شکست راست افراطی در شیلی، چپ ها برنده انتخابات ریاست جمهوری شدند

این پیروزی ارزشمند – گرچه نمی تواند و نباید هم ایده آل هر فرد یا گروهی باشد- مدیون یک ائتلاف نیرومند و پرانگیزه بین نیروهای چپ مترقی برای کنار زدن راست ها و به ویژه راست افراطی بوده است.
امید است نیروهای چپ مترقی کشورمان، ایران، از این نوع پیروزی ها درس بگیرند و به جای سرزنش رفقای خود و تکرار مکرر چندین و چند ساله اشتباهات کذشته شان، به امروز و فردا سعادت و زندگی بهتر مردمی دست به چنین ائتلاف های بزرگی بزنند تا کشورمان را نه تنها از این حکومت دیکتاتوری قرون وسطایی بلکه از هر حکومت بعدی ضد حقوق بنیادین تمامی زحمتکشان یدی و فکری همه اقوام کشورنان نجات دهند، وگرنه باید شاهد بدترین و رنج آورترین روزها برای آینده این مردم و فرزندان شان در همان آینده باشیم.

واقعا درک نشدنی است که چرا چنین ائتلافی در کشوری مانند ایران شکل نمی گیرد. هر یک از این گروه ها، سازمان ها و احزاب مترقی به کدام نیروی عظیم خود و با چه توازن قوایی برای سرنگونی مسالمت آمیز این حکومت به واقع آپارتاید دینی دل بسته اند که هیچ گونه آمادگی حضور در چنین ائتلافی را از آغاز انقلاب ۵٧ ندارد.
اگر آنها نیروهای مردمی هستند، که هستند، باید به این پرسش بزرگ پاسخ بدهند. این نیروهای مترقی باید از خود بپرسند آیا اختلاف دیدگاهی بین چپ های شیلی نبوده است. اگر بوده است، میان ما چپ ها هم بی شک هست. اگر آنها برای رسیدن به چند هدف بزرگ، از جمله کنار زدن راست ها با هم متحد شده اند، چرا ما نمی توانیم با کنار گذاشتن اندک اختلاف های کوچک و بزرگ و نیز با پایان دادن به اشتباهات گذشته یکدیگر به چنین هدف مقدس و مردمی دست یابیم.

اگر این نیروهای مترقی، به بویژه نیروهای چپ، بر این تصور کاملا نادرست هستند که ما ماند نیروهای چپ شیلی در میان مردم خود هواداران زیادی نداریم، در اشتباه بزرگ نابخشودنی هستند. اگر تنها یک لحظه چشم و گوش خود را به طور حقیقی باز کنیم، صدای نیرومند تمامی قشرهای زحمتکش یدی و فکری میهن در بنده کشیده خودمان را می شنویم، که بزرگترین مطالبه آنها عدالت در کنار آزادی های فردی و اجتماعی است. اگر ما نمی توانیم این چند میلیون ایرانی را آگاه، سازماندهی و بسیج کنیم، تقصیر خود آنهاست، یا ما؟ این مردم با یک سحاب سرانگشتی هم اگر حساب کنند که دقیقا همین گونه است، می بینند تا چه اندازه پراکندگی و تفرقه بین ما نیروهای سیاسی مترقی است. تنها به هیمن دلیل پراکندگی ماست که آنها ما را نمی بینند یا صدایمان را نمی شنویم، در حالی که ما به خوبی صدای آنها تنها به دلیل تعداد انبوه آنها می شنویم. پس آنها کاملا از ما متحدترند. آنها وقتی دیدند ما پراکنده ایم، آنها چاره های دیگری را سعی کرده اند تجربه کنند، که آخرین تجربه بسیار ارزشمند آنها را ما در اعتراضات و اعتصابات و تجمعات فرهنگیان دیده ایم. ولی اگر این ائتلاف نیروهای سیاسی شکل می گرفته یا شکل بگیرد، نباید شک کرد که می تواند نیروهای بسیار عظیم تری را به میدان آورد و از این شر بزرگ رها شد که چون بختکی عظیم بر جان و مال مردم سنگینی می کند.

امیدوارم روزی نه چندان دور چنین شود، که اگر نشود، ….

نئولیبرالیسم ساخته دیکتاتور شیلی بالاخره پس از چند دهه در آزمایشگاه تاریخ و زندگی به مردم باخت.

چپ عدالت‌خواه بار دیگر در یک اتحاد عمل و با تکیه بر جنبش مطالباتی مردم در شیلی پیروز شد.
گابریل بوریچ در انتخابات ریاست جمهوری در شیلی در دور دوم با بدست آوردن ۵۸ درصد از آرائ مردم بر رقیب راست افراطی خود پیروز شد. بوریچ جوانترین ریئس جمهور دنیاست.
از دیروز که این خبر را شنیدم واقعا خوشحال شدم و امیدوارم که چپ در دیگر کشور ها بجای عزاداری و سرزنش خود و خودزنی به بازسازی خود پرداخته و با بازگشت به سازماندهی جنبش های مطالباتی با نگاه عدالت‌خواهانه بتواند بار دیگر در عرصه مبارزه عمومی جایگاه شایسته خود را پیدا کند. پایان نئولیبرالیسم در آزمایشگاه آن پیام مبارکی است برای همه ما و روزنه امیدی است برای آنهایی که تاریخ برایشان پایان پیدا کرده بود و همه آرزوهایشان را در مدلهای بی بند و بار سرمایه داری افسارگسیخته جستجو می کردند.
حالا می توان گفت، سالوادور آلنده آسوده بخواب که آرزوهایت دارند بدست مردم تحقق پیدا می کنند.
آنچه آلنده و یارانش در آن سالها کاشتند امروز به بار نشسته و دارد شکوفا می شود.
یاد همه قربانیان فاجعه کودتای خونین سپتامبر ۱۹۷۳ گرامی باد.