سی سال از قتل فجیع رهبر بزرگ نهضت مقاومت ملی ایران می گذرد.
روز ششم اوت ۱۹۹۱، فرستادگان جمهوری اسلامی، دکتر شاپور بختیار، آخرین نخست وزیر نظام مشروطه ی ایران، ادامه دهنده ی ثابت قدم راه مصدق بزرگ و رهبر نهضت مقاومت ملی ایران و دستیار وفادارش سروش کتیبه را کشتند.
شاپور بختیار در کتاب «یکرنگی» مبارزات گذشته ی خود، و خواست ها و برنامه ی سیاسی خویش را معرفی کرده است.
از یاد نبرده ایم که دکتر بختیار به روشنی مردم ایران را از «دیکتاتوری نعلین» بر حذر داشت و آن را به مراتب بدتر از دیکتاتوری چکمه دانست. این توانایی دکتر بختیار در پیشگویی آینده مبدل به یکی از مهمترین جاذبه های او نزد طرفدارانش گشت.
دکتر بختیار در سخنرانی هاید پارک در شهریور ۱۳۵۸ گفت: «آنچه را که ما از نظر فرهنگ ملی در اعصار و قرون داشته ایم، موجب مباهات ماست. و اگر ما این هویت ملی را از دست بدهیم، همه چیز خود را از دست داده ایم. ما باید تکنولوژی غرب را قبول بکنیم، پیروی بکنیم، یاد بگیریم، ولی فرهنگ ملی خود را هم با تمام قوا حفظ کنیم. آنچه که در مملکت ما می گذرد یک بازگشت به قرون وسطی است. اگر آنهایی که به تکنولوژی و فرهنگ غرب ایراد می گیرند، اگر این افراد واقعا از این فرهنگ و تکنولوژی بیزارند، بهتر این بود که به جای گرفتن طیاره و به ایران آمدن، سوار الاغ و اسب و استر می آمدند. در هر حال اگر که تمدن غرب، اگر آنچه را که در چهارصد سال گذشته، مخصوصا، به وقوع پیوسته ما نمی خواهیم، من در پشت این حرف، در پشت این فکر، یک توطئه استعماری کاملا روشن می بینم. … مقصود این است که ما به تکنولوژی غرب نزدیک نشویم، مقصود این است که ما بتوانیم با همان افکار چهارصد سال قبل در یک دنیایی منابع طبیعی خودمان را بدهیم و به هیچ صورت وقتی که این منابع تمام شد جز مشتی فقیر و بیچاره نمانیم. این است که می گویند غرب بد است، غرب چنین است، نباید به سبک غرب رفت.»
دکتر بختیار شش ماه پس از سقوط دولتش در پاریس، در نخستین پیامی که به ایران فرستاد، از مردم درخواست کرد که در مقابل یورش نظام اسلامی به هویت ایرانی، ملیت خود را بیش از پیش گرامی بدارند. او در بخشی از پیامش گفت: «از شما می خواهم که هر بامداد چنانکه ما هر روز در زندان عمل می کردیم، آهنگ جانفزای «ای ایران ای مرز پرگهر» را دستجمعی با فرزندان خود بخوانید تا فراموش نکنید از کجائید و اطمینان داشته باشید که ایران با نیروی لایزال مردم این آب و خاک و لطف الهی حیات جاودانه دارد.»
بختیار در برابر ملامت ها و اتهاماتی که از هر طرف او را هدف قرار داده بودند تنها پاسخی که داد این بود: «اینکه گفته شود چرا نخست وزیری رژیمی را که بیست و پنج سال به قانون احترام نگذاشته بود قبول کردم سفسطه ی محض است برای اینکه وقتی من قبول مسئولیت کردم برای به کرسی نشاندن قانون بود و وقتی که دکتر مصدق قبول کرد نخست وزیر همان پادشاه شود برای یک دگرگونی عظیم در مملکت بود. سعی کردم در آخرین دقایق وقتی هیچکس جرأت قبول چنین مقامی را نمی کرد قبول مسئولیت کنم و نهراسم از اینکه عده ای که امروز می دانیم چقدر از کرده ی خود پشیمانند مرا سرزنش کنند.»
بختیار با رویاروئی مستقیم با خمینی مشعل مقاومتی را بر افروخت که تا آخرین لحظات که بدست مأمورین جمهوری اسلامی بقتل رسید برافراشته نگاه داشته بود. بختیار همانند مصدق ایمان و یقین داشت که « این آتش هرگز خاموش نخواهد شد و مردم آگاه ایران این مبارزه ی ملی را آنقدر ادامه خواهند داد که به نتیجه برسد »
شاپور بختیار به راه نهضت ملی، به راه پدران فرهیخته‌ی مشروطیت، به راه مصدق بزرگ و به راه آزادی و استقلال ایران و حاکمیت ملت بر سرنوشت خویش رفت و مردانه در راه کوشش بی‌پایان خود برای تحقق دموکراسی در ایران و ارج به پرچم سه‌رنگ به معنیِ حفاظت بی‌چون‌وچرا از تمامیت ارضی کشور ایستاد.
نام دکتر شاپور بختیار در راه مبارزه برای استقرار دموکراسی و آزادی در ایران هرگز نخواهد مرد.
پاینده ایران
دکتر پرویز داورپناه، جمعه ۱۵ مردادماه ۱۴۰۰ برابر با ۶ اوت ۲۰۲۱ــ دوسلدورف، سازمان های جبهه ملی ایران در اروپا
*متن پیام به مراسم یادبود سی اُمین سالروز قتل شاپور بختیار و سروش کتیبه (پاریس)
