قدحی پُر از خواب و آفتاب… خسرو باقرپور

پنجاه و چند هزار

شعرِ ناسروده ام انگار

و منجمد در سرمایِ قطبی ی بی امان

خاراسنگی در گوشه ی دوری از جهان.

در شعله یِ آفریننده ی بوسه هات،

بپوکان مرا و خاکم کن

آنگاه؛

در نابِ روانِ واژه هایِ آبی ات،

مرا گِل کن

بر جایِ خالی ی هر خام؛

بر چرخِ سُفالینه ساز ات،

این گِلِ فروتن را قرار بده

شاید بی هیچ معجزتی

آن سُرخی ی مرموز

آن قَدَحِ گمشده را یافتی.

من نقشٍ عاشقِ خویش

از یاد برده ام

اما کوباکوبِ دُهُلِ دلِ تو

در شکوهِ معطّرِ پستان هات،

و آن حجمِ خوابگونه ی آرام،

آن رویاهایِ خاکی ی حامله؛

در نی نی ی مرطوب چشمانت

از خاطرم نرفته است.

با سینه ای پُر از من،

در من نگاه کن

ببین!

آفتابگردانی در می سرگردان است!

و بامدادِ سترون؛

در هیئتِ عاشقی مست

این شبِ بی پایان

این شبِ بی باران را

باور نمی کند.

خبرها، گزارش ها و تصاویر بیشتر را در تلگرام اخبار روز ببیند!

چاپ کن