امروز ۱۸ تیر، سالروز یکی از وقیحانه و وحشیانه‌ترین جنایت‌های دستگاه حاکم در دانشگاه‌ها است. وقایعی که بعدها به عنوان “حمله به کوی دانشگاه تهران” شناخته شدند، به مجموعه‌ای از سرکوب‌های حکومت علیه دانشجویان معترض گفته می‌شود که در جریان آن تعداد حداقل ۷ دانشجو کشته شدند. این اعتراضات، اولین اعتراض جمعی و گسترده پس از “انقلاب فرهنگی” در دانشگاه‌ها بود.
وقایع کوی دانشگاه از دو جهت اهمیت ویژه‌ای دارد. اول آنکه بیان می‌دارد که جنبش دانشجویی در ایران، علیه وضعیت تحمیلی به دانشجویان در آن دوران ایستادگی می‌کند و اجازه نمی‌دهد سیاست سرکوبگرانه حکومت، سایه خود را بر دانشگاه حفظ کند. در واقع این باور حکومت را که پس از به کار بستن جنایتی به عنوان “انقلاب فرهنگی” موفق شده است دانشجو و جنبش دانشجویی را ساکت کند و سر درس و مشقش بنشاند، پس از وقایع تیر ۷۸ به خیالی دور تبدیل می‌شود. در واقع دانشجویان در آن دوران به روشنی موضع کل جامعه برابر حاکمیت را نمایندگی کردند.
اما نکته دوم، بیشتر مشرف به اهمیت سیاسی این مسئله است؛ پا به میدان گذاشتن دانشجویان در جریان مجموعه وقایعی بود که اعتراض به تعطیلی “روزنامه سلام” نقطه شروع آن می‌بود، البته این اعتراضات همینجا پایان نیافت و در روزهای آتی و در اعتراض نسبت به جنایات انجام شده توسط نیروهای سرکوبگر حکومتی و حمله گسترده به دانشجویان، ضرب و شتم و از پشت بام دانشکده‌ها پرتاب کردن دانشجویانی که دست و پاهایشان بسته بود و البته پاسخگو نبودن هیچ نهاد مسئولی، اعتراضات در روزهای بعد جنبه متفاوتی به خود گرفت و تبدیل به یک “نه” به کل وضع موجود شد.
در ادامه هم خیلی زود، مردم در سایر شهرها و در حمایت از اعتراضات دانشجویان دانشگاه تهران و سایر دانشگاه که به حمایت از این دانشجویان وارد میدان اعتراضات شده بودند، به خیابان‌ها آمدند و مجموعه‌ای از تجمعات اعترضی خیابانی گسترده توسط مردم برپا شد. مردمی که دانشجویان را پیشرو خط سیاسی خود می‌دانستند، به همان میزان رادیکال و ناراضی از وضعیت تحمیل شده به جامعه ایران، نسبت به مسببین جنایت رخ داده در کوی دانشگاه، اعلام بیزاری کردند و حتی تجمعی را رو به بیت رهبری آغاز کردند.
در واقع اهمیت اعتراضات و درگیری‌های رخ داده در جریان روزهای مربوط به جنایت کوی دانشگاه، این است که برای اولین بار پس از دو دهه سرکوب و اعدام و قتل‌های زنجیره‌ای سازمان داده شده توسط حاکمیت، خیزشی مردمی به وقوع پیوست که نمایندگی خواسته‌های جامعه برابر حاکمیت را عهده‌دار بود. از این رو است که می‌گوییم ۱۸ تیر ۷۸ نقطه شروعی بود برای اعتراض توده‌ای و جمعی علیه حاکمیتی که بیش از ۴ دهه است که تنها جوابش رو به حق‌خواهی و آزادی‌خواهی دانشجویان و سایر بخش‌های جامعه، تیغ سرکوب بوده است.
در انتها یادی می‌کنیم از سعید زینالی، فرشته علیزاده، عزت‌الله ابراهیم نژاد و تامی حامی‌فر چهار تن از کشته‌شدگان شناسایی شده واقعه کوی دانشگاه و همچنین تمام دانشجویان جانباخته، آسیب‌دیده، محبوس و تحت حکمی که برای آزادی از ظلم و چپاول سیستماتیک تحمیل شده بر مردم در ایران؛ بهایی سنگین پرداختند. تشکل دانشجویان پیشرو دانشگاه اصفهان از جان، زندگی و جوانی دانشجویان مبارز و خواهان تغییر وضعیت ضدانسانی تحمیل شده بر جامعه، اعلام دادخواهی می‌کند. تمام مسببین جنایت‌های حاکمیت در دانشگاه‌ها هم باید فورا از دانشگاه‌ها اخراج شوند و در دادگاه‌های مردمی مجازات شوند.
دانشجویان پیشرو دانشگاه اصفهان
۱۸ تیر ۱۴۰۰
