تسلیم ونزوئلا به برنامه‌های وام صندوق بین‌المللی پول یا بانک جهانی پیامدهای جدی برای کشور، کارگران در سطح حقوق کار، دسترسی جهانی به خدمات عمومی، از دست دادن حاکمیت و برچیدن اموال دولتی به همراه خواهد داشت، همان‌گونه که تجربه‌های اخیر آرژانتین، اکوادور و نتایج ملموس تجربۀ تاریخی ونزوئلا در اواخر دهۀ ۱۹۸۰ با نتایج غم‌انگیز برای مردم ما ثابت می‌کنند
از سوم تا ششم سپتامبر، دور دوم بحث و گفت‌وگو در مکزیک بین دو قطب متضاد بورژوازی ملی انجام شد. هر دو طرف تصویب دو موافقت‌نامۀ جزئی را به‌عنوان یک پیشرفت بزرگ برای منافع کشور و مردم ونزوئلا اعلام کردند: یکی اشاره به «دفاع از حاکمیت ونزوئلا بر [منطقۀ] گویان‌اسکیبا» می‌کند و دیگری عنوان «توافق‌نامۀ حمایت اجتماعی از مردم ونزوئلا» را دارد.
این دو توافق‌نامه نمای کاذبی هستند که هدف‌های واقعی کاپیتولاسیون و ضدمردمی پیمان نخبگان را پنهان می‌کند. به‌عنوان مثال، آن‌ها از اختلاف‌های ارضی بر سر [منطقۀ] گویان‌اسکیبا برای نشان دادن حاکمیت و نگرش ناسیونالیستی خود استفاده می‌کنند، در حالی که مشخص است یکی از طرفین سال‌ها تحریم‌های غیرقانونی و مداخلۀ خارجی علیه کشور را ترویج کرده است، و طرف دیگر واگذاری بی‌شرمانۀ حاکمیت، خصوصی‌سازی و تحویل منابع و ثروت ما به سرمایۀ انحصاری فراملی را از طریق قانون «ضدمحاصره» که خلاف قانون اساسی است و قانون مناطق ویژۀ اقتصادی و نیات آشکار برای اصلاح قانون هیدروکربن‌ها به پیش می‌برد.
اما نکته‌ای جدی‌تر وجود دارد: با استفاده از عبارت خوشایند «محافظت از اقتصاد ملی و اقدام‌هایی در جهت رفاه اجتماعی برای مردم ونزوئلا» هر دو طرف تعهد خود را مبنی بر گام برداشتن به‌منظور دستیابی ونزوئلا به «حق برداشت ویژه»* (DEGs) از صندوق بین‌المللی پول و درخواست منابع دیگر از سازمان‌های چندجانبه اعلام کردند. به‌عبارت دیگر، پیمان مکزیک اولین گام را برای بازگشت ونزوئلا به مؤسسه‌های مالی اجماع واشنگتن برداشته است.
در حال حاضر، چندین توجیه‌کنندۀ این پیمان اشاره کرده‌اند که دستیابی به «حق برداشت ویژه» از صندوق بین‌المللی پول وام نیست و بنابراین حاکمیت سیاست اقتصادی کشور را به خطر نمی‌اندازد. مطمئناً ونزوئلا حق دارد به‌عنوان یک کشور عضو صندوق بین‌المللی پول این وجوه را دریافت کند، با این حال در همین اوضاع اگر این اتفاق رخ دهد (به‌واسطۀ اقدام سیاسی نیروهای راست طرفدار امپریالیسم در این وضعیت بحران حاد اقتصادی ملی) ساده‌لوحانه است اگر فکر کنیم که این نیروها از این اوضاع استفاده نمی‌کنند تا شرایطی را تحمیل کنند.
علاوه بر تأیید میانجیگری برای دستیابی به «حق برداشت ویژه» از صندوق بین‌المللی پول که با وضعیت ونزوئلا تطبیق می‌کند، پیمان مکزیک موافقت کرده است که برای تأمین منابع از سازمان‌های چندجانبۀ بین‌المللی اقدام کند. اگرچه مشخص نیست که این سازمان‌ها چه سازمان‌هایی هستند، اما در اینجا آن‌ها در جست‌وجوی وام در صندوق بین‌المللی پول، بانک جهانی، بانک توسعۀ بین امریکایی و سایر سازمان‌هایی هستند که در مدار سلطۀ امپریالیسم قرار دارند.
در مکزیک تسلیم ونزوئلا به یک طرح «نجات» ملی با برنامۀ تعدیل کلان اقتصادی نولیبرالی مربوطه که توسط هدف‌های تعیینشده از سوی این نهادهای چندجانبه تعیینشده، به‌تدریج آماده می‌شود.
دولت نیکلاس مادورو کاملاً آگاه است که مراجعه به این نهادها به‌معنای تسلیم شدن در برابر سیاست‌های آن‌ها است و به‌عمد آن را مخفی می‌کند تا به‌طور صریح مدیریت تسلیم‌طلبانه‌اش تشخیص داده نشود. از سوی دیگر، نیروی راست طرفدار امپریالیسم از درخواست میانجیگری در برابر صندوق بین‌المللی پول و سایر سازمان‌های چندجانبه حمایت می‌کند، زیرا می‌داند که این نزدیکی منجر به تغییراتی مطلوب برای منافع سرمایۀ فراملی و ملی که نمایندۀ آن است، می‌شود. با پیمان مکزیک، دولت مادورو تسلیم امپریالیسم می‌شود.
با نزدیک شدن به این سازمان‌های مالی، دولت به‌دنبال این است که پیام اعتماد قوی‌تری را به دولت ایالات متحد و سرمایه‌های انحصاری فراملی منتقل کند و این کوششی است برای جذب آن‌ها در چارچوب سیاست باز اقتصادی.
تسلیم شدن در برابر خواست‌های صندوق بین‌المللی پول یا بانک جهانی تغییر بزرگی برای دولت ملی در بر نخواهد داشت. تعدیل اقتصادی کنونی که دولت در کشور اجرا می‌کند، منطبق با برنامۀ نولیبرالی این مؤسسه‌ها است: آزادسازی قیمت‌ها، تثبیت دستمزدها، مقررات‌زدایی روابط کار، برتری‌های مالی و مالیاتی برای سرمایه و سایر موردها. به‌طور متناقض این امر با گفتمان قرار دادن «رفاه مردم در مرکز اولویت‌ها» یا با استدلال تمسخرآمیز «بازیابی آزادی‌های اقتصادی مردم» استتار می‌شود.
تسلیم ونزوئلا به برنامه‌های وام این سازمان‌ها پیامدهای جدی برای کشور، کارگران در سطح حقوق کار، دسترسی جهانی به خدمات عمومی، از دست دادن حاکمیت و برچیدن اموال دولتی به همراه خواهد داشت، همان‌گونه که تجربه‌های اخیر آرژانتین، اکوادور و نتایج ملموس تجربۀ تاریخی ونزوئلا در اواخر دهۀ ۱۹۸۰ با نتایج غم‌انگیز برای مردم ما ثابت می‌کنند.
از دفتر سیاسی کمیتۀ مرکزی حزب کمونیست ونزوئلا (PCV) ما به‌شدت مخالفت خود را با هرگونه تلاش برای تحت فشار قرار دادن کشور و مردم ونزوئلا در اوضاع نامطلوب کنونی اقتصاد و تن در دادن به قربانیان بیشتری که این سازمان‌های مالی تحمیل می‌کنند، ابراز می‌کنیم.
پیمان بورژوایی مکزیک هر روز هدف واقعی خود را که ایجاد بسترهای نهادی – حقوقی برای توزیع ثروت کشور بین سرمایۀ خصوصی ملی و خارجی است نمایان می‌سازد، در حالی که کارگران پیامدهای بحران عمیق کنونی را بر دوش حمل می‌کنند.
طبقۀ کارگر و به‌طور کلی مردم اجازه نمی‌دهند با توهمات و پیشنهادهای فریب‌کارانۀ پیمان بورژوایی مکزیک اغفال شوند.
در مواجهه با پیمان نخبگان بورژوازی، بحران، تعدیل نولیبرالی و تجاوز امپریالیستی، اجازه دهید به ساختن جایگزین انقلابی مردمی ادامه دهیم. می‌توان راهی را فتح کرد که منافع و حقوق کارگران شهر و ده را در مرکز قرار دهد.
کاراکاس، ۱۱ سپتامبر ۲۰۲۱
دفتر سیاسی کمیتۀ مرکزی حزب کمونیست ونزوئلا
————-
* «حق برداشت ویژه» به اسپانیایی DEG، به انگلیسی SDR (Special Drawing Rights) درخواست در مورد ارزهای قابل‌استفادۀ آزادانه از اعضای صندوق بین‌المللی پول است. «حق برداشت ویژه» به‌عنوان کد بین‌المللی ISO 4217 کد XDR را دارد. این واحد حساب توسط صندوق بین‌المللی پول در سال ۱۹۶۹ با چهار ارز ملی ایجاد شد. این حساب بخش کوچکی از ذخایر بین‌المللی را نشان می‌دهد و از آن برای معاملات نمی‌توان استفاده کرد. در اکتبر سال ۲۰۱۶، واحد پول پنجم، یوان چین رسماً در آن ادغام شد.
نقل از دانشنامۀ اسپانیا. م
منبع: سایت حزب کمونیست ونزوئلا
بنظر میرسد که مادورو و دولت او راه و روش دوستان فاشیست اسلامی خود ، یعنی ماندن در قدرت ، بهر نحو را برگزیده است !
برگشت به صندوق بین المللی پول و اجرای سیاست های دیکته شده نئولیبرالی ان، موجب افزایش بیشتر فقر و نابرابری های گسترده اجتماعی خواهد شد و ان در کشوری که در حال حاضر یکی از بالا ترین نرخ های تورم جهانی را دارد !
تقریبا دیگر هیچ چیز از شبه « سوسیالیسم» هوگو چاوز، باقی نمانده است !