جهانگیر صداقت فر – صدا‌ها می‌‌مانند

به یادِ اسماعیل خویی

اگر چه دلم همیشه برای تو تنگ است،

صدای خسته ات

               اکنون

–                    در فضایِ مجازی-

ملال‌ام را صد افزون می‌‌کند.

***

دیری گذشت و هنوز

به حیطه‌ی باورم نمی گنجد

که خودِ عزیزِ تو دیگر نیست؛

آوخ

    که مرگِ گلی‌ مثل تو 

                       باور نکردنی ست.

***

تو را عمری دراز 

                برایِ زیستن در وجود بود،

و هزاران شعرِ ناسروده

                      در تلاطمِ اندیشه‌های بلندت؛

و می‌‌شد که تا هنوز 

فروغِ پروایِ تو به سرنوشتِ همگنان،

-چونان چون سخاوتِ آفتاب-

بر ظلمتای ظلم تابنده بماند.


آخا 

   که خنجرِ سلاخِ سرگذشت

نابخردانه               

         به ناگاه

قناریِ نای تو را خرخره بردرید.

***

ما همچنان در حواشیِ تاریخ

                           فراموش می‌‌شویم،

تو ولی‌ 

      در لایزالِ زمان

                    تا جاودان خواهی درخشید.

**********          

تیبوران- ۲۲ سپتامبر ۲۰۲۱

چاپ کن