بیانیه دانشجویان دانشگاه مازندران:
۱۶ آذر، روز دانشجو، از آن دانشجوست. نمی توان به تناسب منافع، مفهوم آن را مصادره کرد.
۱۶ آذر، پاسداشت خون دانشجویانیست که در برابر استبداد، ارتجاع و زورگویی زورگویان ایستادگی کردند. امروز، رو به تاریخ کرده و نام رفیقانمان، قندچی، شریعت رضوی و بزرگ نیا را فریاد می زنیم که خونتان هدر نخواهد شد و راهتان در این همهمه ی بی هویتی، راهنمای ماست. ما نیز به همانی معترضیم که شما بودید. ظلم طبقاتی همچنان پا برجاست، عریانتر، بی شرمانه تر… . ۶۶ سال پیش در برابر منطق سرمایه داری جهانی که ما را به بردگی می خواست، ایستادگی کردید، امروز نیز نسخه ی بومی آن گریبانگیر ماست.
تحت نام «اقتصاد مقاومتی» دانشگاهمان را فروختند. دانشگاهمان را تبدیل به بنگاه تولید مدرک کردند. دانش و دانشجو را بدل به کالایی منطبق بر معیارهای بازار ساختند. بازار هم دانشجوی دغدغه مند نمی خواهد.
در این۶۶ سال هر بار تحت عنوانی، بحران هایشان را بر زندگی طبقه فرودست تحمیل کردند. یکبار به نام ناسیونالیسم و بار دیگر در ترس از دشمن. یکبار به نام جنگ و این بار هم به خاطر تحریم. راستگرایان، چه از نوع حکومتی و چه نسخه ی مخالف خوانشان، تلاش داشته اند که توسعه ی سرمایه دارانه را پیش شرط و ملزوم آزادی تبیین کنند. تاریخ به ما نشان داد که این ایده مهملی بیش نیست. همواره به نام «شرایط حساس کنونی» سعی در خاموشی شعله های آزادی خواهی و برابری طلبی دانشجویان داشتند. اما خون و عمر یاران در بندمان، دانشگاه را زنده و دانشجو را آزاده نگاه داشت تا فریاد کند، آنچه برای جامعه اش می خواهد.
ما برای جامعه مان، آینده مان ریاضت اقتصادی نمی خواهیم. کارگران را قراردادی، بیمارستان را بنگاه و معادن را خصوصی نمی خواهیم و برای آنچه می خواهیم مبارزه خواهیم کرد. آزادی خواهی و برابری طلبی هویت دانشجوست. ما پای هویتمان ایستاده ایم.
روز دانشجو، شانزده آذر نود و هشت
دانشگاه مازندران- بابلسر
بیانیه دانشجویان دانشکده هنر و معماری تهران-مرکز به مناسبت روز دانشجو:
به نام آزادی به نام دانشگاه و به نام دانشجو.
صدای ما را از کوهای شرق تهران از جایی که بیش از چند ماه از تبعیدمان به آنجا نمی‌گذرد می‌شنوید. از دانشگاهی که مهد بورژوازی و مهد اساتیدی است که دغدغه‌شان از ابزاری چون پول و منفعتی که تنها به شهرت ختم می‌شود؛ دانشگاهی که نامش هنر است اما سال‌هاست سیستم آموزشی آن در گرو همان سیستمی است که دانشجو را بی دغدغه و بی تفاوت نسبت به مسائل اجتماعی و سیاسی جامعه‌اش بار می‌آورد.
ما، گروهی از دانشجویان دانشکده هنر تهران‌مرکز، که هرچند در یک سال اخیر زیر اهرم فشار تهدید، زندان و فضای رعب‌آور دانشگاه بوده ایم، سکوت نمی‌کنیم و همبستگی خود را با اعتراضات کارگران و فرودستان و اعتراضات اخیر آبان خونین اعلام می‌کنیم و نوید روزی را می‌دهیم که صدایمان را در خانه ای که هنر و آزادی خواهی با هم به یک نقطه تلاقی می‌رسند، شنیده شود.
ما نیز فرزند کسانی هستیم که یادمان داده اند که در برابر ظلم، تنها نظاره‌گر نباشیم و برای حق طلبی حتی در برابر آماج گلوله‌های سرمایه داری سینه سپر کنیم و از برابری خواهی دفاع کنیم. هیچگاه در حق خواهی قدم پس نمی‌گذاریم و در مقابل فشار های حراستی که شعبه ای از اطلاعات و اطلاعات سپاه است، سکوت نخواهیم کرد.
این‌بار هم با صدایی بلند فریاد می‌زنیم که دیگر چیزی برای از دست دادن نداریم جز زنجیر هایمان.
دانشگاه و دانشجو زنده است.
۱۶ اذر ۱۳۹۸ شانزده روز پس از آبان خونین
«گروهی از دانشجویان تبعیدی دانشکده هنر تهران‌مرکز»
