و ز ما نیز
خوشا که بر این جاده یادگاری ماند
هرچند چونانکه ردّی بر ساحل ِ ماسه و کف
نپاینده.
ما را امکان همارگی در باور نگنجید،
گفتی همین یگانه تجربت
ما را بس بسنده بود-
پس
حق گزار
تنها به « بودن» تمکین کرده بودیم.
□□
و چیست جاودانگی
به راستی؟
چه رمزی فرونهفته درغریزه ی حفظ بقا
که زندگان به چنین نیاز
آزمندانه فرمان گرفته اند؟
من سخن از تلقینی ازلی می گویم
در نهادِ حیات
که انسان را نیز حتّا،
به تداوم و ماندگاری،
– یعنی به علفزاران ِ اندیشه ی ابدیّت- هی کرده ست.
من از فراخنای خِرَد
جمع ِ جویندگان ِ نام را نظاره می کنم
که در تلاشی پیگیر برای جاودانه شدن؛
و نیز
زن بارگان را در شبستان ِ شهوت
به کار تسلسل نسل.
و نیز
خوشباوران را در محاریبِ شب زده می شنوم در نماز
امیدوارِ عمری دوباره
در عالمی فراخاک.
] و قضا را که خاک
خود آخرین سامان ِ ناگزیرِ انسان است.[
مگر اینان هم انگیزگانند
پوینده ی راهی واهی
در قلمرو ایمانی برده به میراث.
□□
هیچ پیمبر
بجز اندیشه
مشعلی برنیفراشت
خود اگر رسالتی راستین داشت؛
و در زمان ِ ظهور
هیچ سخن فراتر از فراخور حال نگفت
مگرش کلام وحی
حیلتی نهفته در آستین داشت.
شعور دانش امّا در تمامی اعصار
باوری پسندیده ماند
و کسی ز جمع هشیاران
یقین ِ عقل را به چالش ِ تردید برنخواند.
□□□
و شادا،
باری
که خاک
واپسین سامان ِ خجسته ی ماست.
من این راز را ز دیرباز
بازدانسته ام،
آری.
□□□
تیبوران- ۲۷ مارچ ۲۰۰۴
