در یکی از مهمترین رویدادهای فرهنگی شهر نیویورک انجمن قلم آمریکا در مراسمی باشکوه با حضور برجسته ترین نویسندگان و هنرمندان جهان عالیترین نشان خود را در دفاع از آزادی بیان به سه نویسندۀ زندانی عضو کانون نویسندگان ایران آقایان بکتاش آبتین، رضا خندان مهابادی و کیوان باژن اهداء کرد. جایزۀ را در این مراسم وُله سوینکا نویسندۀ نیجریایی و برندۀ جایزۀ نوبل ادبیات، رسماً و به طور نمادین به سه نویسندۀ زندانی در ایران اهداء نمود.
همزمان با این مراسم، ٣٧٠ نویسنده و هنرمند برجسته جهان نیز در نامه ای به ابراهیم رئیسی خواستار آزادی فوری سه عضو زندانی کانون نویسندگان ایران شدند.
اکبر معصوم بیگی، نویسنده و مترجم و عضو کانون نویسندگان ایران، در گفتگو با رادیو بین‌المللی فرانسه، در توضیح معنا و آثار احتمالی این تلاش‌ها در دفاع از آزادی بیان و نویسندگان زندانی در ایران از جمله گفته است:
“اهدای نشان دفاع از آزادی بیان از سوی انجمن قلم آمریکا به سه نویسندۀ زندانی که سه عضو سخت کوش و مبارز کانون نویسندگان ایران هستند مایۀ خرسندی و سربلندی همۀ اعضای کانون است.
اهدای این جایزه تاثیر بسیار خوبی خواهد گذاشت بر همۀ نویسندگانی که آزادی را همچون هوایی می‌دانند که در آن دم می زنیم. این تعبیر کاملاً درست است که آزادی بیان، آستانۀ همۀ آزادی‌ها است. بدون آزادی بیان، دست یابی به دیگر آزادی‌ها ناممکن است.”
اکبر معصوم بیگی سپس دربارۀ پی آمدهای جایزۀ انجمن قلم آمریکا و نامۀ ٣٧٠ نویسنده و هنرمند برجستۀ جهان به ابراهیم رئیسی که طی آن خواستار آزادی فوری سه نویسندۀ زندانی عضو کانون نویسندگان ایران شده‌اند، گفته است:
“گرچه ابراز آن بسیار تلخ است، اما، از بیان این حقیقت گریزی نیست: من خوش بین نیستم که جایزۀ انجمن قلم آمریکا بتواند تاثیری بر رفتار حاکمان ایران بگذارد. حکومتی که کمترین اهمیتی برای افکار جهانی قائل نیست، اقدام اخیر رفقای ما در انجمن قلم آمریکا نیز تاثیری بر رفتار آن نخواهد گذاشت یا دست کم من در اینباره چندان خوش بین نیستم. واقعیت امر این است که در تمام این سال‌ها نه فقط ذره ای از فشارها علیه کانون نویسندگان ایران کاسته نشده، بلکه این فشارها دائماً تشدید هم شده‌اند.
از سال‌های سیاه دهۀ شصت که طی آن به دفتر کانون نویسندگان ایران در خیابان مشتاق حمله و اموال آن غارت شد تا دورۀ جهنمی سعید امامی و اعوان و انصارش که بعضاً به کشتار دو عضو مؤثر و آزادیخواه کانون، محمدجعفر پوینده و محمد مختاری، منجر شد و تا همین امروز ذره‌ای از فشارهای حکومت به کانون نویسندگان ایران کاسته نشده است. در تمام این سال‌ها احضار پیوسته اعضای کانون، پرونده‌سازی‌ها و احکام سنگین زندان علیه آنان متوقف نشده است. منشی کانون را فقط و فقط به این خاطر که منشی کانون بوده به زندان انداخته‌اند. در ادامۀ همین فشارهای فزاینده سه عضو کانون نویسندگان ایران بکتاش آبتین، کیوان باژن و رضا خندان مهابادی محکوم به زندان شدند.
با این همه و برغم همۀ این فشارها، شخصاً برای من عضویت در کانون نویسندگان ایران که حداقل ده دوازده سال عمرش از عمر حکومت کنونی ایران بیشتر است، مایه فخر و خرسندی است. در این پنجاه و سه سالی که از عمر کانون نویسندگان ایران می‌گذرد، این نهاد مدافع آزادی بیان حتی یک بند انگشت هم از استقلال و اصول خود که هدف اصلی آن را تعریف کرده اند، عقب نشینی نکرده است. این کانون از روز اول هدف خود را بر اصل دفاع از آزادی بیان بدون هیچ حصر و استثناء بنا نهاده است. بند اول منشور کانون نویسندگان ایران که حقیقتاً دُر خوشاب این منشور است از همان آغاز بر همین اصل تأکید می‌کند.
این اصل به نویسندۀ متعهد ایرانی کمک کرده که تحقق عالی ترین هدف خود را بدون اتکاء به هیچیک از جناح‌ها و ساختار قدرت دنبال کند. در این پنجاه و سه سالی که از عمر کانون نویسندگان ایران می‌گذرد، حکومت و قدرت‌های مختلف در ایران آمده و رفته‌اند، بی آنکه کانون نویسندگان ایران کوچکترین تمایلی به آنها نشان داده باشد.
در این صیانت از استقلال و آزادی، کانون نویسندگان ایران شالوده‌ای را برای دیگر بخش‌های جنبش‌های اجتماعی در این کشور بنا گذاشته است. در واقع کانون نویسندگان ایران نشان داده که می توان مستقل بود و آزادی را تا بی نهایت خواست بی آنکه به جناح‌ها و ساختارهای قدرت متکی بود.
بنابراین، آنچه همواره مد نظر ما در کانون نویسندگان ایران بوده، این است که این کانون از هیچیک از جنبش‌های اجتماعی ایران که در پی رهایی و آزادی هستند، جدا نیست. زیرا، آزادی امری یکپارچه است. اگر آزادی زن، آزادی جوان و آزادی کارگر به دست آید، آزادی نویسنده نیز به دست می آید. ما خودمان را در کانون نویسندگان ایران جزئی از پروژه (طرح) بزرگ آزادیخواهی در ایران می دانیم و در این راه کانون نویسندگان ایران نشانه هایی را در اختیار جنبش‌های اجتماعی آزادیخواهی در ایران گذارده تا با اتکاء به آنها و تا حد امکان استقلال خود را از ساختارهای قدرت حفظ کنند.
