خسرو صادقی بروجنی زندانی سیاسی چپ گرا که دومین نوروز خود را در زندان می گذراند، به مناسبت آغاز سال نو پیامی فرستاده است:
«دومین بهار دربند
دستان اشتیاق
از دریچه‌ها دراز خواهد شد
لبان فراموشی
به خنده باز خواهد شد
و بهار
تا شهر خسته
پیش باز خواهد شد
برای دومین سال پیاپی و در آستانه چهلمین سال زندگی شکوفه‌های بهاری را از میان سیم‌های خاردار نشسته بر دیواری ستبر به‌نظاره نشستم.
پس از ۵۵۵ روز حبس در زندان نوروز باز آمد. اما روز نو برای من و بسیاری از هم‌بندان و هم‌دردان زمانی است که آفتاب برآید، چشم باز کنیم و محبوب‌مان آزادی را در کنار خود ببینیم. این هدف اما نظمی طبیعی نیست که به مانند تغییر فصول، بی‌هیچ اراده‌ی انسانیِ خود بیاید تا به انتظارش بنشینیم یا تا آن روز اوقات به بطالت سر کنیم.
با تکرار شعارگونه‌ی «سال خوبی داشته باشید» نیز محقق نمی‌شود. نوروز فرصتی است دوباره برای نوسازی فکر و ذهن و اندیشه تا همراه با اراده و عمل اجتماعی‌مان، دست در دست، دوشادوش و هم‌گام و هم‌نفس قطب‌نمای گفتار و کردارمان را با دنیای نوینی به‌دور از استثمار، اختناق، تحقیر، تبعیض و تسلیم تنظیم کنیم.
این‌گونه است که آرزو به عمل و سالی خوب منتهی می‌شود.
یک جهان حادثه در پشت نگاه من و توست
لحظه‌ها گر نخروشد گناه من و توست
بنشینیم و به دیوار سکون تکیه دهیم
در و دیوار در آینده گواه من و توست
خسرو صادقی بروجنی
زندان اوین ۰۱/۰۱/۱۴۰۱»
