اگر ۲۵ نوامبر روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان با قتل خواهران میرابل در مبارزه سیاسی آنان بر علیه دیکتاتوری دومینیکن رقم خورده، میرابل های ایرانی، امروزه با شجاعتی تحسین آمیز در زندان و بیرون از زندان در اعتراضات و خیزش های اجتماعی خواهان پایان دادن به هر گونه خشونت جنسی- جنسیتی و رفع انواع تبعیضات ساختاری در حوزه های سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی میباشند.
زنان بدرستی مناسبات مردسالارانه/ سرمایه داری راکه بر پایه و بستر سنن و قوانین متحجرانه، بساط زن ستیزی را تشدید میکنند به مبارزه فرا میخوانند.
مبارزه برای برابری جنسیتی، مبارزه ای اقتصادی، اجتماعی و سیاسی است.
زنان در سطح جامعه، چه در خانواده و خیابان و چه در محل کار و فضای مجازی ، هر لحظه شاهد تعرضات جنسیتی و بهره کشی آشکار هستند و هر لحظه هم به مبارزه جانانه علیه این شرایط مبادرت کرده اند.
دهه‌هاست که جامعه شاهد آسیبهای روحی و روانی ناشی از ازدواج اجباری، حجاب اجباری و اسید پاشی است.
از ساچمه‌هایی که بدن زنان را نشانه می گیرند تا نقض حق حیات و زن کشی و قتلهای ناموسی، تعرضات جنسی و تحمیل فقر و وابستگی اقتصادی بیشتر و تا رحم اجاره ای و تن فروشی آشکار و نهان، همه و همه در یک ساختار زنستیزانه بشدت نهادینه و حمایت میشود.
همه نهادهای قدرت متحدانه در حفظ و تداوم این نابرابری مضاعف دیدگاهی مشترک دارند و‌گرچه سعی میکنند که با دستگیری و صدور احکام سنگین و اعمال محرومیتهای گوناگون زنان را به تمکین و سکوت وادارند ولی حتی یک لحظه هم خواب خوش به چشمشان نیامده ، چرا که این طوفان سهمگین هر لحظه توفنده تر میشود تا دیگر اثری از هیچگونه تبعیض نماند،
تا دیگر هیچ زنی با “برچسبهای کلیشه ای” و غیر انسانی به فرودستی ننشیند.
زنان با توجه به تجربه و زیست واقعیشان با هر گونه بساط سلطه مخالفند و محور مبارزاتشان بر مناسبات برابری خواهانه متکیست و اینگونه است که تا رهایی کامل جامعه انسانی از هرگونه بهره کشی و تبعیض، حرفها برای گفتن دارند.
زنان در این مبارزه تاریخی برای خلاصی از ستم جنسیتی/طبقاتی ، بسیاری از مردان جامعه را در کنار خود دارند، چرا که خلاصی جامعه از چنین تبعیضی با مبارزات جنبشهای ضد سرمایه داری گره خورده است.
شورای بازنشستگان ایران
دوم آذر ۱۴۰۰
۲۳نوامبر ۲۰۲۱
