چرا ۹۸.۲ در صد مردم، به همه پرسی خمینی: “جمهوری اسلامی آری یا نه”، رأی مثبت دادند؟
نخست، اینکه در آن زمان، جامعه روحانیت هنوز بین مردم از اعتباری برخوردار بود. دوم، ملت، خمینی را یک مبارز مردمی می پنداشتند. سوم، خمینی با اتکا به جاده صاف کن های خوش باور و متعهدی که گرد او جمع شده بودند، و پشتیبانی متن مذهبی جامعه؛ با تردستی زیرکانه و حساب شده ای، قول و وعده های آنچنانی داد. به مبارزان و روشنفکران و تحصیل کرده ها، قول استقلال و آزادی و جامعه ی مدنی و عدم شرکت روحانیت در حکومت را داد؛ و به مردم عادی، قول آب و سوخت و مسکن مجانی، رستگاری و وعده های سرِ خرمن!؟
خمینی به توده ی مردم گفت: ما علاوه بر اینکه زندگی مادی شما را می خواهیم مرفه بشود، زندگی معنوی شما را هم می خواهیم مرفه باشد. … دلخوش نباشید که مسکن فقط می سازیم، آب و برق را مجانی می کنیم برای طبقه مستمند … دلخوش به این مقدار نباشید. معنویات شما را، روحیات شما را عظمت می دهیم: شما را به مقام انسانیت می رسانیم.” (۱)
خمینی پس از بازگشت به ایران و مشاهده ی موج میلیون ها ایرانی که هر روز فریاد میزدند: ما همه سرباز توایم خمینی، گوش به فرمان توایم خمینی”، رهبری انقلاب را به دست گرفت. طی چند روز، آرام آرام، شعار “همه با هم” جای خود را به “همه با من” داد. واقعیت این است که به خمینی نمی توان زیاد ایراد گرفت، زیرا چنانچه هر کدام از ما نیز جای او بودیم، و میلیون تن برایمان شعار می دادند، “امر بهمان مشتبه میشد”! روش “همه با من” خمینی، آغاز حذف انقلابیون غیرمذهبی و نُخبگان و تحصیل کردهای خارج از کشور و یورش روحانیون برای کسب کار و مقام بود.
پوچ و بی اساس بودن وعده های خمینی، و دروغگوئی و عوامفریبی او، پس از بر پائی جمهوری اسلامی؛ بمرور آشکار شد. نه تنها مستمدان بهره ای نبردند، بل که طبقه ی متوسط جامعه، مرتب کاهش یافت و کوچکتر شد، و شکاف طبقاتی روز به روز ژرف تر گردید. همه چیز آرام آرام شکل فقر و درماندگی و آوارگی بخود گرفت. امروز، فقر و گرسنگی و بی خانمانی، دو سوم جمعیت کشور را در بَر گرفته است. نه تنها، آب و برق و اتوبوس مجانی نشد، و مسکنی برای مستمندان ساخته نشد، بل که حقوق مستمندان را پایمال کردند؛ جیب های شان را نیز بریدند، و نان را از سرسفره شان دزدیدند!
می رسیم به وعده ی “معنویات شما را عظمت می دهیم، شما را به مقام انسانیت می رسانیم”! آیا کسی که وعده هایش پوچ و تو خالی، و سخنانش دروغ و فریب است؛ درک درستی از معنویات دارد و یا بوئی از انسانیت بُرده است؟ انسانیت را، باید از حلاج آموخت. حلاج بر این باور بود که: “انسان، خلاصه عالم هستی است، و جهان به خاطر او خلق شده است. حلاج گفت: من به انسانیت و مظلومان مدیونم و به حقیقت وفادار! آنچه بروی زمین باقی و جاوید است، انسان است و عظمت او، انسان آئین من است.” (۲)
یکی از وعده های خمینی این بود که: “روحانیون در حکومت، پستی را اشغال نمی‌کنند. وظیفه روحانیون ارشاد دولت‌ها است.” دیدیم که درست برعکس بود؛ نه تنها تمام پست ها و مقام ها را اشغال کردند، بل که آخوندها و خانواده شان، با در دست داشتن تمام اهرم های ثروت و قدرت، دارائی های کشور را تصاحب کردند و صنایع و درآمد ها را انحصاری نموده، بین خود و خانواده و شرکایشان تقسیم کردند. آنها در کاخ های ییلاقی، قشلاقی در داخل و خارج کشور زندگی می کنند و فرزندانشان در کافه ها و کاباره ها و قمارخانه هایِ کشورهای خارجی، جولان می دهند.
هفته ی گذشته، یکی ار دست اندرکاران ناراضی رژیم در نامه ای به خامنه ای نوشت: بیش از ۶ هزار حرام زاده در آمریکا و ۴ هزار دزاده در انگلیس و … زندگی می کنند. طی سه ماه ۳۰ میلیارد دلار از کشور خارج شده که قطعا “مردم عادی” این پول را خارج نکردند. در صورتیکه در ایرانِ کرونا زده، مشکل بی خانمانی و فاجعه ی کارتن خوابی و قبرخوابی در حد یک فاجعه، خودنمائی می کند. آیا کارتن خوابی و قبرخوابی، “مسکنی” بود که خمینی وعده اش را به مستمندان می داد؟
بر اساسِ گزارش مؤسسه مطالعاتی گَپ جِمِنای: “رشد جمعیتِ میلیونرها در ایران رکود جهان را در سال ۲۰۲۰ شکست.” رُشد بی رویه ی میلیونر ها در ایران، با رُشد بی سابقه ی فقر و گرسنگی، بی خانمانی و کارتن خوابی در میهن مان، رابطه ی مستقیم دارد. (۳)
خوش خیالی و خوش باوری، زائیده ی کم دانی است!
پس از انقلاب، خوش خیالی کراواتی های اطراف خمینی و انقلابیون، و خوش باوری متن جامعه؛ انقلاب را با سرعت سرسام آوری، از مسیر اصلی و مردمی اش، منحرف کرد؛ به کژراهه مذهب کشاند؛ و در پایان به چاه فقاهت سقوط داد. مهمترین دست آورد انقلاب ۵۷، سرنگونی رژیمی متکبر و خودکامه بود، از دست رفت؛ زیرا رژیم متکبر و خودکامه ی دیگری جایش را گرفت!؟ “کم دانی” در اینجا بود که مبارزه ما با خودکامه بود، نه با خودکامگی؛ با دیکتاتور بود، نه با دیکتاتوری! می گفتیم، شاه برود، هر که بیآید بهتر است!؟ “کم دانی” در اینجا بود که نمی دانستیم، با تعویض مُهره ها، تحولی ایجاد نخواهد شد!
ولی خوشبختانه، شانس با ملت ایران همراه بود. نتیجه ی رفتار و کردار رژیم فقاهتی، یک عاقبت غیر عمدی داشت: “رسوائی، بی آبروئی و بی اعتباری” آخوندها؛ که می تواند بزرگترین هدیه برای ملت ایران باشد. درست است که آبرو و اعتبار آخوند، کاذب و ساختگی بود؛ ولی طی چند قرن گذشته به جائی رسیده بود که ما به “عقب افتاده ترین قشر جامعه”، می گفتیم عالِم؛ و ناچیز ترین شخصیت ها را، “آقا” خطاب می کردیم!؟
امروز هم میهنان مان، با تکیه به بیش از چهار دهه تجربه با جمهوری اسلامی، شاهدِ باز شدن مشت آخوندها و نمایان شدن چهره واقعی آنان بوده اند و به این نتیجه رسیده اند که نه تنها باید نفوذ بی جای آنها را در امور کشور محدود کرد، بل که باید جلوی دخالت آنان را در سیاست، برای همیشه سد کرد. زیرا دست یابی به زندگی انسانی و رهائی از فساد و فقر و درماندگی؛ در گروی برپائی یک نظام مردمسالار است.
گزارش نظرسنجی جدید، آنچه را که همه مان شاهدش بودیم و آرام آرام به آن پی بردیم، تأئید کرده است. برخی از آمارهای این گروه، می توانند روشنگر باشند: ” ۸۸ در صد جامعه، داشتن یک نظام سیاسی مردم سالار و دموکراتیک را “خوب” می داند. از سوی دیگر ۶۷ در صد جامعه ساختار و نظامی که بر اساس قوانین دینی اداره شود را “بد” ارزیابی می کند.” (۴)
چنانچه به آمارها دقت کنید، می بینید که رژیم آخوندی، “در چه حد و تا چه اندازه سقوط کرده است.” پس از انقلاب، ۹۸.۲ در صد مردم، به جمهوری اسلامی رأی مثبت داده بودند؛ امروز ۸۸ در صد جامعه خواستار نظام “مردمسالار” است؛ نظامی که درست نقطه ی مقابل جمهوری اسلامی است. در ضمنی که ۶۷ در صد، با حکومتی که بر اساس مذهب باشد، “مخالف” هستند و آنرا “بد” می دانند. این پدیده را نمیتوان دست کم گرفت و یا از آن به آسانی گذشت.
اهمیت آمارها
در حدود پنج ماه پیش از سرنگونی حکومت خودکامه ی شاه، سپهبد مقدم، فرمانده ی ساواک گزارش داد: “فقط ۵ تا ۱۰ در صد مردم فعال مملکت تهدیدی برای رژیم به وجود می آورند و ۹۵ در صد دیگر سالم هستند.” (۵) بنابراین، طبق گزارش فرمانده ساواک، ۵ تا ۱۰ در صد مردمِ ناراضی توانستند انقلاب ۵۷ را رقم بزنند و شاه را سرنگون کنند. امروز، تعداد ناراضی ۸۸ در صد و تعداد مخالف حکومت مذهبی ۶۷ در صد می باشد. یعنی رژیم پوسیده ی آخوندی، به عصای حضرت سلیمان تکیه دارد!؟
حضرت سلیمان مدتها بود که عملاً حیاتش خاتمه یافته بود و فقط بیک عصا تکیه داشت. وقتی موریانه، عصای سلیمان را خورد، عصا در رفت و سلیمان به زمین غلطید و همگان از مرگ او آگاه شدند. رژیم پوسیده، موریانه زده، و آماده ی فروپاشی است.
امروز، همان مردمی که شعار ما همه سرباز توایم خمینی میدادند، پس از بیش از چهار دهه تجربه؛ نه تنها، حکومت آخوندی را نمی خواهند؛ بل که آخوندها را “عامل اصلی تمام نارسائی ها، شکاف طبقاتی، ورشکستگی اقتصادی، و فقر فراگیر”، میدانند. عده ی قابل توجهی از هم میهنان مان نیز به درستی بر این باور هستند، که جمهوری اسلامی با فرهنگ و زبان و تمدن ایرانی در تضاد است و دشمنی دارد.
آش باید خیلی شور شده باشد
یک مدرس عالیمقام حوزه ی قم، در نامه ای از خامنه ای خواسته که استعفا کند. این شخص که معلم پسران خامنه بوده، می نویسد چرا مردم باید از مرگ یک روحانی اظهار شادی و سرور کنند؟ هیچ انسانی از مرگ انسان دیگری شاد نمیشود. این شادی آنها از مرگِ یک عقیده است، و روحانی نماد آن عقیده می باشد. اکثر مردم، روحانیت را عامل فقر و درماندگی می دانند و با مرگ یک روحانی شادی می کنند. او می نویسد، اکثر کسانی که پس از انقلاب به دنیا آمده اند؛ نماز که نمی خوانند هیچ، مظاهر مذهبی را مسخره می کنند! در آینده، اعتقاد به دین و مذهب از بین خواهد رفت.
این استاد حوزه در ادامه می نویسد، بارها طلبه ها به من می گویند، ما نمی توانیم با لباس روحانیت بیرون برویم؛ از بس که مردم فحش میدهند و توهین می کنند. مینویسد، چنانچه این بودجه های میلیاردی، صرف زدودن فقر شده بود، هم ارزشمند تر بود و هم امروز تا این حد بی اعتبار و منفور نشده بودیم. تنها راه نجات دین و مذهب، خروج روحانیت از پست های سیاسی است. و گرنه ایران بی دین ترین و سکولار ترین کشور جهان خواهد شد. ایران به کشوری لائیک و مردمی فراری از دین، تبدیل می گردد.
آیت اله شریعتمداری که به دستور خمینی خلع لباس و محکوم به حصر خانگی شد، گفت:
اگر روحانیت وارد سیاست شود، نه تنها خود بل که دین را از بین خواهد برد.
تلاش و اعلان خطر نُخبگان
طی دو قرن گذشته، نُخبگان میهن مان تلاش کردند که جلوی دخالت روحانیت در امور کشور و سیاست را محدود و قطع کنند. از قائم مقام که در برابر روحانیت ایستاد و گفت: “دولت سرباز میخواهد، دعاگو نمی خواهد”، تا امیرکبیر که سیاست مذهبی اش دو جهت داشت: کاستن نفوذ روحانی و منع دخالت در سیاست بود. امیرکبیر نه دشمن دین بود و نه بدخواه روحانیت؛ ولی تلاش کرد جلوی نفوذ تخریبی روحانیت را در کارهای کشور، محدود کند. (۶)
نُخبه دیگر، میرزا فتحعلی است که “مروج اصول مشروطیت و حکومت قانون … و تفکیک مطلق سیاست از شریعت بود.” او بر این باور بود که ” … برای ایجاد تفکر ملی و اصلاح و ترقی جامعه، استبداد سیاسی باید تغییر پذیرد … ظلمت روحانی برافتد، و دین تصرفی در امور دنیائی نداشته باشد.” (۷)
نُخبه بعدی، میرزا عبدالرحیم طالبوف است. طالبوف در رابطه با مدعیان مذهبی می نویسد: “باعث گمراهی هر قوم همان هدایت کنندگان {روحانی} هستند. … روحانیون باید به علوم جدید مجهز و مسلط شوند تا پاسخگوی تغییرات و مسائل روز باشند … احکام شرعی ما برای هزار سال قبل خوب و به جا بود ولی به عصر ما که هیچ نیست.” (۸)
شخصیت های دیگری نیز داشتیم که با گفتار و نوشتارهایشان، تلاش کردند، ولی مورد غضب و ضرب و شتم و پرونده سازی و شایعه پراکنی قرار گرفتند. منظور از اشاره به اینکه “رسوائی، بی آبروئی و بی اعتباری آخوندها”، بزرگترین هدیه برای ملت ایران است، در همین راستا می باشد. آنچه نُخبگان ما، طی دو قرن گذشته موفق به انجامش نشدند، یعنی نتوانستند مذهب را از سیاست خارج کنند و کنار بگذارند، امروز این امکان، به ملت ایران هدیه شده است!
جمع بندی
– طبق آمار، ۸۸ در صد جامعه، خواهان یک نظام سیاسی مردم سالار و دموکرات هستند.
– از سوی دیگر ۶۷ در صد جامعه، با نظامی که بر اساس قوانین دینی اداره شود، مخاف است.
– فقر و گرسنگی و بی خانمانی، دو سوم جمعیت کشور را در بَر گرفته است.
– اکثریت مردم، آخوندها را “عامل اصلی تمام نارسائی ها، شکاف طبقاتی، ورشکستگی اقتصادی، و فقر فراگیر”، میدانند.
– استاد حوزه ی علمیه قم، نیز می نویسد: اکثر مردم، روحانیت را عامل فقر و درماندگی می دانند و با مرگ یک روحانی شادی می کنند. در ادامه می نویسد:
تنها راه نجات دین و مذهب، خروج روحانیت از پست های سیاسی است.
امیرحسین لادن
سه شنبه ۱۶ فروردین ۱۴۰۱
(ا) سخنان خمینی ۱۰ اسفند ۱۳۵۷
(۲) حلاج و راز انا الحق
(۳) نشریه یورونیوز
(۴) گروه مطالعات افکارسنجی گمان
(۵) انقلاب ایران در دو حرکت، مهدی بازرگان)
(۶) امیرکبیر و ایران
(۷) اندیشه های میرزا نتحعلی آخوندزاده
(۸) اندیشه های طالبوف تبریزی
شما مسلما نابغه نیستید!!!
این موضوع بر همه واضح و روشن شده بود و مقاله به این درازی لازم نداشت!!!
دلایل انقلاب و چگونگی قدرت گرفتن روحانیان را قابل فهم و درست تشریع کرده اید اما راه حلتان را می‌توان کم تاثیر ارزشیابی کرد.
با فرض کنار کشیدن روحانیت از حکومت ،کی جانشین می شود؟
پاسداران؟
همین روحانیونی که لباس عوض کردند و شاید هم کروات حمل کنند؟
مشکل سیستم حاکم است که میلیادر های احمق تولید می کند ،ما احتیاج به یک انقلاب داریم ،حال چگونه ؟