صلح مسلح (به انگلیسی: armed peace)
حالتی است که در آن دو یا چند کشور در حال نبرد با یکدیگر نیستند، اما با افزایش مداوم نیروها و امکانات نظامی برای جنگ با طرف مقابل آماده می‌شوند
در اروپا دوره بین سال ۱۸۷۱ (سال شکست فرانسه از امپراتوری آلمان) تا سال ۱۹۱۴ که جنگ جهانی اول شروع شد نمونه ای از دوران صلح مسلح است.
ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
این پدیده در دنیا پس از جنگ جهانی دوم یا سرعت و شدت بسیار گسترش یافت و درحال گسترش است. در دوره صد ساله اخیر تمام کشورها یا درحال ساخت؛ انبار و فروش و یا درحال خرید و انبار انواع سلاح های جنگی بوده اند و هستند. هم زمان تمام کشورهای دنیا مشغول گسترش نیروی نظامی و جنگی بوده و هستند.
میزان استفاده ازمنابع طبیعی و انسانی برای ساخت و گسترش ارتش در جهان به اندازه ای است که دیگر کره زمین قابلیت تحمل آن را ندارد.
در سیستم سرمایه داری همه چیز تبدیل به کالا می شود و هدف نهایی از تولید کالا نیز مصرف آن است. نمیتوان تا ابد کالایی را تولید کرد و آن را مصرف نکرد و فقط انبار کرد. سلاح و تجهزات نظامی نیز مستثنی نیستند.
بنابراین باید جنگی باشد تا این کالا ها مصرف شوند. در دوران پس از جنگ جهانی دوم نیز تقریبا همیشه در گوشه ای از دنیا جنگی در جریان بوده است. تخمین زده میشود از سال ۱۹۰۰ تاکنون 187 میلیون انسان در اثر جنگ کشته شده اند. تعداد انسان های معلول شده و اواره و بی خانمان شده باید ده ها برابر کشته شدگان باشد.
لیست زیر تیتر بعضی از جنگ ها پس از جنگ جهانی دوم را نشان میدهد: (از دائرت المعارف بریتانیکا)
جنگ داخلی یونان (۱۹۴۴–۴۵؛ ۱۹۴۶–۴۹)
جنگ‌های اعراب و اسرائیل (۱۹۴۸–۴۹؛ ۱۹۵۶؛ ۱۹۶۷؛ ۱۹۷۳؛ ۱۹۸۲)
جنگ کره (1950–۱۹۵۳)
جنگ الجزایر (1954–۱۹۶۲)
جنگ ویتنام (1954-1975)
جنگ شش روزه (1967)
جنگ فرسایشی (1969–۷۰)
جنگ یوم کیپور(۱۹۷۳)
جنگ کثیف (1976–۸۳)
(۱۹۷۶–۸۳) جنگ افغانستان
(۱۹۸۰–۱۹۸۸) جنگ ایران و عراق
جنگ جزایر فالکلند (1982)
جنگ خلیج فارس (1990–۱۹۹۱)
درگیری بوسنی (1992-1995)
درگیری کوزوو (1998–۱۹۹۹)
جنگ افغانستان (2001–۱۴)
جنگ عراق (2011–۲۰۰۳)
درگیری لیبی، ۲۰۱۱–اکنون
درگیری سوریه، ۲۰۱۱–اکنون
درگیری یمن، ۲۰۱۴–اکنون
این جنگها فقط درصد بسیار کمی از تولیدات اسلحه را مصرف کردند. با استفاده از تکنولوژی سرعت تولید سلاح و تولید انواع مخرب تر سلاح بسیار افزایش یافته است.
هنوز سلاح های اتمی (هسته ای) وارد بازار مصرف نشده اند. این سلاح ها هم روزی باید و حتما مصرف شوند. از بین بردن سلاح تولید شده بصورت داوطلبانه در فلسفه صلح مسلح جایی ندارد.
بخش دیگر صلح مسلح نیروهای نظامی است. همواره تعداد این نیروها در جهان افزایش داشته و دارد. وظیفه این نیروها در زمان صلح فقط تمرین و امادگی برای انجام وظیفه در زمان جنگ است. در زمان جنگ هم وظیفه و ماموریت نیروهای نظامی کشتن و تخریب است. کشتن انسان و تخریب ساختمان ها؛ فرودگاه ها؛ پل ها ؛ راه ها و…
تا چند سال میتوان تعداد زیادی انسان را برای کشتن و تخریب آموزش داد و برای آنها امکان و موقعیت بوجود نیاورد تا توانائی ها و استعدادشان در استفاده از آموزش ها را نشان دهند.
همانگونه که اگر شما برای مثال از دست راست خود استفاده نکنید و فقط آن را به سینه بچسبانید پس از مدتی دست راست شما دیگر قابل استفاده نخواهد بود و از بین میرود. هیچ جامعه ای هم نمیتواند به نیروهای نظامی خود بگوید که شما باید فقط نگهبانی بدهید و سلاح ها را تماشا کنید تا بازنشسته شوید.
ساموئل بکت نمایشنامه نویس ایرلندی در مورد وسایلی که در صحنه نمایش وجود دارند می گوید. تمام وسایلی که در صحنه هستند باید در طول نمایش مورد استفاده قرار بگیرند . در غیر اینصورت زیادی هستند. برای مثال اگر تفنگی بر روی دیوار اویزان است حتما باید در طول نمایش حداقل یکبار شلیک شود.
نکته جالب توجه این است که حتی طرفداران صلح و مخالفان جنگ نیز زمانی که در مورد نیروهای نظامی کشور خودشان در جنگ صحبت می کنند همیشه به ان ها افتخار میکنند و از ان ها بخاطر ازخود گذشتگی و کشتن و کشته شدن تشکر می کنند.
تمام کسانی که با شروع یک جنگ با تمام قوا به نوشتن و سخنرانی و تجزیه تحلیل جنگ و محکوم کردن یک طرف یا هر دو طرف درگیر در جنگ می پردازند پس از مدتی ساکت می شوند و برای اینکه بتوان به جنگ و صلح مسلح بطور کلی و برای همیشه خاتمه داد هیچ حرفی نمیزنند و هیچ تحلیل و راه حلی ارائه نمی کنند. همه فقط هم و غمشان ادامه یافتن وضع موجود جهان و نظم (بی نظمی) جهانی است.
خانه از پایبست ویران است خواجه در بند نقش ایوان است
سعدی
تا زمانیکه نظم موجود جهانی بر اساس و بنیان سرمایه داری وجود دارد جنگ اجتناب ناپذیر است . برای از بین بردن جنگ و صلح مسلح باید طرحی نو درانداخت .
بیا تا گل برافشانیم و می در ساغراندازیم فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو در اندازیم
حافظ
گاندی می گوید : در جهان به اندازه رفع نیاز انسانها همه چیز وجود دارد ولی به اندازه طمع انسانها نمیتواند باشد.
آلبرت انیشتن می گوید: مانمیتوانیم با همان طرز فکری که مشکلات را ایجادکرده ایم آنها را حل کنیم.
آلبرت انیشتن می گوید: نمیتوان با توسل به زور صلح را نگه داشت . صلح فقط با درک متقابل محقق می شود .
چشمها را باید شست
جور دیگر باید دید
چترها را باید بست
زیر باران باید رفت
فکر را خاطره را زیر باران باید برد
با همه مردم شهر زیر باران باید رفت
سهراب سپهری
آدمی در عالم خاکی نمی‌آید به دست
عالمی دیگر بباید ساخت و از نو آدمی
حافظ
خوب و زیبا نوشتی