هشت سال پیش، ۴۶ نفر در آتش نفرت جناح راست و عدم دخالت پلیس جان خود را از دست دادند. هیچ روشنگری صورت نگرفت و هیچ کس محاکمه و محکوم نشد
حتی یک پلاک برای یادبود مردگان وجود ندارد، چه برسد به مجسمه یا پانتئون. فقط یک ساختمان عظیم که به تنهایی به عنوان مقبره ای در برابر بی عدالتی ایستاده است. میدان بزرگ، سرد و متروکه ای که اطراف آن را احاطه کرده است، سکوت و بی تفاوتی نسبت به جنایات انجام شده در این مکان در شهر اودسا را کاملاً منعکس می کند.
۲ مه ۲۰۱۴ بود و اوکراین به مدت دو ماه و نیم بود که توسط حکومت نظامی برخاسته از “انقلاب میدان” اداره می شد. کریمه آرزوی پیوستن به فدراسیون روسیه را داشت و تنش‌هایی بین اوکراین و روسیه که منجر به وقوع جنگ فعلی شد، در دونباس در حال شکل‌گیری بود. اودسا شهری است که توسط روسیه تزاری گسترش یافته است و علیرغم آن به طور نسبی تحت تأثیر خشونت های “انقلاب میدان” و پیامدهای آن در کریمه یا دونباس قرار نگرفته بود.
در آن بهار ۲۰۱۴، به نظر می رسید اودسا همان شهری است که همیشه گفته می شد: مکانی که – به جز دوران اشغال نازی ها – توانسته بود هویت جهانی خاص خود را حفظ کند، جایی که یونانی ها، اوکراینی ها، روس ها، بلغارها و ترک ها – در کنار بسیاری از مردمان دیگر – فارغ از درگیری های ایدئولوژیک، مذهبی و قومی با هم زندگی می کردند. هیچ فاجعه ای نمی توانست بزرگتر از آن چه اتفاق افتاد، در ان جا روی دهد.
جشن های ۱ می ۲۰۱۴ (روز کارگر) در شهر اودسا به طور منظم برگزار شد. ابتدا تظاهراتی برگزار شد که در یکی از بنرهای اصلی روی آن نوشته شده بود: «فاشیسم پیروز نخواهد شد.» سپس یک اجتماع مسالمت آمیز از سوی جریان های مختلف چپ با ترکیبی از پرچم های روسیه، اوکراین و کمونیسم (تنوعی که از آن روز دیده نشده است) برگزار گردید. روز بعد، تیم فوتبال اودسا چرنومورست یک بازی خانگی مقابل متالیست خارکف انجام داد. مانند اکثر تیم های لیگ فوتبال اوکراین، اعضای هر دو تیم را راست های افراطی تشکیل می دادند. در آن زمان، تقریباً همه طرفداران فوتبال در کشور بر سر دفاع از “تمامیت ارضی اوکراین” توافق کرده بودند، ایده ای که مشروع به نظر می رسید؛ اما در واقع و همان طور که زمان نشان داد، به معنای به انزوا راندن جمعیت روسی زبان و چپ‌گرایان از نظر اجتماعی و سیاسی بود.
برنامه هولیگان ها، راست های افراطی و ملی گرایان برگزاری راهپیمایی در سطح شهر قبل از بازی فوتبال در روز دوم می بود. همانطور که انتظار می رفت، درگیری بین آنها و جمعیت طرفدار روسیه و چپ شهر روی داد. اولین درگیری ها در مرکز اودسا زمانی رخ داد که مخالفان یورومیدان با شبه نظامیان راست گرا، گروه نئونازی که از سال ۲۰۱۳ رهبری اعتراضات را در کیف بر عهده داشتند، رو در رو شدند. در این درگیری از هر دو طرف تعدادی مجروح و حتی یک معترض طرفدار میدان نیز کشته شد. با این حال، نیروی چپ و طرفدار روسیه در برابر اولترا ملی‌گراهای اوکراین، و تمام افرادی که از بیرون برای حمایت از آنها آمده بودند، در اقلیت مطلق قرار داشت.
راست‌گرایان یکی پس از دیگری مسلح به تبر، کلاه ایمنی و ژاکت‌های پارچه‌ای از خیابان‌های اکاتریننسکایا، ریشلفسکایا، الکساندروفسکی و بونینا عبور کردند و سرانجام به گردشگاه کولینوو رسیدند. این مکان در نزدیکی ایستگاه اصلی قطار، مکانی مرکزی اما تا حدودی متروک با میدان بزرگی است که به جز خانه اتحادیه، تقریبا متروکه است. در این فضای باز و در پای ساختمان، برای اهداف مختلف سیاسی چپ و جمعیت روسی زبان، از جمله آزادی چند تن از رفقای دستگیر شده (حزب کمونیست پس از «ارومیدان» ممنوع شده بود)، امضا جمع آوری می شد.
هنگامی که چپ ها و طرفداران روسیه کاملاً محاصره شدند (بعضی از آنها فقط کسانی بودند که در ازای دستمزد پشت میزها و چادرهای میدان نشسته بودند) مجبور شدند به خانه اتحادیه پناه ببرند، نه تنها به این دلیل که برخی از حاضران در آن جا کار می کردند، بلکه به این دلیل که تنها ساختمان در کل آن میدان بزرگ است. به هنگام حمله، کسانی که در ساختمان اتحادیه گرفتار شده بودند، سنگرهایی در داخل ساختمان ایجاد کردند تا مانع نفوذ نئونازی‌ها به ساختمان و محافظت از کسانی که در طبقات بالایی مخفی شده بودند بشوند. عده ای تلاش بیهوده ای می کردند تا با پرتاب اشیا از پنجره های طبقات بالا و پشت بام جلوی هجوم مهاجمان را بگیرند. تعداد مجروحان در میان افراد داخل اتحادیه بسیار زیاد بود، بعدتر یک مکان مداوای مجروحان با جعبه کمک های اولیه در آن جا پیدا شد.
قتل عام با پرتاب کوکتل مولوتف به داخل ساختمان اتحادیه آغاز و سرعت وحشتناکی به خود گرفت.
ظرف ده دقیقه پس از مشاهده اولین شعله های آتش، آتش نشانان تماس های متعددی که درخواست کمک می کردند دریافت کردند. چند نفر از آنها گزارش داده اند که مردم برای اینکه قربانی آتش نشوند از ساختمان خود را به بیرون پرتاب کردند. پرونده ها نشان می دهد درخواست کمک از آتش نشانی پذیرفته نشد. تقریباً همزمان با این تماس ها، بالاخره پلیس ضد شورش سر رسید اما هیچ اقدامی نکرد. چندین ویدیوی آنلاین موجود نشان می دهد که افراد خود را از پنجره ها به بیرون پرتاب می کنند. تصاویر حتی دلخراش تری وجود دارد. در این تصاویر می توان افرادی را دید که خود را از پنجره به بیرون پرت می کنند و بعد از سقوط با چوب و چاقو در روی زمین مورد حمله قرار می گیرند. در نهایت، بقیه ی کسانی که زنده مانده و بیهوش نبودند را از ساختمان خارج کرده و از میان مهاجمینی که دوباره آن ها را مورد ضرب و شتم قرار می دادند گذراندند.
۴۶ کشته و بیش از ۲۰۰ مجروح حاصل این یورش بود. بزرگترین قتل عام چپ های اروپایی بعد از پایان جنگ جهانی دوم.
تا به امروز، با وجود صدها شاهد در دسترس، حضور گسترده پلیس و فیلم های ویدئویی و عکس‌های متعددی که در دسترس عموم قرار گرفته است، هیچ‌کس به خاطر این جنایت محاکمه یا محکوم نشده است. علاوه بر این، بسیاری از راست های افراطی توسط دولت اوکراین مورد تمجید قرار گرفتند. انواع شایعات بی رحمانه منتشر شدند. از جمله این که چپ ها برای ایجاد شورش خود را به آتش کشیدند. در مقابل، کسانی که برای روشن شدن این رویدادها تلاش کردند، مانند آناتولی شاری، روزنامه نگار اوکراینی، مجبور شدند برای نجات جان خود از کشور فرار کنند.
روشنگران مشهور دیگری مانند اولس بوسینا، نویسنده اهل کیف – که اوکراینی است – سرنوشت بدتری یافتند و پس از محکوم کردن سوء استفاده مقامات اوکراینی از این حادثه و ترویج روابط حسن همجواری با شهروندان روسی، ترور شدند. سرنوشت این ترور نیز مانند حادثه ی اتحادیه ی اودسا، با وجود سرنخ هایی که منجر به دستگیری دو عضو گروه نئونازی C14 شد (شواهد محاکمه در دستان دادستان ناپدید شد) هرگز به جایی نرسید.
هشت سال پس از قتل عام، تنها چیزی که در پای ساختمان اتحادیه باقی مانده است، یک نوشته است که در روی آسفالت خیابان نقش بسته است: «به سوی مرگ»! هیچ شهروند و حتی هیچ مقامی برای پاک کردن آن اقدام نکرده است.
منبع: Junge Welt
با سپاس فراوان از سایت اخبار روز که چنین فاجعه بزرگی را به اطلاع مخاطبان می رساند. در تمام این ۸ سال همه رسانه های غربی در قبال این جنایت سکوت کردند و هنوز هم آگاهانه به این سکوت ادامه می دهند تا مبادا ردی از حضور فاشیسم در اکرایین به اطلاع خوانندگان عادی اروپایی که قرار شده تأمین کننده بودجه این جنگ باشند، برسد. درود بر شما.
منبع همین مقاله یک روزنامه آلمانی است چطور می گویید رسانه های غربی سکوت کردند؟
بقیه ادعاهای طرفداران پوتین و جنگ وحشیانه اش هم همینقدر دقیق و مستند هستند؟
جناب نسیم چرا به شما برخورد؟ روزنامه یونگه ولت را طبق تعریف پیاده نظام ایرانی ناتو بایستی بعنوان یک روزنامه چپ روسوفیل استالینیستی قلمداد کرد. سوای آن این نشریه با یاری مشترکان و بدون تبلیغ و حمایت الیگارشها منتشر میشود. منظور آقای سیامک سلطانی رسانه های مسلط در غرب است: نیویورک تایمز، گاردین، اشپیگل و …
خانم یا آقای نسیم
استدلال شما از نوع مغلطه است
منظور از رسانه های غربی، رسانه های جریان اصلی است
با درود فراوان، متاسفانه مطبوعات باصطلاح آزاد غربی کوچکترین اشاره ای به اینگونه جنایات نمیکنند!
از آنهایی که میگویند روسیه به اوکراین تجاوز کرد،باید پرسید با این همه اسناد گفته ها فیلم‌ها وشواهد وترورها و کشته شدن بیش از ۱۳ هزار نفر در شرق اوکراین توسط دولت نازی زلنسکی دلقک و ناتو، آیا باز هم روسیه متجاوز است؟نه چین نه هند نه ویتنام نه کوب نه بسیاری از کشورهای جهان این حرکت روسیه را تجاوز ندانسته اند.حتی در اسناد سازمان ملل تعریف تجاوز به کشوری دیگر را توضیح داده است.فقط آنگلوساکسونها و ناتو واسرائیل برخی(چپها) حرکت دفاع از خود روسیه را تجاوز خوانده اند و بس.
چنین جنایتی بدون هیچ اما و اگری محکوم است. رفقای اردوگاهی می بینید؟ احتیاجی به نقب زدن به تاریخ برای توجیه عمل جنایتکاران نیست. میتوان از همدستی چپ با روسها نوشت و میتوان شیوه های دیکتاتورانه حزب کمونیست را قبل از فروپاشی و کشتار ها و ایجاد قحطی مصنوعی بوسیله استالین در اوکراین را قطار کرد و این جنایت را توجیه و واکنشی در مقابل آن جنایات خواند همانگونه که رفقای اردوگاهی در رابطه با جنگ کنونی مطرح میکنند. اما نه و نباید.
بستگی دارد که چپ را چه بدانیم. اگر چپ یعنی کمونیسم و کمونیسم یعنی اعتقاد به آزادی طبقه کارگر، هیچ چپی هوادار بلوک شرق نبود. بلوک شرق سرمایه داری دولتی امپریالیستی بود، بلوک غرب هم سرمایه داری امپریالیستی.
بیشتر چپهائی که ادعا میکنند سوسیالیست و یا کمونیست هم هستند در واقع بورژوا هستند، همانطور که بورژواهائی که ادعا میکنند انسان دوست و آزادی خواه هستند استثمارگر می باشند.