آموزگاران سرتاسر کشور به اعتراض های خود علیه سیاست های فرهنگی جمهوری اسلامی ادامه می دهند؛ سیاست هایی که از یک سو به ویرانی آموزش و پرورش انجامیده و از دیگر سو، آموزگاران کشور را که مربی و سازندهٔ نسل های آینده هستند، با وضعیت اسفبار فقر و مشکل های معیشتی روبرو کرده اند. تا کنون، برخورد جمهوری اسلامی با مشکل هایی که خود برای کارگران، فرهنگیان، دانشجویان و بیش از همه، برای زنان و دیگر قشرهای اجتماعی به وجود آورده است، تنها چماق بوده است و سرکوب وحشیانهٔ هر گونه اعتراضی.
«شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران» هماهنگ با اعتلای جنبش های مردمی و دمکراتیک، در ۲۳ ژانویه ۲۰۲۲، برابر با سوم بهمن ۱۴۰۰ در اعتراض به عدم توجه حاکمیت به خواسته های فرهنگیان شاغل و باز نشسته، فراخوانی منتشر کرد که با استقبال همگانی روبرو شد.
جمهوری اسلامی با تمام توان تخریبی خود، می کوشد که در جنبش یکپارچهٔ آموزگاران و فرهنگیان به شیوهٔ همیشگی سرکوب و یا تفرقه افکنی در میان کنشگرانِ فرهنگی، روی بیارود تا بتواند جنبش گسترده و سرتاسری آموزگاران و فرهنگیان را خاموش کرده و بر آن پیروز شود. اما جنبش حق طلبانهٔ آموزگاران، به خاطر هویتِ فراگیر خود، همهٔ جامعه را در برگرفته است. از همینرو، جمهوری اسلامی از روز نخست استقرار خود کوشیده است و می کوشد که امر آموزش و پرورش را با خصوصی سازی و دیگر پروژه های فرهنگ سوز، پاره پاره کرده تا بلکه بتواند از راهِ تفکیک و تفرقه افکنی در میان فرهنگیان کشور، جنبش معلمان را اداره و مهار کند. اما از آنجا که آموزش و پرورش امری همگانی ست و همهٔ جامعه را در برمی گیرد، خواست آموزگاران برای بهتر شدن مسئلهٔ فرهنگی و بهبود وضعیت اسفبار معیشتی فرهنگیان نیز، به امری همگانی فراروییده و پشتیبانی همگانی را هم به دنبال داشته است؛ شگفت انگیز نیست که پس از فراخوان شورای هماهنگی، معلمان و فرهنگیان شاغل و باز نشسته، در ۲۰۰ شهر ایران دست به تحصن زدند.
کانون نویسندگان ایران «در تبعید» و انجمن قلم ایران «در تبعید» در راستای دفاع از آزادی بی حد و حصر اندیشه و بیان، از جنبش مردمی آموزگاران کشور پشتیبانی می کنند و از همگان نیز، می خواهیم که فعالانه به این جنبش بپیوندند؛ دفاع و پشتیبانی از آموزگاران، دفاع و حمایت از آیندگان است.
کانون نویسندگان ایران «در تبعید»
انجمن قلم ایران «در تبعید»
۱ فوریهٔ ۲۰۲۲
