ادامۀ شوک درمانی بعد از کشتار…

طبقه کارگر در ایران تحت حاکمیت دولت جبار و جانی سرمایه یعنی رژیم جمهوری اسلامی، برای اینکه بتواند، در برابر یورش طبقه سرمایه دار حریص و سیر ناشدنی و دولتش که سران آن هر روز گنده تر شده و صف مفتخوران نالازم و مضر و جانی را افزایش می دهند، بتواند ایستادگی کرده، آنرا پس بزند و با یک جنگ داخلی – جنگ طبقاتی بر اندازد، در هم شکند، باید چند مسئله و لایه را حل و رد کند.
۱- یکی از آنها همین مسئله نئولیبرالیسم اقتصادی، شوک های اقتصادی و سیاسی و مخالفت با خصوصی سازیها وبرای دولتی کردن است. برای طبقه کارگر برای این مهم و اساسی باشد که نظام سرمایه داری است که نئولیبرالیسم را موجودیت می دهد، دولت دیکتاتور میگمارد، دولتی را خصوصی می کند و یا برعکس. بنا براین، مبارزه اش باید ضد نظام سرمایه داری و دولت بمثابۀ دستگاه سرکوب طبقه سرمایه دار باشد و نه اشکال آنها که می توانند، بوسیله نظام سرمایه و سرمایه داران تعویض یابند.
۲- مبارزه برای بهبودی در امور زندگی روزمره در چارچوب همین نظام و قوانین و مقرارات نظم اقتصادی موجود است. طبقه کارگر باید بپذیرد که قرار نیست، در چارچوب سرمایه داری حاکم و با مقرارات و قوانین اساسی و قانون کارش بهبودی در زندگی اش اتفاق بیافتد، مگر اینکه مجبوریت در کار باشد.
بنا براین، ۳- امیدوار نباشد که با بودن سرمایه دار و مخصوصا دولت جمهوری اسلامی، البته با هر دولت دیگری و با مبارزات علنی و غیر مخفی دارای تشکلی و بویژه از نوع سراسری گردد که با نیروی کارگران و برای کارگران موجودیت بیابد که نیازهای روزمره اش را بر طرف نماید.
۲۵ سال است که باصطلاح فعالان کارگری که بیشترین شان، خود مقاطعه کار و صاحب کارگاه هستند، کارگران فعال را با این نخود سیاه سرگرم کرده اند و خسارت فراوانی را از این طریق متوجه کارگران فعال و کل طبقه کارگر نموده اند، حالا اینکه آگاه به این کار بوده و یا نبوده اند، مشکلی را حل نمی کند، به قول لنین “اپور تونیسم صادقانه خطرناکترین نوع اپورتونیسم است.”، من چند سال قبل نوشتم که تشکلات علنی کار به لانه زنبور برای گزیدن کارگران فعال و جوان تبدیل شده اند.

بنا برین، طبقه کارگر در ایران و بویژه فعالان آن، یعنی کارگران پیشرو، آگاه، انقلابی و کمونیست، باید کاملا خود را برای مبارزات انقلابی یعنی مبارزاتی که الف کل نظام اقتصادی موجود یعنی برانداختن و لغو سرمایه داری – مالکیت خصوصی و کار مزدوری و درهم شکستن دولت موجود را هدف دارند، آماده کنند و قدم بردارند.
البته، کارگر مانند هر انسان دیگر، نیازمند زندگی است و وسائل تأمین آن است و فعلا و در حال حاضر وسائل تأمین زندگی اش را در چارچوب نظام استثمار سرمایه داری می تواند تأمین نماید، ولی اولا این مبارزات برای به هدف رسیدن، یعنی تأمین وسائل زندگی بخور و نمیر، نیاز دارند که مبارزه ای دیگری هستندبا که هدفش براندازی کل نظام است و دوما بعد از تأمین برای اینکه گرفته نشوند، باید شرایط موجود را بهم ریخت و شرایطی نوین خلق کرد. یعنی از یکطرف دولت را مجبور به تن دادن به خواستها نمود و از طرف دیگر یورش و جلوی حمله اش را سد نمود، بسوی براندازی نزدیک نمود و با وجود این همه نیروی مسلح و مخفی که دولت دارد، نیازمند یک مبارزه ی انقلابی یعنی مخفی و نظامی است که بوسیله یک ارگان مخفی و آماده حمله و دفع حملات طرف مقابل باشد را، رهبری شوند.
این مبارزه طبقاتی سیاسی را باید به جنگ داخلی – یعنی مبارزات قهری آگاهانه ارتقاء داد. برای این ب- به تشکلات توده ای طبقاتی مخفی و غیر علنی در اساس نیاز است. این تشکلات، خارج از اتحادیه و سندیکاهای معمولی دولت ساخته و یا کار ساخته، عبارتند از سلولها، هسته ها، کمیته های مخفی محل کار و محل زندگی – کمیته های سرخ – کمیته های سیاسی نظامی که در دو جهت خود را آماده میکنند و گسترش می دهند ۱- اینکه از بهم پیوستن آنها حزب مخفی کارگران آگاه، انقلابی و کمونیست شکل میگیرد که کادرهای فداکار و با تجربه سیاسی نظامی را تربیت می کند، در کل طبقه کارگر و زحمتکشان را آماده برای به پیروزی رساندن انقلاب قهری کمونیستی ضروری و لازم می کند که دولت کنونی را درهم شکند و با دیکتاتوری پرولتاریا جانشین نماید و در زمان انقلاب یعنی شروع جنگ طبقاتی ناگزیر و گریزناپذیر حکم ستاد جنگ را پیدا میکند. ساختن چنین حزبی برای پیروزی اجتناب ناپذیر است. ۲- این کمیته ها میتوانند، مبنائی باشند، برای شوراهای سرخ – شوراهای مسلح پرولتارها – طبقه کارگر و زحمتکشان- یعنی دولت آینده – دولت نوین – دیکتاتوری پرولتاریا – که قرار است دیکتاتوری کل طبقه کار باشد و نه دیکتاتوری نخبه گان این طبقه و یا رهبران حزب و کادرهایش فقط،.
این را در این عبارت از نوشته انگلس در باره با کونیستهای فراری می توان به روشنی دید : «از آنجا که بلانکی هر انقلابی را به مثابۀ اقدام ناگهانی یک اقلیت انقلابی تلقی میکند. الزاما پس از موفقیت خواه نا خواه دیکتاتوری جایکزین آن خواهد شد، البته نه دیکتاتوری تمام طبقه انقلابی پرولتاریا بلکه دیکتاتوری تعداد معدودی از افراد است که دست به این اقدام زده اند و خودشان نیز به نوبه خود از قبل تحت دیکتاتوری یک چند نفر معدود متشکل شده اند. ”
بنا براین، کارگران آگاه درهرعملی که از طرف کل طبقه انجام میگیرد و یا خودانجام میدهند باید دو هدف را بطور اساسی که در حین جدائی مربوط بهم هستند، مد نظر داشته باشند، الف اینکه این عمل تا چه اندازه آنها را در تسریع سازمان یافتن اساسا مخفی و غیر علنی – حزبیت سیاسی – حزب مسلحانه کمونیستی که دارای بازوی مسلح است، کمک میکند و ب – اینکه چقدر آنها رابه، به پیروزی رساندن انقلاب قهری کمونیستی نزدیک می کند.
در حین پیشبرد چنین مبارزاتی است که شرایط برای رسیدن به خواست های روزمره و حتی ساختن تشکل برای رسیدن بدانها مهیا میگردد و نه بدون این مبارزه طبقاتی سیاسی!