ایران؛ تنها به قافیه ی ویران – خسرو باقرپور

با طرح این چنینی ی موضوع، شما دارید از “جمهوری ی اسلامی ی ایران” دفاع می کنید. و یعنی دارید ایران را ویران می کنید. پس درکی از سهل گیری و سخت گیری در شعر نیز ندارید؛ اما می توانید با این “ای کاش” که مرقوم فرموده اید، بی تردید زحمتِ ما بدارید: نخست این که من تنها شاعری نیستم که به این “ایران”شما ویرانه خطاب کرده است. اگر شعر شناس بودید هرگز این گونه نمی نوشتید. بسیاری از شاعران نامدارِ معاصر با این گفته ی شما که: “ایران هرگز ویران نبوده است” موافقتی ندارند. برای مثال می توانم نام دوشاعر بزرگ معاصر را ببرم: فروغ فرخ زاد و اسماعیل خویی. الباقی همه پیشکش شما که وقت و حوصله ی من مدارا نمی کند. نخست فروغ: او حتی در سروده ی “ای مرز پر گهر” ویران که سهل است… از واژه ی “کشک” برای “ایرانِ” شما استفاده می کند! رفیق شاعرم اسماعیل خویی نیز در بخشی از سروده ی بلند “بازگشت به بورجو- ورتزی” این گونه گفته است: “… و گفته بود: « گفتی کجا؟»
و گفته بودم، یعنی می‌گویم: « گفتم: ایران.»
و، بعد،
فروغ فرّخزاد می‌گوید:
ـ « گفتم: به قافیه‌ی کشک!»
می‌گویم:
ـ « نه! خواهرِ تلخم، نه!
فقط به قافیه‌ی ویران باید گفت،
فقط به قافیه‌ی ویران.»…”
و من نیز بی آن که تلخی ی فروغ را در جانم و در زبانم داشته باشم، به قافیه ی “ویران” گفته ام.