات خود دست به تجمعات وسیعی زده اند و خشم و نفرت خود را با سر دادن شعارهایی علیه دولت و حاکمیت ابراز داشته اند. خبرها حاکی است که با قطع مداوم و مکرر برق در بخش خدمات درمانی و بیمارستانها، تاکنون بالغ بر صدها شهروند بیمار و نیازمند که حیات شان به دستگاه های تنفسی و الکترونیکی وابسته است، جان خود را از دست داده اند. موج عظیم هرج و مرج و ترافیک شهری به دلیل از کار افتادن چراغ های راهنمایی در کنار فاسد شدن و تلف شدن اساسی ترین اقلام خوراکی شهروندان در سوپرمارکت ها و دامداری ها در این گرمای تابستان، جامعه را با کمبود بیشتر آذوقه و خطر مرگ مواجه کرده است.
“توصیه” مقامات به اینکه “ما خودمان هم نمیدانیم که دلیل قطعی برق چیست و لذا مردم خودشان قوانین را رعایت کنند”، چیزی بیش از بی لیاقتی و بی مسئولیتی حاکمیت در قبال زندگی بیش از هشتاد میلیون نفر شهروند این جامعه نیست.
دولتی که عرضه تامین ابتدایی ترین نیازمندی های شهروندان را ندارد؛ دولتی که عاجز از تامین حداقلی از زندگی برای شهروندان جامعه است، ناتوان از تضمین امنیت جانی شهروندان است؛ دولتی که قادر نیست اساسی ترین امکانات را در اختیار سیل زدگان و زلزله زدگان و مصیبت زدگان قرار دهد، دولتی که عاجز از تامین واکسن کرونا و ممانعت از کشتار خاموش محرومان بدست این ویروس سیاه است؛ نظام درمانده ای که بجای هزینه کردن در عرصه رفاه و آسایش مردم، کرور کرور هزینه دستگاه عریض و طویل مجلس، بیت امام، وزارت اطلاعات و سپاه قدس و استخدام مزدوران مخوفش میکند تا صدای حق خواهی و عدالت طلبی محرومان را تعقیب و خفه کند؛ نظامی که در آن کودکان به گدایی و گرسنگی و بیگاری کشیده شده اند و در عوض زندانهایش بیش از این گنجایش آزادیخواهان و حق طلبان را ندارد؛ دولتی که بجای ارزش نهادن به زندگی و حیات و حرمت انسان، اعدام میکند و میکشد و بیکار میکند؛ دولتی که عاجز از تامین بیمه بیکاری و خدمات اجتماعی رایگان برای شهروندان است اما در عوض تا چشم کار میکند خرج گله های بسیج و سپاه و ارتش و دار و دسته های نظامی و شبهه نظامی اش میکند؛ دولتی که بجای آزادی تحزب، عقیده، بیان، اعتصاب و احترام به انسان در جهان معاصر، به اتهام مخالفت سیاسی اعدام میکند و شاهرگ حیات سیاسی و اقتصادی شهروندانش را میزند؛ حاکمیتی که از رٸیس جمهورش تا بیت بیت رهبری و روسا و مسٸولین دولتی اش، برای کم ترین مسٸولیت در قبال زندگی شهروندان، شانه بالا می اندازند و در کمال وقاحت و گستاخی اعلام میکنند: “دولت مقصر نیست”؛ دولتی که بعد از عروج اعتصابات و اعتراضات کارگری، امروز هشت اش در گرو نُه است، چرا کنار نمیرود و اداره جامعه را به دست رهبران و نمایندگان سوسیالیست و صاحب صلاحیت مردم نمیدهد؟! رهبران سوسیالیستی که عزم کرده اند رفاه، آسایش، معیشت و حق حیات شهروندانشان را از تعرض حاکمیت موجود مصون نگه میدارند! رهبران مشروعی که در دفاع از مطالبات اساسی شهروندان جامعه ایران، پیه سرکوب و زندان و خطر ترور و تعقیب شان توسط عمال حاکمیت اسلامی را به تن مالیده اند! سوسیالیست هایی که پا پیش گذاشته اند و با گردنی افراشته از آنچه حق انسان در قرن بیست و یکم است و باید باشد، کوتاه نمی آیند! رهبرانی که امروز از اعماق جامعه ایران، از دل طبقه کارگر ایران به سطح امده اند و ادعای اداره جامعه کرده اند!
این حاکمیت نشان داده است که نه اهل “اصلاحات” و رفرم است؛ نه اهل “گشایش سیاسی و اقتصادی” است؛ نه اهل “توسعه و آبادانی” است و نه اهل “ادب شدن”! این حاکمیت را از روز اول گماشته اند تا با چماق استبداد، توقع بالای کارگر و شهروند جامعه ایران از زندگی در جهان معاصر را سرکوب کند و به خون بکشد؛ این نظام را گماشته اند تا اقتصاد و رفاه و معیشت را “زیربنای الاغ” جلوه دهد! این نظام اگر خاصیتی دارد همین است که “استاندارد” بالایی از خفقان و فقر و سرکوب را به جامعه ایران تحمیل کند.
این نظام رفتنی است؛ این را خودشان بهتر از هر کسی میدانند! مبارزه برای رفاه و برابری، نبرد برای آزادی و رفع تبعیض امروز جزء لاینفک مبارزه مردم ایران علیه جمهوری اسلامی است. شبح شکل دادن به یک انقلاب اجتماعی برای جامعه ای مرفه، برابر و کمونیستی در گشت و گذار است. رهبران و پیشقراولان طبقه کارگر برای پایان دادن به فقر و محرومیت و ناایمنی در جلو صف مبارزه مردم ایران علیه حاکمیت جمهوری اسلامی ایستاده اند! این تنها طبقه و جنبش واقعی برای تحقق بخشیدن به عدالت، رفاه و آزادی در جامعه ایران است. این یگانه جنبشی است که برای برابری، رفع تبعیض، برخورداری از نعمات زندگی در سرتاسر ایران به حرکت درآمده است. دولت آتی باید دولت این طبقه و دولت تحقق بخشیدن به رفاه، معیشت و آزادی باشد!
حزب کمونیست کارگری ایران – حکمتیست (خط رسمی)
۱۷ تیر۱۴۰۰ (۷ ژوٸیه۲۰۲۱ )
