یادداشت هائی پیرامون گذشتۀ ناتمام
(?Wo ist die Freiheit) – کجاست آزادی؟ (۲) – جمشید طاهری پور

آقا مهرداد! تشکر می کنم از کامنت مهربان و سنجیده -ات. این که گفته ای من باید به کامنت ها به عنوان رنج نامه بنگرم نه اتهامییه.راهنمائی ارزنده ایست. خیلی سال است که من در هر کامنتی اگر سخنی و نظری دارای بار اندیشگی و نگاه غیرشخصی یافته -ام، جواب نوشته ام، باب گفتگو گشوده ام و نشان داده ام که چه اندازه به چشم احترام و رفاقت به کامنت گزاران نگاه کرده و از آنان می آموزم. اگر در جریان نوشته هایم بوده باشی حتمن نوشته -ی مرا دیده و خوانده ای که به کامنت نویسی بعنوان کنش ارتباطی نگاه کرده و نگاه می کنم. اجازه می خواهم باردیگر در باره « یادداشت ها ئی پیرامون گذشتۀ نا تمام» نکاتی را یادآورشوم؛. در مقدمۀ قسمت اول (شماره ا) گفتم که این یاد داشت ها بر سبیل اختصار کلام نه در باره کل جنبش چپ و حتا نه در باره همه سالیان فعالیت سازمان اکثریت، بلکه فقط در باره دگرگشت و سال های آغازین فعالیت سازمان اکثریت است. نکته دومی که می خواهم در مجالی که پاسخ به کامنت تو برایم فراهم اورده بار دیگر مورد تأکید قرار دهم این نکته است که سبک کارم این نیست که از خوب و بد این یا آن فرد بگویم و بنویسم، اساس کار من واکاوی بنیاد های نظری، یعنی مفاهیم و ایده هائیست که راهنمای فعالیت بوده و ما را به این یا آن سیاست و اتخاذ موضع و سمتی برمی انگیخته است، آنهم باز تأکید بکنم در محدوده سمت و سیاست های اکثریت در سال های آغازین. البته باید اضافه کنم در مورد شخص خود من، هر سوأل، هر نقد و نظر، و مداقه ای بود در کمال صراحت آماده پاسخ هستم، بوِیژه در موقعیت یک فرد موثر در رهبری سازمان اکثریت در مسئولیت های حساسی مانند، سردبیر نشریه کار، و دبیر مسئول شعب مرکزی ترویج و تبلیغ – کارگری – دهقانی، زنان و … عضو کمیته مرکزی- عضو هیأت سیاسی و هیأت دبیران سازمان فدائیان خلق ایران « اکثریت» . باز یادآوری می کنم بعد از برکناری از ارگان های رهبری توسط کنگره اوّل، شاید بیش از ۳ دهه است که هیچگونه حضور در ارگان های مستقر رهبری سازمان اکثریت ندارم و اضافه می کنم از بعد از نخستین کنگره، شخصن از پذیرفتن هرگونه مسئولیتی در رهبری سازمان اکثریت سرباز زده و به گواهی نوشتارهایم طی این مدت، یعنی در همه بیش از ۳ دهه به لحاظ سیاسی و نیز نظری – ایدئولوژیک – در موقعیت منقد و مخالف سمت و سیاست رهبری اکثریت قرار داشته ام. کارهای نوشتاری و پژوهشی من گواه است که در تمام این مدت، برای شناخت و شناسائی علل اشتباهات سیاسی و کج اندیشی و انحرافاتی که به آن در غلطیدیم به جد کوشیده ام. و حتا در شناسائی و شناخت نقادانۀ انحطاطی که در دهه های مهاجرت ،اکثریت دستخوش آن شد و متاسفانه استمرار دارد، غافل نبوده و به آن پرداخته ام. از زیاده گوئیم معذرت می خواهم، قلم سرکشی کرد و از سخن جولانی ناخواسته سر زد!!. باز هم معذرت می خواهم و تشکر می کنم . جمشید

کسی که خودش میگوید ” زیرا خود را در اشتباهات سیاسی و انحراف های نظری گذشته مسئول و پاسخگو می شناسم. فرار من از سازمان اکثریت دقیقن به همین خاطر بوده” سزاوار اعتبار است نه سرزنش. به نظر میرسد این اولین نوشته یک مجموعه میباشد و باید دید ایشان چگونه با کامنت های ذیل برخورد میکنند. امید است آقای طاهری پور به کامنت ها به عنوان رنج نامه بنگرند نه اتهامییه. چطور میشود برخورد مافیایی باند کیانوری-نگهدار به هلیل رودی و هیبت معینی را ماست مالی تاریخی کرد؟ فقط امثال جناب طاهری پور میتواند و باید به بد خیمی تاثیرات رهبری وقت اکثریت و حزب توده بریاس و چپ گریزی ایرانیان اشاره کنند.

فراموش نشود که خود آقای طاهری پور نیز قربانی انگ زنی های “راه توده” شد و با عده ای دیگر از فداییان قدیمی عنوان چپ سلطنت طلب گرفت.

فرتوتی یاد با فزونگیری هر سال بسی بیشتر است…

آقای جمشید طاهری پور درود بر شما! خواندن نوشتار شما بیشتر پدیدآرنده ی نومیدی بود… زیرا بارها دیدم، کِلکِتان در کِشتَنِ یک گُل، چندین گُلِ دیگر می کُشت! ازینرو تنها چند نکته\پرسش را با شما و خوانندگان در میان میگذارم:

تنها یک نمود از “تکامل فرهنگ سیاسی چپ در ایران” که از دگرگشت سازمان چریکها به سازمان اکثریت ریشه گرفته است را نشان دهید.
آیا همراهی با “برادران سپاهی” در سرکوب قیام سربداران (جدا از نابهنگامی یا نادرستی آن قیام) یکی از آنها بود؟
آرزوی تندرستی برای خمینی جنایتکار کدامین وصله از این جامه ی صد-رنگ “تکامل” بود؟
آیا چسبانیدن واژه ی “اغتشاشگر” به شرکت کنندگان در جنبشهای دیماه ۹۶ و آبان ۹۸ (از سخنان گرانبهای خانم ملیحه محمدی در حضور همفکر خود، آقای فرخ نگهدار، در بی بی سی که، بسیار آبکشیده، در همنوایی با خامنه ای بود) نمونه ای “درخشان” از آن میان نیست؟
آیا “تلاش و رایزنی فعال” برای راه اندازی حزب چپ و فرستادن چند عضو دیرینه خود به درون آن، اما پا پس کشیدن و ماندن در خانه ی خود (که سازمان اکثریت باشد) یکی دیگر از آنها بوده ست؟

چرا بسیار گزینشی به استخراج این “تکامل” می پردازید؟ شما “انشعاب ۵۵-۵۶” از یکسو و پیدایش سازمان اکثریت (پس از جدایی سازمان اقلیت) از سوی دیگر، که هردو بگونه ای نزدیک شدن به حزب توده ایران بودند، را می ستایید اما از حمله (هرچند غیر مستقیم) به “چپ سنتی!” نیز فروگذار نیستید؟ شگفت آورست که شما تمامی آنچه را که سچفخا با دشواری و رنج پدید آورد نکوهش و نفی کرده اید اما اعتبار عظیم برخاسته از آن را، که چون خورشید شهامت منظومه چپ پس از انقلاب را آویزه ی پیرامون خود کرد، یکجا به حساب سازمان اکثریت واریز کرده اید!

آیا “امتناع از شرکت در رفراندم جمهوری اسلامی، مشارکت در انتخابات مجلس خبرگان و ندادن رأی مثبت به قانون اساسی مصوّب آن” هیچ انگی از یاران جدا شده (اقلیت، جناح چپ و پیروان بیانیه شانزده آذر) را بر خود نداشت و هرچه بود اکثریت بود؟
ممکن است شما باور نداشته باشید، اما راست اینست که هیچ پیشرفتی در تاریخ بشر بدون پیش زمینه نبوده است: برای نمونه، پیشرفت عظیم علم شیمی کنونی مرهون کیمیاگران چندین صد سال پیش ایرانی ست (هرچند که آنانرا به نادرست الکمیست می خوانند)؛ پیدایش اینترنت، پدیداری سیستم ردیابی جهانی (GPS)، پیشرفتهای اعجاب آور فضایی و نتایج برآمده از آنها وامدار گامهای آغازینی ست که کشور شوروی پیش از هر کشور دیگر برای تسخیر فضا برداشت… شوربختانه اما انسان هنوز آنقدر خود-محور است که پیشرفتهای متأخر را فقط از آن خود می شمارد و سهمی برای پیشینیان در نِگَر نمی آرَد!

نکته ی دیگر که پایان-بَرِ نکته ها نمیتواند باشد:
اگر “ماهیت ارتجاعی اصل ولایت فقیه و اصول همپیوند با آن” مشخص بود، چرا کاربرد فریبکارانه واژه ی انتخابات در باره ی مجلس “خبرگان!”، با چینش کنترل شده و ارتجاعی اش، از چشم شما پنهان ماند؟ نکند فکر میکردید که، بگفته خود شما، “در شرایط هژمونی مطلق خمینیسم در حیات سیاسی کشور” با رهیابی چند منتخب واقعی (هر اندازه استثنایی) سرشت ارتجاعی آن دگر میشد و قانونی مترقی از آن بیرون می آمد؟! ممکن است که شما بگویید چشمتان تیزبین بود و بدنبال راهی که مشت فریبکاران را بگشاید و “هژمونی مطلق خمینیسم” را فروپاشاند… واقعیت تلخ اما اینجاست که، در گذار چهاردهه پس از آغاز این “تکامل”، نسیم سازمان اکثریت هر جا وزان گردیده ست با خود شکست و پریشانی و پراکنش آورده ست…
شوربختانه سالهاست که سازمان اکثریت، در سایه ی “بالا به پایین” نگری خود، هنوز لازم ندیده است که با مردم سخن بگوید و فرآیند این “تکامل” را بر همگان روشن سازد! مگر سخن یک سازمان سنجیده تر از گفتار یک فرد نیست؟ مگر لزوم آن هنوز پدید نیامده است؟ مگر فرصت همچنان باقیست؟ و یا شاید هم امیدی در میان باشد که فرتوتی یاد با فزونگیری هر سال بسی بیشتر است…؟

رسالت تاریخی طاهری پور دفاع از سرکوب حاکمیت فاشیست اسلامی تحت لوای حمایت از “خط امام” بود. او یکی از کسانی است که نشریه سازمان اکثریت را با انواع و اقسام صغرا کبرا های به اصطلاخ ضد امپریالیستی در حمایت از سرکوب های وحشیانه رژیم سیاه می کرد. سازمان اکثریت چیزی جز یک سخنگوی دست دوم یا همان بوقچی فاشیست های اسلامی نبود. بهتر نبود او دوران پیری را در سکوت می گذراند؟!

سوسن خانم،
به سئوالات پاسخ ندادید.
لطفا انتظار نداشته باشید، که برای دیگران دادگاه صحرائی روشنفکرانه بپا کنید و تمام عالم به این خاطر برای شما هورا بکشد.
اسنوبیسم شما جلب توجه می کند. کسی چه می داند، شاید نقش قاضی القضات اخلاقی و ادبی را برای دیگران بازی کردن از همین جا ناشی شود.

برای سوسن؛ با احترام و دوستی! بگذار نترسم و اول از هر چیز بگویم سوسن نامی آشنا و عزیز برای منست، همچون الهه و حبیب. دوم چقدر خوب کردی دیدگاهت را نوشتی. شاید بدانی، دستکم من بیش از دو دهه است که هیچ بستگی فیزیکی، و سیاسی با سازمان اکثریت ندارم. بستگی من یک بستگی تاریخی است و به آن پایبند هستم زیرا خود را در اشتباهات سیاسی و انحراف های نظری گذشته مسئول و پاسخگو می شناسم. فرار من از سازمان اکثریت دقیقن به همین خاطر بوده؛ زیرا برای احساس و اظهار مسئولیت در قبال اشتباهات و تلاش برای شناسائی و درک علل اشتباهات و انحراف های تباهی آور، در سازمان اکثریت جائی نبود! و… اما در پاسخ به پرسش هایت:

۱- « گذشتۀ نا تمام» برای من هم معنایش همین است که خودت نوشتی؛ برای هیچ تحول فرهنگی سیاسی… نمی توانیم انتهایی برای آن در نظر بگیریم. من می کوشم در بارۀ این مفهوم «گذشتۀ ناتمام…» و مضمون ناتمامی آن، منظور و مصداقی را که در واقعیّت دارد، تشخیص بدهم و بنویسم ، یا بقول ملاهای باسواد، صورت انضمامی آنرا توصیف کنم! که بچشم من وجودهائی می آیند و هستند که بهترین جنبه ها و ارزش های آرمانخواهی های گذشتۀ ما را حفظ کرده، نوسازی کرده، حمل و بیان می کنند. لازم نیست شما در پی این بدوید که « تنی چند از این زنان و مردان “معتقد و پایبند به آزادی و عدالت”» را پیدا کرده و گواه بیاورید. کافی است اعلامیه ها و بیانیه های شورا و کانون سازماندهی کارگران ، نفتگران، معلمان و بازنشستگان ایران را در جنبش مطالباتی مدنی که برپاداشته اند، مطالعه کنید و…!

۲- من حالا نزدیک ۳ دهه است که در آلمان زندگی می کنم. هنوز چند سالی از بودن من در آلمان نمی گذشت که معلم زبان آلمانی با شنیدن لاف و گزاف های مکرر من از مبارزات کوچک و بزرگم در گذشته، به چشم من خیره شد و پرسید؛ آقای طاهری پور؟ کجاست آزادی؟ این پرسش تأثیر عمیقی روی من گذاشت. من ۳ دهه و از جمله در این یادداشت ها در جستجوی آزادی و درک و فهم آن هستم و بر این نظرم که فقدان اساسی و بنیادین در گذشته ناتمام ما همین؛ یعنی فقدان آزادی و درک آن بوده است. من پرسش معلم آلمانی خود را برسم قدر شناسی در پیشانی یاد داشت هایم گذاشته ام.

۳-به نظر من ارزش و اعتبار یک نوشته؛ در کوتاه، ساده و آسان نویسی آنست و عمیقن اعتقاد دارم که کافی نیست که با منطقی استوار و بر پایه تأمل و تفکّر و اندیشیدن های سنجیده و نیز دانش و اطلاع بنویسیم، بلکه بعلاوه لازم است که با احساس و پر خون نوشت. باسلام مجدد و دوستی تمام؛ جمشید

آقای طاهری پور سلام
حالا که می خواهید در باره گذشته بنویسد . خواهشمندست توالی رویداد ها و موضع گیری ها/ بخصوص در پیچ ها تاریخی را در نظر داشته باشید .
من برای کمک به حافظه ی خسته ام از منابع مختلف مثل کتاب و سایت ها در اینترنت برای جلوگیری از اشتباه و فراموشی استفاده می کنم .
شما تا اینجا حرفی از ۱۳ آبان ۵۸ نزدید !!!
به باور نگارنده ، اشغال سفارت آمریکا توسط «دانشجویان پیرو خط امام» نقطه عطفی در سقوط سیاسی سازمان چریکهای فدائی خلق بود.
هنوز نمی فهمم که چگونه بر اساس یک آکسیون نیروهای مذهبی وابسته به حکومت تازه به قدرت رسیده و رهبری آن خمینی باید «تحلیل» بزرگترین سازمان چپ ، چنان عجولانه با بیانیه هائیکه در نشریه کار نیز منتشر شد تغییر می کرد .
اطفا در باره ی این بیانیه ها به ترتیب تاریخ انتشاربنویسد :
“چرا مرکز جاسوسی آمریکا تسخیر شد؟
چرا نخست وزیر منتخب امام سقوط کرد؟” (نشریه کار، شماره ۳۵، ۲۱ آبان ۱۳۵۸)

“پیرامون شعار اساسی مرگ بر امپریالیسم جهانی به رهبری امپریالیسم آمریکا متحد شویم!” (کار، شماره ۵۶، ۱۰ اردیبهشت ۱۳۵۹)

آقای طاهری پور لطفاً ابتدا برای من خواننده توضیح بدهید ” یادداشت هائی پیرامون گذشتۀ ناتمام
(?Wo ist die Freiheit) – کجاست آزادی؟” یعنی چه؟ شما می خواهید با ترکیب”گذشته ناتمام” چه منظوری را برسانی؟ هیچ تحوّل فرهنگی-سیاسی را نمی توان در چارچوب یک بازه زمانی دید، حتی اگر آغازش را از زمان اعلان رسمی آن بدانیم، نمی توانیم انتهایی برای آن در نظر بگیریم. دوم آنکه آوردن یک جمله-ی سوآلی آلمانی در میان دو گزاره فارسی، که گزاره دوم برگردان فارسی همان جمله-ی آلمانیست به چه معنیست؟ آیا فکر نمی کنید شما دچار سندروم سانتیمانتالیسم من درآوردی شده اید؟
اما متن: لطفاً به چند نکته توجه بفرمائید: ۱- اگر قلنبه سلنبه بنویسید، نمی گویند ملّای باسوادیست ۲- اگر ساده، روان و سلیس بنویسید، نمی گویند چریک بیسوادیست ۳- فراموش نکنید شما در مقطع ۶٠-۵٩ نیستید و این متن قرار نیست سرمقاله-ی نشریه کار شود. پس نیاز به هیجانی و پرخون نوشتن نیست.
جناب طاهری پور(فدائی محترم سابق) در انشا نویسی ها باید کمی مراقب بود. از آنجمله؛
“تنها می‌توانم این حقیقت را خاطر نشان کنم که برای جنبش های ترقی خواهانۀ ایرانیان، در طول زمان؛ ذخیره ای بزرگ، توانمند و زایل ناشدنی از زنان و مردانی را فراهم آورد؛ معتقد و پایبند به آزادی و عدالت. زنان و مردانی مستعد و آمادۀ پیکار برای صیانت از طبیعت و پالایش محیط زیست، آزادی اختیار و برابری حقوق برای زنان، و ملیت های ایرانی، برای دموکراسی، برای سوق کشور در مسیر آزادی، ترقی، پیشرفت، سعادت و عدالت برای همگان و … .”
لطفاً تنی چند از این زنان و مردان “معتقد و پایبند به آزادی و عدالت” را صدابزنید، بیایند، و کمک کنند و نگذارند پرونده-ی سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت) بسته شود، چون چند ده نفری بیش باقی نمانده-ست.