مرتضی حجازی – محمود طوقی

هر قلبی به اتکای نامی گشوده می شود

و هر دیوار فرو ریخته ای

نشان از غیبت آدمی دارد

دوگانه های بیهوده را کنار بگذار

ماده و روح

شیئ و اندیشه

رنج های آدمی را پایانی نیست

برای رفتن شتاب مکن!

پست چی نابلد از سرزمین های دور خبر های خوش نمی آورد

واژه ها مبهم و تاریکند

و تلگرافخانه ها در قرق قزاقان  رضاخانی اند

کاتبان کار بلد تنها نوشتند

همسرت بیمار است

 و برای دیدنت بی تابی می کند

و این برای تو

که از دست شکارچی گریخته بودی

معنایی دیگر داشت

از تاجیکستان تا رشت

از ساحل امن بود تا تاریکخانه های مخوف رضا خانی

تا با سرفه های خونین تو

قزاقی که از قعر تاریخ آمده بود

به پادشاهیش خرسند باشد

این سرنوشت مقدر تو بود

تا از دیوارها و آینه ها بگذری

سبزه و باد و باران را رها کنی

و در سرسرا های خاموش و بی روزن

رویا هایت را بر باد دهی

و با اطمینان به سرنوشت مقدرت بگویی

ما غرض و نظری جز سعادت و رفاه زحمتکشان نداشتیم

**********

مرتضی حجازی از فعالین اتحادیه کارگری بود. در روزگار پادشاهی پهلوی اول به تاجیکستان گریخته بود . پلیس رضاخانی برایش دام گشود و به دروغ برایش تگرافی زد که همسرت بیمار است.او از تاجیکستان برگشت و در رشت دستگیر شد و یکراست به شکنجه گاه های مخوف تهران برده شد و در زندان درگذشت.

مرتضی حجازی در زندان به جعفر اردوبادی گفت: ما غرض و نظری جز سعادت و رفاه زحمتکشان نداشتیم.