سرآغازِ دل سپرده‌گی – جهانگیر صداقت فر

شاعر نبود

           تا با کلام

                   تجلی‌ِ عشق را سلام گوید.

نگاهِ تمنای‌اش، اما

شاه بیتِ غزلی ناب را می‌‌مانست،

و ضرباهنگِ دل‌اش

                شیرین‌ترین ترانه‌یِ دل داده‌گی بود.

و من

     با واژه‌هایِ شوقِ آن نگاهِ سخنگو،

در وزنِ طنینِ تپش‌هایِ قلب‌اش

زیبا‌ترین غزلواره‌ها را سرودم.

عشق

هماره با نگاهِ تمناست

                      که آغاز می‌‌شود.

تیبوران- ۱۰ اکتبر ۲۰۲۱

چاپ کن