جمعه ۱۰ فروردین ۱۴۰۳

جمعه ۱۰ فروردین ۱۴۰۳

گزارش اعتصاب؛ وضعیت کارگران اعتصابی چگونه است و دستاوردهایشان چیست؟

بیش از هشتاد روز از اعتصاب کارگران  پروژه ایی _ پیمانی نفت میگذرد، وضعیت چگونه است؟ دستاوردهای اين اعتصاب چه بوده است؟ شورای سازماندهی اعتراضات با انتشار بيانيه ای به بررسی اين اعتصاب پرداخته است:

بیش از هشتاد روز از اعتصاب کارگران  پروژه ایی _ پیمانی نفت میگذرد، وضعیت چگونه است؟ دستاوردهای این اعتصاب چه بوده است؟ شورای سازماندهی اعتراضات با انتشار بیانیه ای به بررسی این اعتصاب پرداخته است:

بنا بر گزارشات ما هم اکنون بسیاری از شرکت ها فعالیتشان را با نیروی بسیار کم شروع کرده اند. این درحالیست که از یکسو بعضاً همکارانی که با دادنِ وعده هایی از سوی پیمانکاران، به کار بازگشته اند. 

وقتی در محل با خلف وعده ها روبرو میشوند کار را ترک کرده و دوباره به اعتصاب باز میگردند. نمونه ی بارز آن در همین روزهای اخیر از سر گرفته شدن اعتصاب در پتروشیمی کاویان، بازگشت به اعتصاب همکاران ما در شرکت ODCC در پالایشگاه اصفهان و کارگران شاغل در شرکت تناوب در فاز ۱۴ است. 

در همین رابطه ۱۳۰ نفر از همکاران ما در شرکت Pome در فاز ۱۳ وقتی با بد عهدی پیمانکاران روبرو شدند دست به تجمع زدند. 

بدین ترتیب بخش بزرگی از همکاران اعتصابی ما هنوز به کار بازنگشته اند و ضمن گرفتن مشاغلی موقت برای گذران در این ایام اعتصاب، به پیمانکاران فشار می آورند که با قبولاندن مطالبات خود، به کار برگردند. 

آن بخشی هم که زیر فشار اعتصاب سراسری ما، به کار بازگشته اند همانطور که اشاره کردیم در صورت خلف وعده، کار را ترک کرده و به اعتصاب برمیگردند. 

بخشی دیگر هم که بر مبنای توافقاتی که در محل دارند کار میکنند و از مطالبات خود کوتاه نمی آیند و در همین مدت پیگیر اجرایی شدن مطالباتی چون واکسیناسیون همه ی کارگران، پرداخت حقوق های معوقه ، بهبود وضعیت کمپ ها و غذا و… شده اند و یکی از مطالباتشان اینست که در هر اطاق بیش از ۴ نفر نباید اسکان یابند و باید وضع بهداشت و امکانات زیستی آنها بهبود لازم را پیدا کند. 

در این روزها امید پیمانکاران به اینست که با پایان گرمای سوزان تابستان، از مهر ماه بتوانند کارگران جدید را به کار گیرند و کارِ پروژه هایشان را با نیروی کافی پیش ببرند. 

اما نکته ی مهم اینجاست که کارگر جدیدی هم که وارد کار میشود در همین فضای اعتراضی محیط های کار، اشتغال خود را آغاز میکند و عملاً آنها نیز در مطالبات و اعتراض کارگرانی که در محل مطالبه گرند و پیگیر خواست هایشان هستند، شریک و همراه می شوند و راهی جز همراهی ندارند. بدینگونه دیگر دستِ پیمانکاران باز نیست که هرگونه که بخواهند در محیط های کار عمل کنند و تا همین جا ما با اعتصابمان آنها را در موقعیت بسیار ضعیف تری قرار داده ایم. 

این اعتصاب یک دستاورد مهم ما تا همین امروز بوده است. 

نتیجه اینکه امروز تا رسیدن به مطالباتمان اعتصاب را ادامه میدهیم. اگر به وعده هایشان عمل نکردند به اعتصاب بر می گردیم و در محل کار نیز مطالبه گر هستیم و تا وقتی وضعیت اینگونه باشد “نفت” آرام نخواهد داشت و وضعیت به شرایط قبل از اعتصاباتمان بر نخواهد گشت.

دستاوردهایمان چه بوده است:

 ما با پافشاری بر روی اعتصابمان پیمانکاران را در موقعیت ضعیفی قرار داده ایم و با گفتمان های اعتراضی مان و تاکید بر خواست های خود و با تحمیل آن ها قدم به قدم در جهت برچیده شدن بساط پیمانکاران و قوانین برده وار اقتصادی حرکت کرده ایم و این روند را ادامه می دهیم. 

ما توانسته ایم افزایش دوبرابری دستمزد و بیست روز کار و ده روز مرخصی را تحمیل کنیم و اعتصاب ما تا همین جا درجه ای از افزایش دستمزد در رده های مختلف شغلی را همراه داشته است. 

ما توانسته ایم گفتمان بهبود استاندارد وضع کمپ ها و غذا را بطور جدی روی میز پیمانکاران قرار دهیم و تا همین جا اندک بهبودهایی صورت گرفته است و تا رفع تمامی مشکلات زیستی و کاری مان به اعتراضمان ادامه خواهیم داد. 

یکی از مطالبات ما اعتراض به عدم ایمنیِ محیط کار است که در این رابطه هنوز کار داریم و نباید بگذاریم سودجویی های پیمانکارانِ مفتخور هر روزه از ما قربانی بگیرد. 

در نهایت و مهمتر از همه، ما شورای سازماندهی اعتراضاتمان را بر پا کردیم. 

از این طریق در تبادل نظر مدام با همکاران بودیم و شروع به پایه گذاری مجامع عمومی خود و انتخاب نمایندگان واقعی و رفتن بسوی قراردادهای جمعی کردیم. 

نمونه ی بارز آن در هفشجان بود و کارهایی مقدماتی در ایذه انجام گرفت. هفشجان الگوی موفقی بود و باید در همه جا بکار گیریم. در خود هفشجان لازمست همکاران ما به تشکیل مجمع عمومی خود ادامه دهند و برای حفظ اتحاد خود آن را مرتباً تشکیل دهند. 

بطور خلاصه بدنبال حدواً سه ماه اعتصاب، تجمع کردن، مجمع به پا کردن، نیاز به تصمیم جمعی گرفتن دارد.

رفته رفته این کنش ها در مراکز نفتی به امری عادی و به سنت تبدیل میشود. در این مراکز که فضای کاملاً پادگانی داشت ما توانسته ایم تا اندازه ای این فضا را بشکنیم. 

در برابر ما که به مجامع عمومی و جمعی تصمیم گیری کردن روی آوردیم، به فکر ایجاد شورای اسلامی افتادند. طرح ایجاد انجمن های صنفی را جلو آوردند.

اما ما اعلام کردیم که اجازه نمی دهیم شورای اسلامیِ کار این نهاد دولتی تشکیل شود و فضا امنیتی تر شود.

همه ی این ها دستاوردهای این دوره ی ما است و امروز متحدتر و با چشمانی بازتر اعتراضاتمان را به پیش میبریم. 

زنده باد اعتصاب!

https://akhbar-rooz.com/?p=125825 لينک کوتاه

0 0 رای ها
امتیازدهی به مقاله
اشتراک در
اطلاع از
guest

0 نظرات
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها

خبر اول سايت

آخرين مطالب سايت

مطالب پربيننده روز


0
افکار شما را دوست داریم، لطفا نظر دهید.x