پنجشنبه ۹ فروردین ۱۴۰۳

پنجشنبه ۹ فروردین ۱۴۰۳

حزب تودۀ ایران حکم ظالمانه و ضد انسانی دستگاه قضایی جمهوری اسلامی علیه نرگس محمدی را محکوم می کند!

خانم نرگس محمدی، نایب‌رئیس و سخن‌گوی کانون مدافعان حقوق بشر، که هم‌اکنون در زندان قرچک ورامین در حال گذراندن ۳۰ ماه حبس تعزیری است، به حکم ۸ سال زندان و ۷۴ ضربه شلاق «به جرم نامزد شدن برای دریافت جایزه صلح نوبل» اعتراض کرد. یکی از دلایل مجرم شناختن و محکوم کردن خانم محمدی، «کاندیدا شدن برای جایزهٔ صلح نوبل» است. اسفند سال گذشته، رئیس سازمان عفو بین‌الملل نروژ اعلام کرد که این نهاد نرگس محمدی را نامزد دریافت جایزه صلح نوبل کرده است.

خانم محمدی در روز ۲۵ آبان ۱۴۰۰ در جریان حملهٔ نیروهای انتظامی و امنیتی به مراسم سوگواری ابراهیم کتابدار، از کشته‌شدگان آبان ۹۸، در کرج بازداشت شده بود. ایشان را پس از گذراندن ۶۴ روز در سلول انفرادی، روز ۲۹ دی از زندان اوین به زندان قرچک ورامین تبعید کرده بودند. آقای تقی رحمانی،‌ همسر خانم محمدی، روز سوّم بهمن، در توییتر نوشت که «شنیده شده در دادگاهی ۵ دقیقه‌یی، نرگس محمدی به ۸ سال زندان و بیش از ۷۰ ضربه شلاق [و] دو سال ممنوعیت از ارتباط مخابراتی (مبهم بودن این محرومیت) محکوم شده است. از آنجایی که وی با خانواده تماس نداشته است، جزئیات این دادگاه و حکم جدید بر ما روشن نیست.»

جمهوری اسلامی ایران و قوهٔ‌ قضاییه آن با تمام قوا فعالان مدنی و اجتماعی را زیر فشار می‌گذارد، و بدون اعتنا به حقوق ابتدایی افراد، و حتی بدون اعتنا به مفاد قانون اساسی خودش، بی‌شرمانه به اذیت و آزار صلح‌طلبان و فعالان اجتماعی و مدنی، تا حد کشتن آنها، ادامه می‌دهد.

حزب تودۀ ایران حکم ظالمانه و ضد انسانی دستگاه قضایی جمهوری اسلامی علیه نرگس محمدی را بشدت محکوم می کند و از همه نیروهای مترقی و انسان دوست ایران و جهان می خواهد تا ضمن اعتراض به ادامۀ بیدادگری های رژیم ولایت فقیه و دستگاه قضایی آن خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط خانم نرگس محمدی و همه زندانیان سیاسی-عقیدتی شوند.

خانم نرگس محمدی در واکنش به حکمی که اخیراً در دادگاه ۵ دقیقه‌یی علیه او صادر شد، نامه‌ای نوشت و ضمن دفاع از حقوق خود، به رفتار خلاف قانون و مقررات و غیرانسانی مسئولان قضایی جمهوری اسلامی ایران در پرونده‌سازی و صدور برای ایشان اعتراض کرد.

متن نامهٔ نرگس محمدی چنین است:

در مدت ۶۴ روزی که در سلول‌های ۲۰۹ بودم، پرونده‌ای برایم گشوده شد و با شتاب مورد رسیدگی، محاکمه و صدور حکم قرار گرفت، که رفتاری سراسر خلاف قانون و مقررات، نامشروع و غیرانسانی و غیراخلاقی به شمار می‌آید.

۱۲ ساعت بعد از ورود به سلول‌های انفرادی در بند ۲۰۹، نامهٔ کتبی اجرای حکمِ هشتاد ضربه شلاق تعزیری، ۳۰ ماه حبس تعزیری، توسط اجرای احکام و به دستور سرپرست دادسرا آقای نصیرپور به من ابلاغ شد. [سپس] اول آذرماه، در شعبهٔ دوم دادسرای مقدس، توسط بازپرس محمود حاجی مرادی برای پرونده جدید تفهیم اتهام شدم.

سوم دی ماه، بدون هیچ توضیح و اطلاعی، برای آخرین دفاع به همان شعبه برده شدم، و البته هیچ دفاعی نکردم و درخواست حضور وکیل کردم. البته از لحظه بازداشتم در ۲۵ آبان ماه کتباً در حضور بازپرس علیرضا حسینی درخواست تماس و ملاقات با وکیل را دادم، که با آن موافقت نشد.

بالاخره بدون دسترسی به وکیل و در حالی که ممنوع‌الملاقات بودم و در آن مقطع به مدت چهل روز از تماس تلفنی محروم بودم، پرونده طراحی و با شتاب مورد رسیدگی قرار گرفت، و در تاریخ ۲۲ دی ماه، در حالی که در سلول رها شده بودم و طبق اعلام وزارت اطلاعات هیچ‌گونه بازجویی نداشتم، به شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب برای محاکمه برده شدم.

در دادگاه، در حالی که در میان مأموران وزارت اطلاعات تنها بودم، بدون مطالعه پرونده و حضور وکیل ظرف مدت پنج دقیقه محاکمه شدم. [در آنجا] اعلام کردم که در این دادگاه هیچ دفاعی ندارم. رأی دادگاه پس از دو روز، یعنی ۲۵ دی ماه ابلاغ شد، و کتباً نوشتم درخواست تجدیدنظر و تسلیم به رأی ندارم و آن را به رسمیت نمی‌شناسم.

طبق رأی صادره در این پرونده، به هشت سال و دو ماه زندان و ۷۴ ضربه شلاق، منع اقامت در تهران، منع عضویت در گروه‌های سیاسی اجتماعی، توقیف هرگونه رسانه در شبکه اجتماعی، و حتی مخابراتی و ثبت و ضبط موبایلم محکوم شدم. رسیدگی به این پرونده فاقد وجاهت قانونی و پروژه‌ای فریبکارانه، ظالمانه بود که در خفا و تحت انقیاد با حبس من در سلول بند امنیتی و به قصد بریدن صدای من از جامعه و محرومیت کامل از حق دفاع و اعتراض انجام شد.

آنچه مغرضانه و بی‌اساس بودن اتهامات و رسیدگی حکم این پرونده را روشن‌تر می‌کند، مجرم شناخته شدن من به دلیل کاندیدا شدن برای جایزهٔ صلح نوبل به معرفی عفو بین‌الملل نروژ است. این مسئله نه‌تنها توسط نمایندهٔ وزارت اطلاعات در بند ۲۰۹ اعلام شد و آن را توطئهٔ خارجی علیه نظام جمهوری اسلامی ایران دانستند، بلکه در اقدامی بهت‌انگیز و غیرقابل توجیه در سطر اولِ صفحهٔ‌ دوم رأی صادره توسط شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب مورد تأکید قرار گرفته است.

سؤال من از رئیس قوهٔ قضاییه و مجریه این است که آیا اعلام کاندیدا شدن من برای دریافت جایزهٔ صلح نوبل توسط عفو بین‌الملل نروژ به موجب فعالیت‌های صلح‌طلبانه و حقوق بشری این جانب، اقدامی علیه امنیت نظام و مستحق ۸ سال زندان ۷۴ ضربه شلاق بوده که ۶۴ روز در سلول‌های بند امنیتی حبس و رها شده بودم.

در پایان [حرف] من به نهادهای صلح‌طلب و حقوق بشری جهان، از جمله عفو بین‌الملل و همچنین پارلمان اروپا، این است که صدور این رأی بیانگر موضع شفاف جمهوری اسلامی ایران در سرکوب صلح‌طلبان نه‌تنها در ایران بلکه در جهان است، و جهان نباید نسبت به این سرکوب عریان صلح‌طلبان اغماض و چشم‌پوشی کند.

نرگس محمدی

دوشنبه ۴ بهمن ۱۴۰۰

زندان قرچک ورامین

https://akhbar-rooz.com/?p=139742 لينک کوتاه

5 1 رای
امتیازدهی به مقاله
اشتراک در
اطلاع از
guest

0 نظرات
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها

خبر اول سايت

آخرين مطالب سايت

مطالب پربيننده روز


0
افکار شما را دوست داریم، لطفا نظر دهید.x