در پی انتشار گزارشی از سوی لیلی فرهادپور، بازرس انجمن صنفی روزنامه‌نگاران در دوره جدید، هرچه بیشتر دلایلی مبنی بر عدم استقلال این انجمن برای روزنامه‌نگاران مشخص شد. به روشنی می‌توان دید که افرادیکه دغدغه صنفی دارند در این تشکل نمی‌توانند کار کنند. البته اگر ردصلاحیت نشده باشند. دیدیم که مداخله دولت در انتخابات تشکل صنفی در هر ۲ دوره و انتخاب هیأت مدیره وابسته به دولت و نهادهای کارفرمایی چه بلایی بر سر یک تشکل می‌آورد.
در ادامه خلاصه‌ای از دلایل بر گرفته از گزارش را می‌بینید که نشان می‌دهد انجمن صنفی روزنامه‌نگاران تهران، همچون یک تشکل مستقل عمل نکرده است:
_ حقوق بالای دبیر انجمن (سه برابر پایه حقوق وزارت کار)
_ تحویل ندادن خزانه به هیأت مدیره جدید تا زمان تایید صلاحیت وزارت کار
_ منتشر نکردن مصوبه‌های هیأت‌مدیره در سایت و در جریان قرار ندادن و مشارکت ندادن اعضای صنف در فعالیت صنفی
_ مخالفت با مشورت وکیلی خارج از انجمن
_ تمدید نکردن اجاره ساختمان انجمن بر سر لجبازی و کارشکنی برای اعضای جدید
_ شرکت نکردن برخی اعضا در جلسات برای اینکه جلسات هیأت‌مدیره جدید به حدنصاب نرسد
_ عدم تحویل کار به هیأت‌مدیره جدید روزنامه‌نگاران توسط برخی اعضای وابسته در هیأت مدیره قبلی به علت عدم تایید وزارت کار و نهادهای بالایی
_ استعلام از وزارت کار برای اینکه تعیین کند هیأت‌مدیره جدید قانونیست، یعنی رسمیت دادن به دخالت نهادها در تصمیمات تشکل کارگری
_ دبیر سابق انجمن ناگهان خودش را دبیر انجمن خوانده
_ نامه به وزارت زدن و به جای نوشتن انجمن سراسری (که مورد تصویب اعضا قرار گرفت) نوشتن انجمن تهران (یعنی استفاده نام قدیم و بی‌توجهی به مصوبات و تصمیمات جدید)
_ بی‌ارزش گرفتن رأی روزنامه‌نگاران و در نهایت حذف رئیس هیأت‌مدیره منتخب.
_ بی‌توجهی به انتقادات ۱۰۰ خبرنگار نسبت به عملکرد هیأت مدیره و تقلیل آن به «تحریک عده‌ای مسئله‌دار» به تأسی از نهادهای امنیتی
در شرایط امروز بیش از هر چیز نیاز به تشکلی مستقل داریم تا در آیین‌نامه‌ها و اساسنامه مداخله دولت و کارفرما را ممنوع بداند و به ما اجازه دهد نمایندگان غیرمستقل و وابسته را مطابق عملکردشان با رای و نظر همه روزنامه‌نگاران حذف کنیم. مجبور نیستیم با همین ساختارهای عقب‌مانده ادامه دهیم. این دست تشکل‌ها و ساختارهای ناکارآمد باید حذف شوند.
🖋 روزنامه‌نگاران مستقل ایران
