در این برهه حساس که همه چیز را انگار از دست داده ایم، تنها پشتوانه ما تجربه تاریخی وعبرت گرفتن از سرنوشت دیگر ممالک تحت استبداد اسلام سیاسی است. به حداقل ها اکتفا نکنیم. به درس خواندن بدون برقع تا صنف دوازده اکتفا نکنیم. به جمع شدن بساط دزدها اکتفا نکنیم. اینها فقط ابزار تطهیر هستند. به ظاهر فریبنده این گرگ حریص بازی نخوریم. حکومت طالبان یعنی مرگ آزادی بیان، اندیشه، نوشتن، موسیقی، هنر، تحصیل، کار، خنده، تفریح، کرامت انسانی، یعنی مرگ شور و نشاط و انرژی و امید دختران و پسران مان
جنگ تبلیغاتی بسیار بی شرمانه ای شروع شده است. تلاش بسیار زیادی چه از جانب طالبان و چه از سوی هواداران، حکومت ها و رسانه های موافق با طالبان برای تطهیر چهره قاتل و جنایتکار آنها صورت می گیرد.
سخنان سخنگوی طالبان به نظر عده ای مصداق تغییر آنان است، اما باید پرسید کدام قاتل، کدام رژیم جنایتکار، کدام حکومت مستبد و دیکتاتور در برابر رسانه، مردم و جهان خود را آنگونه که هست معرفی می کند؟
این در حالی است که در بسیاری مناطق به دلیل عدم دسترسی مردم به انترنت و هراس از طالبان اطلاعات دقیقی از آنچه رخ می دهد در دست نیست. هنوز یک هفته از تسلط طالبان بر کشور نگذشته که ویدیوهای تلاشی خانه به خانه و لت و کوب شهروندان در شبکه های اجتماعی دست بدست می شود.
این در حالی است که طالبان همواره بر طبل ایمن بودن مردم در حکومت طالبانی و عفو عمومی می کوبند.
در اولین رویارویی ذبیح الله مجاهد به عنوان سخنگوی طالبان با رسانه ها چند نکته اساسی و زنگ هشدار برای ما وجود دارد.
او نشان داد که کشتار مردم در این سال ها ابزاری برای به قدرت رسیدن است. بدین معنی که در ایدئولوژی طالبان، استفاده از هر ابزاری در برابر حق پنداشتن هدف شان کاملا قابل توجیه است. این توجیه ادامه پیدا خواهد کرد و با استقرار کامل برای پیاده کردن شریعت خودشان، هر اقدامی را چون قدمی برای رسیدن به هدف می دانند ملزم و مقدس خواهند دانست. همچنان برای بقا و محافظت از قدرت نیز خط مش آنان کما فی السابق ادامه خواهد داشت.
نکته بعدی اشاره به حقوق زنان است. طالبان بیشتر از آنچه خودشان برای زنان تعیین کرده اند نخواهند بخشید. گفتن حق تحصیل و کار از زبان طالبان به معنای تغییر دیدگاه آنان نسبت به زنان نیست. تاریخ گواه است که استفاده از شریعت برای انقیاد زنان ابزار سرکوب برای حکومت های اسلام گراست. این سخنان شعارهایی بی پایه هستند. برای اطمینان تاملی بکنیم در مورد جمعیت دختران بازمانده از تحصیل در مناطق تحت سیطره طالبان در طول دو دهه قبل و آتش زدن مکاتب دخترانه. اینکه آنان می گویند لازم نیست زنان برقع بپوشند نباید مایه خرسندی ما شود. بلکه باید از خود بپرسیم آن که برای ما حکم صادر می کند کیست؟ طالبانی که زنان خبرنگار و اهل رسانه را مورد حمله قرار داد، طالبانی که حکم سنگسار را تطبیق کرد، طالبانی که شلاقش بر بدن زنان همواره خورده، طالبانی که با زنان وکیل، فعال، هنرپیشه و خواننده در ستیز است، طالبانی که مسئول کشته شدن دختران مان در مکتب سیدالشهدا بودند، طالبانی که مسئول و حامی حمله به زایشگاه دشت برچی بودند همان طالبانی هستند که امروز هستند.
اگر طالبان خواهان آزادی و کرامت انسانی هستند چرا خاشه را به قتل رساندند؟ چرا عبدالله عاطفی را کشتند؟ چرا این همه جان های عزیز را کشتند؟ چرا این همه بی پناه را آواره کردند؟ جنایت جنگی در مالستان و اسپین بولدک فراموش شده است؟ این فجایع تنها در طی چند ماه اخیر رخ داده است.
هر جا نیاز باشد با خدعه و نیرنگ باز هم خواهند کشت، باز هم به بند خواهند کشید و باز هم زن و مرد و کودک را قربانی خواهند کرد.
مسئله آخر در مورد فرمان عفو عمومی است. چه ذلتی از این بالاتر که قاتل ما، مقتولین را عفو کند. طالبان در جایگاهی نیستند که بخواهند مردم را ببخشند. این مردم هستند که صاحب حق هستند و قطعا از این جنایت ها به آسانی چشم پوشی نمی کنند.
ما اعلان عفو عمومی را نمیپذیریم. این عفو نشان از چشم دریدگی و وقاحت این نظام خونخوار دارد. هرچند که هیچ امیدی به پایداری و واقعی بودن این عفو کذایی نیز نیست.
به چند روز آرامی نیم بند فریب نخوریم. به چند تصویر و ویدیو از آرامی شهر و جمع شدن ظاهری بساط دزدها فریب نخوریم. به تبلیغات رسانه ای شان فریب نخوریم.
گرگ اگر ندرد، گرگ نیست.
در این برهه حساس که همه چیز را انگار از دست داده ایم، تنها پشتوانه ما تجربه تاریخی وعبرت گرفتن از سرنوشت دیگر ممالک تحت استبداد اسلام سیاسی است. به حداقل ها اکتفا نکنیم. به درس خواندن بدون برقع تا صنف دوازده اکتفا نکنیم. به جمع شدن بساط دزدها اکتفا نکنیم. اینها فقط ابزار تطهیر هستند. به ظاهر فریبنده این گرگ حریص بازی نخوریم.
حکومت طالبان یعنی مرگ آزادی بیان، اندیشه، نوشتن، موسیقی، هنر، تحصیل، کار، خنده، تفریح، کرامت انسانی، یعنی مرگ شور و نشاط و انرژی و امید دختران و پسران مان.
حکومتی که با خدعه و نیرنگ، کشتار و خونریزی به قدرت رسیده است، هرگز نمی تواند ادعای حکومتی کند که در آن جان و مال و کرامت انسانی و حقوق تمام افراد آن جامعه در امان است. در برابر هرگونه روند، کلام و واکنشی که برای تطهیر طالبان است مقاومت باید کرد.
ما اینها را می دانیم و با تلاش راه خود را خواهیم یافت، هرچند دشوار، هرچند نفس گیر، هرچند آهسته.
س.ا
