«واپسین لبخند تلخ زندانی!» – زهره آبادانی

آری، ای نادیده اما آشنا
آنجا که “انتهایِ حبس و زندگی یکی است”
شهامت ست، پای-شکسته، در بندِ ناکسان
شاهینِ پُرشکوهِ آرزوست، رها در پَهنِ آسمان,
که در گذارِ پَرگشاده اش، “هیچ می‌شود فضا!”

درود بر هم میهن گرامی، خانم زهره آبادانی! سپاس فراوان بر شما که اندوهِ آخرین فرصتِ حقیقت را چنین گیرا و پُر احساس به تصویر درآوردید… درین تصویر، چه تلخ و سینه افشرده، می شود انگاشت آنی را که پایانی چنین دارد…  
آنی را که یارانِ فراوانش چو امواج خروشنده سَرِ تازیدنِ بی انتها بر صخره های ساحل بیدادیان دارند…  
آنی را که از رَخشیدَنَش تاریکِ پیرامون هراسان می شود زیرا که این رخشش نشانی پاک از روزِ شتابانی ست که در راهست و می آید!