این همایش در تاریخ ۷ مهرماه ۱۴۰۰ در استادزپارک ، شهر شلفته در سوئد برگزار شد .
شعار محوری همایش ، نه به ینیاد گرایی اسلامی در ایران و افغانستان بود. در این همایش پس از آنکه خبرنگار افغانستانی، مرتضی صفدری، گزارشی از نقض مکرر حقوق بشر در افغانستان داد. آرش رضائی برگزار کننده همایش، با خجسته خواندن اتحاد نیروهای مردم ایران و افغانستان، تاکید کرد که با تمام سوابق مشترک فرهنگی، تمدنی، زبانی و تاریخی، اولین بار است که این دو ملت اینقدر به هم نزدیک شده اند و آن به دلیل وجود دو دولت مستبد و بنیادگرا در این دو کشور است .
او ریشه رژیمهای بنیادگرا در خاورمیانه را ج. ا . ایران دانست که الگویی برای تشکیل دیگر حکومتهای بنیادگرا در منطقه شده است.
وی با مقایسه، عملکرد ج. ا .ایران و طالبان در افغانستان را مشابه قلمداد کرد که سیاستشان تقسیم شهروندان به دو گروه است. اولین تقسیم بندی شامل زنان و مردان می شود، وی با بیان تاریخ کوتاهی از ۵۰ سال اخیر افغانستان، زنان این سرزمین را سرافراز از بوته آزمایش حوادث خواند و اینکه امارت اسلامی می خواهد به زنان درس آزادگی بدهد را مایه شگفتی دانست، تقسیم بندی دیکر حکومتهای بنیادگرای اسلامی شامل دین و مذهب می شود، آرش رضائی گوشه از ظلم به اقلیتهایی چون یارسان و بهایی که جایی در قانون اساسی ندارند را برشمرد و اضافه کرد تقسیم بندی جامعه به مسلمان و غیرمسلمان، شیعه و سنی، خودی و غیرخودی و… نهایتا دایره حکومت را در ایران محدود به قریب ۲۷۰۰ نفر و در افغانستان به طالبان گروه حقانی، کرده اند.
رضائی در بخش پایانی صحبت خود، با بر شمردن تاریخ مبارزات دو ملت علیه مستبدان از زمان ابومسلم، یعقوب لیث و سربداران و جنبش بابیان و جنبش مشروطه، ملی شدن صنعت نفت، جنبش سبز، اعتراضات ۹۶ و ۹۸ و ۱۴۰۰ به شهروندان دو کشور نوید داد که عرصه مبارزه با مستبدان هرگز از گردان و نامداران خالی نبوده و امروز هم خالی نخواهد بود و امروز هم زنان مبارز افغانستان در کنار مردان و زنان مبارز ایران زمین چون نسرین ستوده و نرگس محمدی در کنار و یا جلوتر از دیگر مبارزان راه آزادی، چراغ آزادگی و سرافرازی را روشن نگه داشتند و ملت ایران و افغانستان همبستگی خود را با تمام مبارزان بر علیه مستبدان بنیاد گرا اعلام می دارند.
آفتاب زندگی پاینده باد
چشم ما بر طلعت آینده باد
بعد از ایشان سحر دادمرز کلام خود را با «نه به جمهوری اسلامی» آغاز کرد وریشه نقض حقوق بشر در ایران را قانون اساسی جمهوری اسلامی دانست که به علت
الف: نبود حقوق اجتماعی شهروندی و یکسان نپنداشتن شهروندان
ب: نداشتن حق آزادی بیان و مطبوعات آزاد
ج:نبود آزادی های سیاسی و حق تشکیل احزاب مستقل
د: تبعیض در مورد حقوق زنان
این قانون اساسی هرگز انسان را به حقوق خود نخواهد رساند و خواستار سقوط جمهوری اسلامی و رژیم طالبان شد.
قسمت بعدی مراسم، تریبون ازاد بود که شهروندان ایرانی و افغانستانی هر کدام به صورت کوتاه نظرات خود را در مورد نقض حقوق بشر و حقوق زنان ، ابراز کردند.
گزارش اختصاصی برای اخبار روز
