حسن صیادیان رفیق پاک سرشت و فدایی دلاور دیگر در میان ما نیست.
حسن، بی باک مردی از تبار کار و از طایفه زحمتکشان، سخت کوش رفیقی با صلابت و صفا و خلوصی رشک برانگیز، محبوب دوستان و اطرافیانش بود. او مدافع دلیر و خستگی نا پذیر حقوق زحمتکشان بود و با قلبی روشن و چشمانی تیزبین و همواره گشوده بر آنچه در اطرافش می گذشت، استوار اما خموش، “رسالت های تازه ی عشق را” دریافته، همانگونه زیست که می اندیشید.
یگانه ای که در کشاکش بحران و حادثه قدم پس ننهاد و با پایمردی و وفادارانه پای بر سر پیمان فشرد.
او در نبرد علیه بی عدالتی و ظلم و ستم هر گز تن به مصلحت گرایی نداد.
نه تازیانه و بند ستمگران او را از طی طریق عدالت جویانه اش باز داشت و نه در کشاکش زرق و برق کسل کننده و یکنواخت برکه های ملال آور روزمره گی تن به تسلیم داد. آنچه می سرود باور داشت. و زندگانیش برای دوستان و اطرافیانش سرود دلنشین و فراموش نا شدنی امید و باور بود.
“ زهی شکوه قامت بلند عشق؛ که استوار ماند در هجوم هر گزند”
یادش ماندگار باد!
دوستان حسن
