چهارشنبه ۱۸ مهر ۱۴۰۳

چهارشنبه ۱۸ مهر ۱۴۰۳

مامی، اسبت را چه کار کردی؟ – سرور علیمحدی

مامی، اسبت را چه کار کردی؟ فریادی است کوتاه از درد نهفته ی بتول آراسته که با وارستگی تمام عیار که جزیی از شخصیت اوست خواننده را با خود به روزها و سال های گذشته می برد، بی آن که بخواهد طنین فریادش دلی را بیازارد. از این روست که فریادش گوش خراش نیست، از دل برمی خیزد و بردل ها می نشیند. می گوید که سال ها تلاش کرده تا گذشته را در خود مدفون کند، تلاشی که بسیاری از ما، همانند او در انجامش نا موفق بودیم. بی تردید باید بگویم که مرا تلنگر زدن ها و پیگیری های شبانه روزی رفیق عزیزم ناصر مهاجر به نوشتن واداشت.* بتول می گوید: جرقه های درون، امان او را برید.  نوشت تا هم خود را از چنگال  انکار گذشته رها سازد و هم با  همه ی آن چه که پشت سر نهاده از سر آشتی درآید.

 سر آغاز حکایت تبعید او از ایران، لحظه ی دردناک جدایی از دخترش است، با قطره قطره اشک هایی که بر گونه های بهاره می لغزید خون در دلش دلمه می شد، یاد دستهای دخترش که در هوا می چرخید تا در خیال کودکیش با مادر وداعی چند ساعته داشته باشد، شلاقی بود که  بر گرده اش می نشست. باید مادر باشی تا درد آن لحظه را سال ها به جان بخری، مادران می دانند دوری از فرزند قامت شکن است. دردی است که با هیچ کلامی نمی توان آن را باز گفت، اندوهی که دریای اشک هم ذره ای تسلایش نیست. این حکایت تبعید نیست، تصویر تاری است از جدال زندگی، نمای تمام عیار هیولای مرگ است. روایت خشمی است فرو خفته، استخوان لای زخمی است که با اندک ضربه ای دردی جانگاه تمام وجودت را فرا می گیرد. صحنه ی هولناکی است که نه بر پرده ی سینما، که در زندگی در برابر دیدگان حیرت زده ات نمایان می شود. چه کسی می تواند بگوید آن لحظه را که برنامه ی عادی تلویزیون را قطع می کنند تا خبر پیروزی پیام آوران مرگ را جار بزنند، چهره ی خون آشام لاجوردی جلاد اوین را می تواند از خاطر بزداید؟ آیا می توان براحتی زندگی رفیقی که تا دیروز سیمای خندانش را که در حال دست تکان دادن از پشت شیشه ی اتوبوس در خاطرت نقش بسته، با مرگ تاخت بزنی؟ و از سرنوشت مادرانی که از شدت اندوه نور دیدگانشان رو به سیاهی رفته با صورتی تکیده و قامتی خمیده روی در نقاب خاک کشیدند، در گذری؟ بتول این رخدادها را می نویسد تا یادها را زنده نگه دارد. از بیان ترس و دلهره ی خودش واهمه ای ندارد از قضاوت شدن هم هراسی ندارد. در نیمه راه کوهستان، آنگاه که به پناهگاهی در میان گندم زارها می خزد، کبوتر خاطره هایش به پرواز در می آید و یاد بهروز سلیمانی، از دلهره اش می کاهد و با یادآوری صحنه ی دلخراش جان باختن بهروز و ریختن خون سرخش بر سنگفرش حیاط خانه یاد و خاطره ی صدها فدایی در ذهنش جان می گیرد و مقاومتش صد چندان می شود. از این روست که درد ناشی از نشستن بر روی اسب را به فراموشی می سپارد و از وعده های مردان راهنما که همواره تاکید می کنند یک ساعت دیگر به مقصد می رسیم، دلگیر نمی شود. شادی اش را از رسیدن به مقصد با بی ریایی به تصویر می کشد و هر دستی را که به یاری اش دراز شد به گرمی می فشارد و یاور یاری دهنده در روزهای سخت می شود. وقتی کتاب را بخوانی در می یابی بتول، هر آن چه را که می گوید باور دارد حتی آن زمان که دیوارهای نشکیلات به بلندای آسمان می رسد و از رفقای دیروزش می رنجد راه دیگری را برای مبارزه برمی گزیند هرچند که این راه هم به ناکجا آباد ختم می شود. اما او شور زندگی  را در راه رسیدن به آزادی و عدالتی پایدار در وجودش می پروراند. به این امید که در آینده ای نه چندان دور بتواند به نیما و فرزندان دیگر عزیزانش با افتخار بگوید که گام نهادن در راهی که سرانجامش نیک بختی انسان هاست را، با تمام وجود پذیرفته و به خود می بالد.

* گریز ناگزیر سی روایت گریز از جمهوری اسلامی ایران  به کوشش میهن روستا، مهناز متین، سیروس جاویدی و ناصر مهاجر جلد دوم ص ۸۴۰

به شبکه های اجتماعی ارسال کنيد

https://akhbar-rooz.com/?p=147794 لينک کوتاه

5 1 رای
امتیازدهی به مقاله
اشتراک در
اطلاع از
guest
0 نظرات
تازه‌ترین
قدیمی‌ترین بیشترین رأی
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها

خبر اول سايت

آخرين مطالب سايت

مطالب پربيننده روز

0
افکار شما را دوست داریم، لطفا نظر دهید.x