قرن کمونیسم. به مناسبت صد سالگی حزب کمونیست آفریقای جنوبی

نقش حزب کمونیست آفریقای جنوبی در دورۀ جنبش آزادی‌بخش ملی تعیین رهنمودهای ایدئولوژیکی روشن بود. کنگرۀ ملی آفریقا یک جنبش عظیم مردمی متشکل از نیروهای مختلف بود. در اصل، حزب کمونیست آفریقای جنوبی پیشگام فکری کنگرۀ ملی آفریقا بود. دبیر کل آن، کریس هانی، رئیس شاخۀ نظامی کنگرۀ ملی آفریقا بود. بسیاری از رهبران کنگرۀ ملی آفریقا، از جمله، نلسون ماندلا و جاکوب زوما عضو حزب کمونیست بودند

به دنبال جشن‌های ماه ژوئیه به مناسبت صد سالگی حزب کمونیست چین، حزب کمونیست آفریقای جنوبی نیز صدمین سالگرد بنیانگذاری خود را جشن می‌گیرد.

حزب کمونیست در آفریقای جنوبی نژادپرست در سال ١٩٢١، در ابتدا بطور کلی از سفیدپوستان تشکیل شد. امّا تا اواخر سال‌های ١٩٣٠ «کاملاً آفریقایی» شد. هندی و آفریقایی تباران مانند جان جوزف مارکس، موسی کوتانه، کریس هانی برجسته‌ترین رهبران آن بودند.

مسئلۀ سیاست حزب کمونیست آفریقای جنوبی در سال ١٩٢٨ در کمینترن مورد بحث قرار گرفت. تاریخ روابط حزب کمونیست آفریقای جنوبی با کمینترن عادی نبود. تز اولیّه کمینترن: «جمهوری بومی مستقل با برابری کامل همۀ نژادها به عنوان مرحله‌ای در راه جمهوری کارگری و دهقانی» باعث بروز اختلاف نظرات جدی در حزب کمونیست آفریقای جنوبی گردید. شرایط کشوری که «نوع خاصی» از استعمار در آن شکل گرفت (وضعیتی که آفریقای جنوبی را از استعمار سنتی متمایز می‌کرد)، راه‌کار‌های خاصی می طلبید.

روابط حزب کمونیست آفریقای جنوبی با اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی از سال‌های ١٩۶٠- ١٩٧٠ به سطح ویژه‌ای ارتقاء یافت^(*). در همین حال، اتحاد شوروی به موازات پشتیبانی از حزب کمونیست آفریقای جنوبی، از کنگرۀ ملی آفریقای جنوبی نیز حمایت کرد. هر دو حزب در مبارزه ی آزادی‌بخش با هم شرکت کردند. جان مارکس (John Marks) و موسی کوتانه (Moses Kotane)، دو تن از دبیران کل حزب کمونیست آفریقای جنوبی در طول دوران ممنوعیت حزب در رژیم نژادپرست آفریقای جنوبی، سال‌های زیادی در اتحاد شوروی زندگی کردند، در آنجا درگذشتند و در مسکو به خاک سپرده شدند. جسد هر دو رهبر در سال ٢٠١٧ به میهن‌شان منتقل گردید. با این حال، تصمیم گرفته شد که تندیس‌های ‌نیم تنۀ آن‌ها در آرامستان نووادویچی به یاد همبستگی مردم شوروی در مبارزه برای رهایی از نژادپرستی باقی بماند.

یادواره‌های دبیران کل جمهوری آفریقای جنوبی

نقش حزب کمونیست آفریقای جنوبی در دورۀ جنبش آزادی‌بخش ملی تعیین رهنمودهای ایدئولوژیکی روشن بود. کنگرۀ ملی آفریقا یک جنبش عظیم مردمی متشکل از نیروهای مختلف بود. در اصل، حزب کمونیست آفریقای جنوبی پیشگام فکری کنگرۀ ملی آفریقا بود. دبیر کل آن، کریس هانی، رئیس شاخۀ نظامی کنگرۀ ملی آفریقا بود. بسیاری از رهبران کنگرۀ ملی آفریقا، از جمله، نلسون ماندلا و جاکوب زوما عضو حزب کمونیست بودند.

با سقوط رژیم نژادپرست و به قدرت رسیدن کنگرۀ ملی آفریقا، حزب کمونیست آفریقای جنوبی به همراه حزب حاکم و فدراسیون اتحادیه‌های صنفی کارگری آفریقای جنوبی بخشی از اتحاد سه‌جانبه شد. پیوند بین حزب کمونیست و کنگرۀ ملی آفریقا، اگر چه عادی نبود، اما همیشه یکی از مهمترین اجزای فعالیت هر دو حزب بوده است. در سال ١٩۵٩، در کنگرۀ ملی آفریقا دقیقاً به دلیل مشارکت حزب کمونیست در جنبش، انشعاب روی داد. مخالفان، طرفداران مشارکت منحصراً آفریقایی با عدم پذیرش اینکه خود مبارزه و آیندۀ آفریقای جنوبی باید بر اساس غیرنژادی ساخته شود، از کنگرۀ ملی آفریقا انشعاب کردند و حزب کنگرۀ پان‌آفریقایی را تشکیل دادند. این فرض وجود دارد که ایجاد حزب کنگرۀ پان‌آفریقایی یک عملیات ویژۀ رژیم نژادپرست با هدف تجزیۀ کنگرۀ ملی آفریقا و تلاش برای شکستن اتحاد آن با حزب کمونیست بود. به هرحال، عملیات ویژه اگر چه اتفاق افتاد، اما به طور کامل به هدف خود نرسید. با اینکه انشعاب روی داد، نقش حزب کمونیست در کنگرۀ ملی آفریقا تقویت شد. حزب کنگرۀ پان‌آفریقایی تأثیر مهمی در مبارزات آزادی‌بخش ملی نداشت و هنوز هم در حاشیه قرار دارد. در آخرین انتخابات یک دهم درصد از کل آراء را به دست آورد.

حزب کمونیست آفریقای جنوبی تنها حزب کمونیست در قاره آفریقا بود که توانست یکی از مشکلات اصلی این احزاب در رابطه با جنبش‌های آزادی‌بخش ملی را- مشکل رابطه بین اشکال مبارزۀ ملی و طبقاتی را حل کند. و این یکی از مهمترین نطقه قوت حزب کمونیست آفریقای جنوبی است.

تحولات اخیر در آفریقای جنوبی با مشارکت قابل توجه حزب کمونیست آفریقای جنوبی در حال انجام است. تغییرات اخیر (هفته گذشته) در دولت، نشان دهندۀ خواسته‌های حزب کمونیست برای تغییر مسیر است. قبل از همه، «دست کمونیست‌ها» در تغییر وزیر دارایی قابل مشاهده است. تا همین اواخر، این پست را تیتو امبوونی (Tito Mboweni) اشغال نموده و سیاست مالی نئولیبرالی را پیش می‌برد. به جای او، انوخ گودونگوانا (Enoch Godongwana)، دبیر کل سابق اتحادیۀ فلزکاران (یکی از بزرگترین اتحادیه‌ها) و مدیر ارشد اقتصادی کنگرۀ ملی آفریقا در امور مالی، پست وزارت دارایی را بر عهده گرفت.

یک پست کلیدی دیگر- ریاست بانک ذخیره (بانک مرکزی آفریقای جنوبی) هنوز در دست نئولیبرال‌ها باقی مانده است. ضمناً، بانک ذخیره نیز صد سالگی خود را چندی پیش جشن گرفت. و رئیس جمهور سیریل رامافوسا (Cyril Ramaphosa) نیز اگرچه در یک جلسۀ تشریفاتی به مناسبت صدمین سالگرد حزب کمونیست آفریقای جنوبی سخنرانی کرد، اما یکی از بزرگترین سرمایه‌داران کشور است که با شرکتهای فراملی (کوکاکولا و غیره) ارتباط دارد.

صرفنظر از این واقعیت که اقتصاد آفریقای جنوبی یک اقتصاد مختلط است، اخیراً سهم بخش خصوصی نسبت به بخش دولتی افزایش یافته است. در حال حاضر سهم بخش دولتی در اقتصاد کشور ٣٠ درصد است و علاوه بر این، بخش خصوصی کنترل صنایع کلیدی (به ویژه، مؤسسات مالی) را نیز در دست دارد. اقداماتی برای تضعیف بخش دولتی به عمل می‌آید. در اینجا جا دارد توجه زیادی به فعالیت‌های کمیسیون به اصطلاح تحقیقات در مورد تصرف دولتی مبذول شود. این کمیسیون ظاهراً موارد فساد را بررسی می‌کند، اما هدف اصلی فعالیت‌های آن بی‌اعتبار کردن اقتصاد دولتی است و در این رابطه ادعا می شود که «بسیار فاسد است»: یعنی، برای احیای اقتصاد، خصوصی‌سازی لازم است. تحت پوشش کار این کمیسیون، تلاش برای خصوصی‌سازی ارکان بخش دولتی- شرکت انرژی و سازمان هواپیمایی آفریقای جنوبی  آغاز شد…

در عین حال، اشاره به وجود فساد در بخش خصوصی اگرچه مقیاس آن حتی ممکن است بسیار بیشتر از سایر بخش ها باشد ، یک تابو است. زیرا، فساد یک عنصر قانونمند در نظام سرمایه‌داری می‌باشد.

حوادث اخیر در آفریقای جنوبی به دولت نشان داد، که تداوم مشی نئولیبرالی باعث خسارات بیشتری خواهد شد. قبل از همه، موجب انحلال اتحاد سه‌جانبه، که دو عضو آن- حزب کمونیست و فدراسیون اتحادیه‌های صنفی کارگری آفریقای جنوبی عملاً مسئلۀ مشارکت خود در آن را بحث می‌کنند. این امر به ویژه در آستانۀ انتخابات محلی در پاییز آینده خطرناک است. استعفای وزیر دارایی و جذب رهبر کنفدراسیون اتحادیه‌های کارگری آفریقای جنوبی به دولت جنبۀ موقتی دارد. اما انتخابات محلی در آفریقای جنوبی از اهمیت بزرگی برخوردار است. در تعدادی از استان‌ها، به ویژه در استان کیپ غربی، اپوزیسیون (حزب «اتحاد دموکراتیک»، نمایندۀ منافع سرمایۀ انحصارات بزرگ، به خصوص خارجی) سال‌هاست که قدرت را در دست دارد و سیاست شدید خصوصی‌سازی، از جمله در بخش‌های راهبردی اقتصاد را دنبال می‌کند. خصوصی‌سازی بخش انرژی استان مخصوصاً خطرناک است.

بونگینکوسی«بِلید» نزیمانده (Nzimande «Blade» Bonginkosi) از سال ١٩٩٨مقام دبیر کلی حزب کمونیست آفریقای جنوبی را بر عهده دارد. بِلید نزیمانده در آخرین سخنرانی خود بمناسبت صد سالگی حزب کمونیست آفریقای جنوبی اظهار داشت: «انقلاب ملی- دموکراتیک تنها در چهارچوب مبارزه برای سوسیالیسم می‌تواند پیروز شود».

تعداد اعضای حزب کمونیست آفریقای جنوبی در سال ١٩٢١ بسیار کم بود. در سال ١٩٢٩ به ٣٠٠٠ نفر رسید. در طول سال‌های ممنوعیت حزب و قتل‌عام، تعداد اعضای حزب به سیصد نفر کاهش یافت (سال ١٩٣۵). امروزه در صفوف حزب کمونیست ٣٠٠ هزار نفر عضو فعالیت می‌کند. این حزب بیشترین رشد را در کشور دارد …

الکساندر مزیایف (ALEXANDER MEZYAEV)

ا. م. شیری

١ شهریور- سنبله ١۴٠٠

منابع:

https://www.fondsk.ru/news/2021/08/21/south-africa-vek-kommunizma-54284.html

(*)- مطلب مرتبط: یاران اولیور تامبو در اینجا

چاپ کن