مادلین آلبرایت در سن ۸۴ سالگی درگذشت. او یک امپریالیست ثابت قدم بود که علاقه زیادی به استفاده بیشتر از خشونت در نظم جهانی تحت سلطه ایالات متحده پس از جنگ سرد داشت. در این فرآیند بسیاری از مردم کشته شدند
مادلین آلبرایت که روز چهارشنبه در سن هشتاد و چهار سالگی درگذشت، اولین وزیر امور خارجه زن آمریکا بود. تبلیغات بی شماری که بر روی جنسیت او صورت می گیرد، دستاوردهای او را به زنانگی اش کاهش می دهد. این منصفانه نیست، او خیلی بیش از این بود!
آلبرایت یکی از غول های امپراتوری و در تلاش برای سلطه جهانی آمریکا مانند هر مردی بی رحم بود. او پس از جنگ سرد، نقش اصلی را در سیاستی ایفا کرد که در قاره های متعدد ویرانی به بار آورد. زندگی‌نامه او بسیار دلخراش بود: خانواده‌اش در کودکی از آزار نازی‌ها فرار کردند و بیست و شش تن از بستگانش، از جمله سه پدربزرگ و مادربزرگش، در هولوکاست به قتل رسیدند. این یک داستان غم انگیز است، اما مطمئن باشید: او در ازای آن، صدمات و مرگ های زیادی را برای دیگران به ارمغان آورد.
از سال ۱۹۹۳ تا ۱۹۹۷، آلبرایت به عنوان سفیر ایالات متحده در سازمان ملل متحد خدمت کرد. در این مقام، او تحریم های بی رحمانه پس از جنگ خلیج فارس بر عراق را رهبری کرد. تحریم هایی که هدفشان به حداکثر رساندن رنج و درد عراقی ها بود تا به سرنگونی صدام حسین تشویق شوند. در مصاحبه ای با لسلی استال در سال ۱۹۹۶ در ۶۰ دقیقه، آلبرایت گفت مرگ فرزندان دیگران هزینه ساختن امپراتوری است. استال پرسید: ما شنیده ایم که نیم میلیون کودک – که از کودکانی که در هیروشیما جان باخته اند بیشتر است – جان خود را از دست داده اند. آیا چنین بهایی ارزش آن را دارد؟” آلبرایت پاسخ داد: “من فکر می کنم این انتخاب بسیار سختی است، اما بها، ما فکر می کنیم، ارزش آن را دارد.”
اگرچه تخمین های مرگ و میر که استال به آنها اشاره می کرد، متعاقباً توسط محققان زیر سؤال رفت، اما آلبرایت به صراحت اعلام کرد او کاملاً آماده است تا در این مقیاس مرگ را بر دیگران تحمیل کند. درک مرگ بیش از نیم میلیون کودک، و بدبختی های بی پایان، برای بسیاری از خانواده ها، دشوار است. با این حال، این «بهایی» بود که آلبرایت مایل بود مردم عادی آن کشور فقیر – جایی که تحریم‌ها مردم را از دارو، آب آشامیدنی تمیز و زیرساخت‌های ضروری محروم کرد – بپردازند.
دکترین پاول – یعنی دیدگاه سیاست خارجی پس از جنگ سرد که توسط کالین پاول، رئیس ستاد مشترک ارتش کلینتون نمایندگی می شد، این بود که ایالات متحده باید مداخلات نظامی خود را به موقعیت‌هایی محدود کند که منافع ملی او را تهدید می کند. آلبرایت مخالف بود و آنها در مورد نقش ایالات متحده در بحران هایی مانند بوسنی با هم اختلاف داشتند. پاول در خاطرات خود نوشت “تقریباً دچار آنوریسم شد” وقتی مادلین پرسید: «آن ارتش عالی که همیشه در مورد آن صحبت می کنیم، اگر نتوانیم از آن استفاده کنیم، پس چه فایده ای دارد؟»
آلبرایت به عنوان سفیر آمریکا در سازمان ملل متحد، پطروس غالی، دبیر کل سازمان ملل را پس از یک کارزار بی امان از قدرت برکنار کرد، اتفاقی که تا حدودی دیدگاه او را نسبت به نظم جهانی پایان قرن روشن می کند. پطروس غالی که در دوره تصدی دبیرکلی سازمان ملل مورد حمایت همه کشورها به جز ایالات متحده بود، برکناری خود را به انتشار گزارش سازمان ملل در مورد پناهندگان لبنان مربوط دانست. در آن گزارش گفته می شد حمله اسرائیل به اردوگاه پناهندگان در لبنان که منجر به کشته شدن ۱۰۰ نفر شد، عمدی بوده و برخلاف ادعای دولت اسرائیل اشتباهی در کار نبوده است. مقامات آمریکایی این ادعا را تکذیب کردند و دلیل برکناری او را به اختلافات بر سر رواندا، کرواسی و بوسنی مربوط دانستند. پطروس غالی جنگ بوسنی را “جنگ ثروتمندان” خوانده و طبقه حاکم غربی را آشفته کرده بود. همچنین، پطروس غالی، معمار قراردادهای کمپ دیوید، کمپین آلبرایت علیه خود را تحقیر نژادپرستانه یا بیگانه‌هراسی خوانده بود، که به ویژه پس از کشته شدن پانزده سرباز آمریکایی در یک حمله نافرجام صلح بانان سازمان ملل در سومالی، شدت گرفته بود. از جمله اقدامات دیگر برای برکناری دبیرکل وقت سازمان ملل آن بود که آلبرایت به دروغ پطروس غالی را به فساد متهم کرد. اریک رولو که در آن زمان در لوموند دیپلماتیک می نوشت، دلیل واقعی انتقام گیری آلبرایت علیه همکار محبوبش را چنین مطرح کرد:
فروپاشی دیوار برلین به ایالات متحده این امکان را داده بود که جنگ خلیج فارس را تقریباً آنطور که می‌خواهد انجام دهد و مدلی را برای آینده ارایه دهد: واشنگتن پیشنهاد می‌کند و سازمان ملل تصویب می کند. اما آقای پطروس غالی با این دیدگاه درباره پایان جنگ سرد موافق نبود.
از سال ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۱، آلبرایت در دوره ریاست جمهوری بیل کلینتون وزیر امور خارجه بود. او در آن نقش مبتکرانه که بسیار مورد تجلیل قرار گرفت، به تحمیل رنج غیرقابل تصور بر عراقی ها ادامه داد. دنیس هالیدی دستیار دبیرکل سازمان ملل متحد در سال ۱۹۹۹ از سمت خود استعفا داد تا علیه تحریم ها صحبت کند. او در آن زمان گفت که ایالات متحده “آگاهانه هر ماه هزاران عراقی را می کشد” ، سیاستی که او آن را “نسل کشی” نامید. اگرچه بسیاری از آمریکایی ها از حمله دولت جورج دبلیو بوش به عراق شوکه شده بودند، اما واقعیت این است که زمانی که بوش به قدرت رسید، ایالات متحده به طور متوسط حدود سه بار در هفته عراق را بمباران می کرد. او دختر ماست، درست مثل یک مرد جنگ طلب!
آلبرایت همچنین از گسترش ناتو به کشورهای شوروی سابق در اروپای شرقی دفاع می کرد، یک مسیر خطرناک که بسیاری از دیپلمات های بلندپایه در طول سال ها هشدار داده اند به طور اجتناب ناپذیری به دشمنی با روسیه خواهد انجامید. این سیاست کمک قابل توجهی به درگیری هسته‌ای بالقوه وحشتناکی که اکنون با آن روبرو هستیم کرد و همچنین به قتل عام وحشتناک غیرنظامیان اوکراینی ( تا دیروز به طور قطع 977 نفر بوده است و کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد می گوید تعداد واقعی بسیار بالاتر است). انجامید.
آلبرایت هرگز بازنشسته نشد، طرفداران او بدون شک این را علیرغم سن بالای او تحسین می کنند، اما اگر او مدتی مرخصی می گرفت تا از دستاوردهای قابل توجه خود لذت ببرد، برای جهان بسیار بهتر می بود. شرکت مشاوره او به فایزر کمک کرد تا از به اشتراک گذاری فورمول واکسن خود اجتناب کند، حتی اگر انجام این کار باعث تهدید جان مردم در سراسر جهان در طول همه گیری فعلی COVID-19 شود. ثبت اختراع واکسن یکی از دلایل اصلی آپارتاید جهانی واکسن و مرگ های دسته جمعی است. اما بعید است که این موضوع او را در بستر مرگ آزار داده باشد: مرگ افراد فقیر و رنگین پوست که آمریکایی نیستند هیچ وقت برای آلبرایت اهمیتی نداشته است.
در جریان انتخابات مقدماتی ریاست جمهوری ۲۰۱۶، او در مورد زنانی (مانند این نویسنده) که از نامزدی هیلاری کلینتون حمایت نکردند، گفت: «در جهنم جایگاه ویژه‌ای برای زنانی که به یکدیگر کمک نمی‌کنند، وجود دارد.» او بعداً بابت این اظهارنظر در نیویورک تایمز عذرخواهی کرد. بنابراین من نمی خواهم خودم را کوچک کنم، اما مردم عراق هرگز از او عذرخواهی نشنیدند. با نگاهی به شواهد بالا، آلبرایت بی پروا زنان دیگر را به این دوزخ معروف حواله می داد.
تقریباً مطمئنم در آن نقطه داغ زیرزمینی جایی برای او رزرو شده است. شاید در آنجا او سرانجام به عنوان یکی از برجسته ترین جنگ طلبان امپریالیستی در میان هر دو جنس، شناخته شود!
منبع: ژاکوبن – لیزا فیدرستون (ستون‌نویس Jacobin و روزنامه‌نگار آزاد) – برگردان: سینا بهزادی
