در حالی که گفتگوهای وین برای احیای برجام جریان دارد نمایندگان جمهوری اسلامی و آمریکا در جنگ تبلیغاتی همدیگر را به بازی با زمان متهم می کنند. واشنگتن می گوید جمهوری اسلامی به موازات انجام مذاکره با شتاب در حال نزدیک شدن به زمان گریز هسته ای است و جمهوری اسلامی آمریکا را به فقدان اراده سیاسی جدی برای برداشتن تحریم ها متهم می کند. در این میان روی میز مذاکره ترسیم طرح عملی تضمین قابل قبول برای تهران مبنی بر عدم خروج مجدد آمریکا از برجام و بازگرداندن وضعیت هسته ای جمهوری اسلامی به سطح زمان امضای توافق هسته ای در سال ۲۰۱۵، گره اصلی گفتگوی طرفین است.
پولتیکو نوشت: انریکه مورا، مقام ارشد اتحادیه اروپا که مذاکرات را هماهنگ میکند، مجبور است راهحلهای احتمالی را بین رابرت مالی، فرستاده ویژه ایالات متحده در امور ایران و علی باقری کنی، مذاکرهکننده ارشد ایران، ببرد. تهران میگوید این بهایی است که آمریکا باید برای خروج از توافق در سال ۲۰۱۸ بپردازد.
در ادامه این مطلب آمده است: اما دیپلماتهای غربی گفتند که هنوز کاملاً مطمئن نیستند که آیا ایران واقعاً علاقهمند به مذاکره برای بازگشت به توافق است یا صرفاً برای پیشبرد برنامه هستهای خود برای زمان بازی میکند. با توجه به کاهش جدول زمانی، یک دیپلمات ارشد غربی گفت که از این هفته “تمامی موضوعات باید به صورت موازی مورد مذاکره قرار گیرند. “
در اینجا نگاهی به نکات اصلی و برخی از راه حلهای بالقوه می اندازیم.
مواد هستهای
برجام تضمین کرد که تقریباً یک سال طول میکشد تا ایران به مواد شکافتپذیر کافی برای ساخت یک دستگاه هستهای دست یابد. امروز، آن دوره – که کارشناسان آن را “گریز هسته ای” مینامند – به تنها چند هفته کاهش یافته است.
گفتگوها در مورد پرونده هستهای بسیار فنی است، زیرا باید مراحلی مشخص شود که برنامه هستهای ایران را به جایی که در سال ۲۰۱۵ بود برمی گرداند. در مورد برخی مسائل، راه حلهایی دیده میشود. در مورد دیگر مسائل، اوضاع پیچیدهتر است.
برای مثال، یکی از راههای رهایی از مواد مازاد هستهای ایران، ارسال آن به روسیه است. این کار زمان بر است، اما امکان پذیر است و در گذشته انجام شده است.
چیزی که بسیار دشوارتر است و هنوز بر سر آن توافق نشده است، نحوه برخورد با بسیاری از سانتریفیوژهای پیشرفته ایران است – ماشینهایی که با سرعت زیادی برای غنی سازی اورانیوم میچرخند.
بر اساس برجام، ایران مجاز به غنیسازی اورانیوم تا ۳.۶۷ درصد با تعداد محدودی از سانتریفیوژهای نسل اول خود در کارخانه زیرزمینی غنیسازی سوخت نطنز بود. اکنون، ایران صدها سانتریفیوژ پیشرفته را در هر دو نیروگاه اصلی خود در فردو و نطنز نصب کرده است که بسیار کارآمدتر و قدرتمندتر هستند.
به گفته دیپلماتهای غربی، برخی کشورها از ایران میخواهند سانتریفیوژهای پیشرفتهاش را نابود کند، اما ایران ترجیح میدهد آنها را در انبار نگه دارد. یکی از راه حلها میتواند از بین بردن زیرساختهایی مانند کابلها و سایر تاسیسات الکترونیکی باشد که برای راه اندازی سانتریفیوژهای پیشرفته مورد نیاز است. نصب مجدد این زیرساخت ماهها طول میکشد و میتواند به افزایش زمان گریز هستهای کمک کند.
یکی از جنبههای کلیدی در این بحث، نقش آژانس بین المللی انرژی اتمی (IAEA)، ناظر هستهای سازمان ملل است که وظیفه بررسی پایبندی ایران به تعهدات هستهای خود را بر عهده دارد. بازرسان آژانس بینالمللی انرژی اتمی از تاسیسات هستهای ایران بازدید میکنند، اگرچه تهران در ماههای اخیر دسترسی آنها را به شدت محدود کرده است.
ایران باید دسترسی کامل بازرسان را برای تایید هرگونه توافق برای احیای برجام مهیا کند. تهران همچنین باید به آژانس بین المللی انرژی اتمی دسترسی به کارت حافظه دوربینهای نصب شده در تاسیسات هستهای را فراهم کند. تهران در حال حاضر این اطلاعات را پیش خود نگه میدارد.
تحریمها و راستی آزمایی
در حالی که راستی آزمایی در بحث تعهدات هستهای توافق توسط آژانس انجام میشود، هیچ نهاد مربوطهای در مورد نظارت بر رفع تحریمها وجود ندارد. بنابراین، مذاکره کنندگان باید در مورد چگونگی انجام این کار به توافق برسند. این یکی از موانعی است که باید به سرعت حل شود. دیپلماتهای غربی گفتند که منتظرند ایران در این هفته در وین پیشنهاداتی ارائه کند.
یکی از گزینهها این است که دفتر کنترل داراییهای خارجی ایالات متحده دستورالعملی در مورد نحوه انجام تجارت با ایران منتشر کند و همچنین لغو دستورات اجرایی مربوطه را صادر کند. ابزار دیگر میتواند انعقاد قراردادهای صادرات نفت یا افتتاح حساب بانکی خارجی باشد.
از آنجایی که ایالات متحده به طور یکجانبه از این توافق خارج شد، این واشنگتن است که احتمالاً باید “گام اول معنادار” را بردارد، همانطور که یک دیپلمات ارشد غربی بیان کرد، و برخی از تحریمها را قبل از اینکه تهران اقداماتی برای جبران گامهای هستهای خود انجام دهد، بردارد.
تضمین
تهران بارها علناً اصرار کرده است که از واشنگتن میخواهد ضمانت قانونی ارائه کند که در صورت احیای برجام، ایالات متحده دوباره از این توافق خارج نخواهد شد.
امیر عبداللهیان، وزیر امور خارجه ایران، در ماه نوامبر در گفتگوی تلفنی با جوزپ بورل، مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا، گفت: باید تضمین جدی و کافی وجود داشته باشد که آمریکا که قابل اعتماد نیست، دوباره از برجام خارج نشود.
اما جو بایدن، رئیس جمهور ایالات متحده نمیتواند چنین ضمانت قانونی را ارائه دهد. بایدن در حال حاضر با کنگرهای به شدت دو پاره دست و پنجه نرم میکند که حتی برخی از دموکراتها نیز در مورد دیپلماسی با ایران تردید دارند.
اما راههای دیگری میتواند وجود داشته باشد، مانند اجازه دادن به ادامه حیات قراردادها برای مدتی حتی پس از اعمال مجدد تحریمها روی کاغذ توسط دولت آینده ایالات متحده.
باقری کنی، معاون وزیر امورخارجه و سرپرست مذاکره کنندگان جمهوری اسلامی یک هفته پیش اعلام کردکه : در مذاکراتمان با طرفهای مقابل، آنها بر ضرورت تضمین دادن و بر ضرورت سازوکاری برای راستی آزمایی صحه میگذارند، هم روسیه، هم چین و هم اروپاییها. در اصل، آمریکاییها هم باید بپذیرند. آمریکاییها در پیشنویسهای قبلی این چارچوب را پذیرفتهاند اما نکته اصلی در این است که تضمینها چگونه باید ارائه شوند و راستیآزمایی ها چگونه باید انجام شوند.
برخی از کارشناسان حقوقی در گفتگو با مطبوعات داخلی با اشاره به موقعیت ناپایدار بایدن رئیس جمهور آمریکا، در ارتباط با امکان گرفتن تضمین می گویند:
«باید توجه داشت که دولت بایدن قادر نخواهد بود که تحریم های کنگره آمریکا علیه ایران را لغو کند یا تضمین دهد که دولت های آتی آمریکا نیز به توافق برجام همچنان وفادار خواهند بود. از سوی دیگر، دولت آمریکا قادر نخواهد بود که برجام را به یک «معاهده» تبدیل کند و موافقت سنای آمریکا را نیز راجع به آن اخذ کند. با این همه، یک راه حل میانبر جهت ایجاد اطمینان خاطر برای طرف ایرانی وجود دارد. این راه حل، معطوف به پذیرش صلاحیت «دیوان بین المللی دادگستری» و نظر و رای آن در چارچوب معادله برجام است. این به آن معناست که هرگونه مناقشه حقوقی بین المللی که مرتبط با کشور های عضو برجام (و راجع به برجام) باشد، باید به دیوان بین المللی دادگستری ارجاع شود و همه اعضای عضو توافق برجام هم باید صلاحیت این دیوان و رای نهایی آن را بپذیرند. در اغلب معاهدات بین المللی، جهت اجرای بهتر و مناسب تر چشم انداز ها و دیدگاه های یک معاهده از سوی اعضای متعهد یا حل و فصل عادلانه اختلافات میان آنها، اشاره به صلاحیت دیوان بین المللی دادگستری جهت حل مناقشات می شود. با این حال، مشکل اصلی این است که برجام یا هر گونه توافق هسته ای آتی، یک معاهده نیست. اما برای این مساله هم یک راه حل وجود دارد. کشور های عضو گروه پنج به علاوه یک می توانند برجام را ذیل «توافق اجرایی» یا «قرار موقت»، بر اساس بخش اول بند دوم از معاهده وین در مورد حقوق قرارداد ها تعریف کنند. معاهده به این معناست که توافقی بین المللی میان دولت های مختلف به صورت کتبی و تحت نظارت مقررات حقوق بین الملل حاصل شده است. از این رو، یک توافق و قرارداد مکتوب نیز می تواند موضوع«معاهده وین در مورد قانون معاهدات» باشد. در این مورد، هیچ نیازی به موافقت سنای آمریکا یا پارلمان ایران نیست و از سوی دیگر، دولت های آتی آمریکا نیز عملا با یک الزام عینی و حقوقی جهت التزام به توافق برجام روبه رو می شوند.
در این راستا، اگر دولت آتی آمریکا بخواهد از توافق برجام همچون دولت ترامپ خارج شود، ایران می تواند به دیوان بین المللی دادگستری مراجعه کند و خواستار دریافت خسارت شود. در این راستا، قضات دیوان بین المللی دادگستری با استناد به اصل برتری و تفوق حقوق بین الملل بر حقوق داخلی، پرداختن به پرونده مذکور را قابل قبول می دانند و آن را در دستورکار خود قرار خواهند داد. این مساله در نوع خود می تواند یک بازدارندگی حقوقی را علیه دولت های آتی آمریکا ایجاد کند و مانع از آن شود که آنها به صورت یکجانبه از برجام خارج شوند.»
پیش از این پولتیکو نوشته بود: برخی مقامات نزدیک به مذاکرات گفتهاند دریچهی بازگشت به توافق هستهای ممکن است تا اواخر ژانویه یا اوایل فوریه بسته شود، اگرچه برخی دیگر میگویند هیچ تاریخ مشخصی به عنوان ضربالاجل وجود ندارد.
از دیگر مطالب سایت
مطالب مرتبط با اين مقاله:
- جزئیاتی تازه از قطعنامه پیشنهادی آمریکا برای تمدید تحریمهای تسلیحاتی علیه ایران
- بلینکن: توپ در زمین ایران است؛ به دنبال توافقی قدرتمندتر از برجام هستیم
- هشدار وزیر خارجه آمریکا درباره عدم تمدید توافق نظارتی ایران و آژانس
- آمریکا تعدادی از مقام ها و نهادهای سرکوبگر جمهوری اسلامی را به دلیل «نقض حقوق بشر» تحریم کرد