جامعه ما که هنوز از مرگ عزیزان هواپیمای اوکراینی و معترضین به گرانی بنزین و لب تشنگان خوزستان فارغ نگشته، چرا باید عزادار مرگ عامدانه آبتین ها شود؟ در این تلاطم بیداد، جایگاه جامعه پزشکی ما در کجاست؟ مگر حراست از سلامت جامعه از وظایف سازمان نظام پزشکی و وزارت بهداشت و درمان نیست؟ کمیسیون بهداشت و درمان مجلس به چه نظارت دارد؟ مگر سربازان و زندانیان، جزو جامعه ما نیستند؟ این سکوت وحشت چه زمان می شکند؟ کابوس این مرگ ها چه زمان ما را رها خواهد ساخت؟
با شیوع کرونا و درماندگی جهانی در این بحران و به خصوص، کوتاهی های تعمدی مسئولین پزشکی کشورمان، مشخص بود که به زودی ملت را خطر بزرگی فرا خواهد گرفت. کما آنکه تعداد بیشماری از پزشکان و پرستاران و سایر کادر درمان ما دچار مرگ های تعمدی قابل پیشگیری شدند. این خطر، به ویژه سربازان و زندانیان ما را تهدید می کرد و می کند، که بی پناه در پادگان ها و زندان ها و در تجمعات غیرقابل کنترل به سر می برند. به همین خاطر، هشدارهای لازم به همه مسئولین، از جمله بهداشت و درمان و سازمان نظام پزشکی داده می شد؛ تا با اتخاذ راهکارهای عملی، از جمله کاهش موقتی سربازان طبق شرایط و بازگشت آنان به منازل و یا رسیدگی بیشتر به وضع زندانیان و اقداماتی از قبیل تعلیق حبس ها و یا مرخصی های موقت با تضمین ها و تعهدات، تا زمانی که مملکت ما هنوز از نظر واکسیناسیون ها کامل نشده و خطر بیماری باقی است در حفظ جان این عزیزان بکوشیم. متأسفانه مسئولین پزشکی کشور، اعم از وزارت بهداشت و درمان یا کمیسیون بهداشت و درمان مجلس شورای اسلامی و سازمان نظام پزشکی، در این راه کوچکترین اقدامی و یا رهنمود و اخطاری به مسئولین قضایی نداده و به مسئولیت های پزشکی و حفظ سلامت جامعه بی تفاوت مانده اند.
مسلماً شرایط زندان ها و پادگان ها در موقعیت کرونایی، به هیچ وجه از نظر بهداشتی و پیشگیری قابل قبول و کنترل نبوده و می بایست همه مسئولین در این راه، به چاره اندیشی منطقی بپردازند. اصرار و پافشاری به نگهداری زندانیان، اعم از عادی و سیاسی در زندان ها و یا سربازان در پادگان ها، بی شک ما را با مرگ های آبتین گونه بیشتری روبه رو خواهد ساخت. حبس بکتاش ها که جز فریاد تظلم خواهی و آزادی، گناهی ندارند چه مشکلی را از جامعه پرفساد اقتصادی و مدیریتی ما حل می کرد؟
حفظ و حراست از زندانیان در زندان ها به عهده کیست؟ چه کسی مسئول مرگ بکتاش ها است؟ چه کسی پاسخگو است؟
جامعه ما که هنوز از مرگ عزیزان هواپیمای اوکراینی و معترضین به گرانی بنزین و لب تشنگان خوزستان فارغ نگشته، چرا باید عزادار مرگ عامدانه آبتین ها شود؟ در این تلاطم بیداد، جایگاه جامعه پزشکی ما در کجاست؟ مگر حراست از سلامت جامعه از وظایف سازمان نظام پزشکی و وزارت بهداشت و درمان نیست؟ کمیسیون بهداشت و درمان مجلس به چه نظارت دارد؟ مگر سربازان و زندانیان، جزو جامعه ما نیستند؟ این سکوت وحشت چه زمان می شکند؟ کابوس این مرگ ها چه زمان ما را رها خواهد ساخت؟
ما که از بار اینهمه مسئولیت خود گریخته ایم.
دکترهاشم موسوی
