کمیته زنان نهادهای همبستگی و زن و برابری: طبق گزارش خبرنگار ایلنا: یک نفر از کارگران زن یک کارگاه شیرینی پزی واقع در میدان کارگر شهر بابل، حوالی ساعت ۹ صبح روز گذشته به علت گیر کردن در دستگاه همزن برقی جان باخت.
این جنایتی که کارفرمایان کارگاهها در اثر بی توجهی و عدم رعایت اصول ایمنی و حفاظت می آفریند، بار اول نیست اتفاق می افتد؛ در حادثه‌ای مشابه که آبان ماه سال گذشته در کارخانه ریسندگی “نساجی کویرسمنان رخ داد، یک کارگر زن ۲۱ساله” به نام “مرضیه طاهریان” حین کار به علت گیر کردن مقنعه سرش در دستگاه رینگ ریسندگی و کشیده شدن سر به داخل دستگاه جان خود را از دست داد.
در اثر فقر و فلاکت و تورم و گرانی سر سام آوری که نظام سرمایه داری جمهوری اسلامی بر طبقه کارگر و زحمتکشان ایران تحمیل نموده است، زنان کارگر از نظر موقعیت کاری و معیشتی در بدترین شرایط بسر میبرند. آنها به سختی از عهدۀ مخارج خود برمی آیند. میلیونها زن در خانواده‌های کارگری به “کار در خانه ” بی جیر و مواجب مشغولند و با کوشش سخت و طاقت فرسا روزانه با ساعات کار طولانی بدون مشمول بودن قانون کار و برخورداری از بیمه بیکاری در بیغوله هایی که هیچ مسائل ایمنی و حفاظتی در آن رعایت نمیشود با نازلترین دستمزدها در تلاش اند که بخشی از معیشت خانواده را با درآمد بسیار پائین تامین کنند.
در شرایط نکبت بار امروز جامعه ایران زنان کارگر ما فقط قربانی حوادث محل کار و خرد و خمیر شدن در دستگاههای تولید نیستند، امروز زنان کارگر ما قربانیان تن فروشی، مواد مخدر، بی خانمانی، تجاوز و آزارهای جنسی، رحم اجاره ایی، کودک همسری اند. اگر این زنان شانس بیآورند که در همچنین کارگاههایی اشتغال یابند که به شدید ترین شکل استثمار میشوند و باید همچنین حوادث مرگباری را به تن بخرند، در غیر اینصورت باید به دستفروشی در کنار خیابانها و یا متروها بپردازند از خشونتهای جنسی مردان در امان نباشند یا وقتی جنسی که برای فروش دارند توقیف میشود با هزار پیشنهاد بیشرمانه مأموران مواجه شوند تا جنس خود را پس بگیرند تا جایی که بارها از پس گرفتن اجناس خود صرفنظر کرده که به این خفت و بیشرمی تن ندهند.
بدون شک متهم اصلی این فاجعه بهر شکل و یا هرعلتی اتفاق افتاده باشد صاحب کار جنایتکار و نظام استثمار گر جمهوری اسلامی است که به قصد سوددهی بیشتر، صرفه جویی و عدم توجه به مسائل ایمنی محیط کار از جان کارگران مایه گذاشته، و آنها را به مسلخگاه مرگ میفرستند.
سالانه صدها کارگر بر اثر سوانح و یا بیماریهای ناشی از کار در ایران جان می بازند، بدون اینکه عاملان این سوانح مورد بازجویی و محاکمه قرار گیرند یا سعی شود مسائل ایمنی و حفاظتی محیطهای کارگری به عنوان اولویت در دستور کار و مورد توجه صاحبان سرمایه قرار گیرد. این جنایات ضد انسانی که سرمایه هر روز تولید و باز تولید می کند، همواره و هر روزه از طبقه امان قربانی می گیرد.
در عدم متشکل نبودن کارگران و زنان کارگر هر روز باید انتظار این سوانح دلخراش را داشت. کارگران با داشتن تشکل های کارگری و حضورشان در صحنه می توانند از طریق تشکیل کمیسیون های ایمنی محیط کار با نظارت نمایندگان واقعی کارگری به مشکل ناامنی محیط کار رسیدگی کرده و کارفرما را مجبور به تخصیص بودجه ای برای ایمنی کردن محیطهای کاری کارگران بنمایند. علاوه بر این، در محیط های کاری فاقد تشکلهای مستقل کارگری، اعتراض کارگران به ناامنی محیط کار به هر درجه ای با اخراج و سرکوب پاسخ داده می شود و در نتیجه هیچ اعتراضی امکان بروز نمی یابد. این جنایات ضد کارگری و تکاندهنده ننگی دیگر بر تاریخ نظام سرمایه داری و حاکمان آن میباشد، و ضمن اینکه نباید در مقابل آن ساکت نشست این وظیفه مهم را نیز جلو پای طبقه کارگر و تمام فعالین کارگری می گذارد که مصمم تر و متشکل تر برعلیه این نظام نکبت بار و انگلی به مبارزه بر خاسته و خواهان محاکمه شدن مسببین این جنایت هولناک شوند.
ما ” کمیته زنان نهادهای همبستگی و زن و برابری” ضمن تسلیت به خانواده این عزیز قربانی سودپرستی سرمایه خود را درغمشان شریک می دانیم. عهد می کنیم با مبارزه طبقاتی، پیگیری و افشای این نوع فجایع و دیگر اعمال ضد کارگری تا رهایی کامل طبقه کارگر از پای ننشینیم.
۱۲ می ۲۰۲۲-۲۲ اردیبهشت۱۴۰۱
