در تاریخ بشر، محل ها و زنان و مردانی هستند که نماد مقاومت در برابر ستم می شوند. در دوران معاصر، پنجشیر و زنان و مردانی که در آن به مقاومت ایستاده اند نه دروجدان مردم افغانستان، نه در وجدان مردم منطقه، بلکه در وجدان مردم جهان محل و نماد مقاومتند.
مقاومت امروز با مقاومت در برابر ارتش امپراطوری روس یک تفاوت اساسی دارد و آن اینکه آنزمان همه مردم منطقه و بخش مهمی از جهان با پنجشیریان بودند اما امروز بعد از شکست مفتضحانه امریکا، مسابقه بین این قدرت و قدرتهای رقیب برای خورد و برد دارایی های افغانستان سبب شده است که پنجشیرو پنجشیریان تنها شوند. از اینرو، پنجشیر در عداد کم شمار محل های مقاومتی شده است که جهت تاریخ را بسوی مستقل و آزاد زیستن تعیین کرده اند. مردم کشورهای ما نباید تصور کنند که حمایت آنها بدون اثر است. باید وجدان خود را در حمایت از پنجشیر حساس کنند وتردید نداشته باشند که جهت حرکت تاریخ را، مقاومت تعیین می کند و به پیش است و نه به پس. از اینرو پنجشیریان پیروز خواهند شد.
در زمان تصدی امور در ایران، از جنبش مردم افغانستان بخصوص از جنبش پنجشیریان تحت رهبری احمد شاه مسعود حمایت کردم و امروز هم در کنار افغانستانی هایی هستم که به استقامت برخاسته اند و نگران سرنوشت افغانستان هستم. و پنجشیریان و همه مردم افغانستان را به مقاومت باز هم بیشتر می خوانم و برای آنها از خداوند توفیق می طلبم.
ابوالحسن بنی صدر
۲۱ شهریور ۱۴۰۰
شوخی با تاریخ!
از همان فردای استقرار حکومت “طالبان” در ایران، نه یک، که همه “پنجشیر” های ایران زیر تیغ سرکوب وحشیانه و ضدبشری قرار گرفتند، “پنجشیر”هائی از جمله کردستان مقاومت کرد. این مقاومت تا به امروز ادامه دارد.
کسانی امروزه از مقاومت در پنجشیر افغانستان دفاع می کنند بدون اینکه نه تنها یک “پوزش”، یک “اشتباه بود” برای سیاست “تا سرکوب آنها پوتین ها را از پا درنیاورید” در مقابل مراکز مقاومت در ایران بر سر زبان بیاورند. از آن فراتر، هنوز هم این مقاومت را به بهانه های مختلفی چون وابسته به آمریکا، تجزیه طلب و …، تقبیح کرده و آن را ناروا و دسیسه بیگانگان تلقی می کنند.
اینچنین فرمایشاتی که در فوق آمده اند، با نگاه به عملکرد و موضع تاکنونی بیان کننده آنها، پشیزی ارزش ندارند و ایشان را از اتهام شریک بودن در جنایت‌ها و اعدام‌ها و کشتار در همه ایران، در دانشگاه‌ها، در کردستان و …، مبری نمی سازند