۱
کتابی داشت در دستِ خود و سرگرمِ خواندن بود.
و من هم آمدم رفتم نشستم در کنارِ او،
به تنها صندلی کآن دم درونِ کوپه خالی بود.
نگاه اش از کتاب آمد به سوی من؛
و لبخندش گُل آذین کرد روی من.
کتاب، آن گه، سوی خویش بازش خواند
وَ او بارِ دگر سرگرمِ خواندن شد.
وَ تا اینجاش عالی بود.
تکانی ناگهانی در قطار او را به سوی من پراند و
شانه ی او را به شانه م کوفت.
وَ دختر از من، آسمیه سر و شرمنده، پوزش خواست.
و با این دلنشین پیشآمد آغازید با هم آشنایی مان.
کتاب اش را به زودی دخترِ اکنون دگر بسیار زیبا بست.
وزآن پس کز کجا کی آمدی ها پاسخِ بایسته را از هم شنیدیم و
یکی دو صحنه ای از یادمان های گهی دلخواه و گه جانکاهِ هم را
با نگاهِ یکدگر از دور دیدیم و
به دشواری ولی ناچار، با آمیزه ای از انگلیسی با زبانِ مادری
ـمن فارسی، او نُروژی ـ
در یکدگر یکچند کاویدیم
و برخی ویژگی ها را درونِ یکدگر دیدیم
و بسیاری پسندیدیم،
رسیدیم از کُجاکی ها به اینجا و به اکنون در کجا کی بودنِ بیدرکجایی مان.
ولی در ایستگاهِ چندمین بودیم کز لای کتابِ دلبرم از عکسِ خود بیرون پرید و
در میانِ ما دو،
گیج و بی سخن،
بنشست
جوانی خوش بر و بالا، که دانستم
همانا همسرِ آینده ی این دخترِ زودآشنا می بود!
وَ دختر را شنیدیدم که، با آزرمدَردَش در نگاه و آه،
پوزشخواه،
زکه؟ از خود؟ و یا کز ما؟ ز ما دو، یا کدامین تن ز ما می بود؟!
وَ، در این دم،
وَ با این دلشکن پیشآمد، آغازید از یکدیگر جدایی مان!
۲
وَ اینک، نیم عمری بعد از آن دیدار،
درونِ بسترِ خویش ام، نشسته نیم شب بیدار؛
وَ در خود دارم انگار آن قطارِ رفته را،
که باز در خود داردم انگار:
وَ دارد می رود از کی کجایی دور سوی کی کجاها و کجا کی های دیگرباز؛
وَ در من آن دُمَل وارِ نهان در خامُشایی از فراموشی ست
که دارد می کند سر باز!
چه می شد گر نمی شد آنچه شد آن روز؟
چه ها می شد که پیش آید؟
اگر من با قطارِ دیگری می رفتم از لندن؟!
وَ یا دختر درونِ کوپه ای دیگر نشسته بود؟!
و یا عکسی نبود از شوهرِ آینده در لای کتابِ او؟!
وَ یا که من، خودم، پیش از رسیدن به قطار،
افتاده بودم خورده بودم به زمین پای ام شکسته بود؟!
و یا… یاهای بسیارِ دگر،
آری:
هزاران چیزِ دیگر می توانسته ست پیش آید.
نمی دانم. ولی شاید
که من باید
سپاس اومند باشم زین که پیشآمد
همانی بود
که پیش آمد:
که گرچه، از پسِ پیش آمدن، در من فرو کاهید
به یادی تلخ و اندُهگین،
دُمل واری که گهگاهی
به سختی درد هم می کرد،
پس از بسیارها پیشآمدِ دیگر،
به داروی پذیرش، دردِ آن کم کم
و یادم بیشتر از پیشتر می کاست:
وز این ره بود
که از هر تلخی و اندوهی آن را کم کمک پیراستارِ خویشتن دارِ خِرَد پیراست؛
وزآن پرداخت یادی خوش:
خیال انگیز و شیرین یادِ شادی خوش.
بیستم فروردین ۱۳۹۷،
بیدرکجای لندن
