به گزارش دولت بهار، تازه‌ترین گزارش وزارت نیرو نشان می‌دهد که در فروردین امسال برای اولین بار واردات برق ایران از صادرات برق آن پیشی گرفته است.
این خبر در حالی منتشر می‌شود که محمدمهدی فروردین، نماینده مردم فیروزآباد در مجلس، طی جلسه علنی مجلس گفته است: در حوزه انتخابیه روزانه شاهد قطع برق مناطقی هستیم که دما در آنها حدود ۴۰ تا ۵۰ درجه است؛ پیش از این عضو شورای شهر تهران گفته بود که پارک‌ها و بوستان‌های تهران به علت قطعی برق به محل تجمع اشرار و معتادها تبدیل شده است؛ سخنگوی صنعت برق در استان اضفهان قول داده است که امسال در بخش خانگی خاموشی نخواهیم داشت. صحت این قول به کنار، دلیلش این است که محدودیت مصرف برق به بخش صنعتی منتقل می‌شود: این یعنی با افزایش مصرف برق در ماه‌های گرم سال صنایع ایران باید منتظر قطع برق و کاهش تولید باشند، که باعث کمبود کالا ویا گرانی آن می‌شود، که البته به ضرر مردم است.
سوال اما این است که اگر ایران برق برای صادرات دارد، چرا جمهوری اسلامی باید برق خارجی را وارد کند؟
آیا منطقی‌تر نبود که از برق خود هم استفاده کند، مخصوصا در این وضعیت ابربحرانی؟
جواب این سوال را در یک ویدیو از شبکه العربیه پیدا کرده ایم. این ویدیو، که باید جنجالی میشد اما کم‌بازتاب مانده، از فروش برق ایران به عراق گزارش می‌دهد.
آیا جمهوری اسلامی قصد دارد از پول برق ایران، که به عراق فروخته می‌شود، برای رفاه مردم ایران استفاده کند؟
سوال خنده‌داری است، و در همین حال غم‌انگیز. این فروش برق به عراق چیزی غیر از سامانه پول‌شویی نیست:
تحریم های جمهوری اسلامی شامل فروش برق به ایران نیست، به علت حیاتی بودن برق. مثلا برای کولر در تابستان داغ کشور. اما همین تحریم شامل انتقال پول به ایران هست. پول عراقی در بانک های خصوصی به حسابی واریز می‌شود، که به شهروندان ایران اصلاً نمی‌رسد. این پول‌ها مستقیما به نیروی قدس سپاه منتقل می‌شود، تا جمهوری اسلامی بتواند نفوذ خود را به کشور های منطقه ادامه دهد.
بدین ترتیب، جمهوری اسلامی توانسته است بودجه نیروی قدس سپاه، که توسط آمریکا به عنوان یک سازمان تروریستی شناخته شده است، تامین کند و تحریم‌های اقتصادی را خنثی کند.
نیروی قدس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، برای جمهوری اسلامی می‌جنگد. در جنگ‌هایی که به مردم ایران هیچ ربطی ندارد. تداوم تهاجم‌های سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و نیروی قدس در عراق و سوریه و… ، یکی از عوامل محرک رئیس جمهور آمریکا (ترامپ) برای خروج از برجام شد، و در عین حال، این موضوع باعث شد تا ایران در معرض خطر قرار گیرد. انجام این اقدامات، یک بار دیگر باعث ایجاد وقفه در مورد تلاش های منطقه ای برای امکان ایجاد صلح شد.
با این حال، با توجه به شواهد فزاینده مبنی بر استفاده جمهوری اسلامی از مؤسسات بانکی خصوصی دوست در عراق برای انجام تجارت، فروش کالاها و خدمات محدود شده و سپس انتقال پول به نیروی قدس به جای تامین رفاه شهروندان خود ایران، مشخص نیست که رژیم جمهوری اسلامی اصلاً چرا از نام «ایران» استفاده می‌کند.
با آشکار شدن این شواهد جدید در مورد شیوه و روشی که جمهوری اسلامی برای دور زدن تحریم‌ها به کار برده است، یک سوال دیگر هم باقی می‌ماند: چرا ایالات متحده آمریکا آنقدر مصمم است که به توافقی بازگردد که جمهوری اسلامی به وضوح هیچ علاقه‌ای به رعایت آن ندارد؟
آقای فروردین، نماینده مجلس، در بخشی دیگر از سخنانش گفته است: «عشایر در تامین خوراک دام مانده‌اند و فاقد علوفه می‌باشند. باید برای تامین نهاده‌های دام عشایر اقدامی صورت گیرد … جامعه عشایر … امروز به حال خود رها شده‌اند. هم از نظر راه و هم از نظر آبرسانی به عشایر هیچ اقدامی صورت نمی‌گیرد.»
اگر رژیم جمهوری اسلامی به جای تامین بودجه نفوذ خود به کشور‌های منطقه، بیشتر به فکر مردم ایران بود، شاید برق ایران در ایران می‌ماند و سرمایه برای تامین رفاه مردم عشایر و جاهای دیگر ایران هم پیدا می شد.
آقا یا خانم گردآفرید. این برق از آذربایجان و ارمنستان وارد میشه چون تاسیساتی نزدیک به استانهای شمالی دارند و مقدارش هم در قیاس با مصرف ایران ناچیز است یعنی ۴۵۰ مگاوات. زیاد تئوری پردازی نکنید.