فاجعه ” متروپل ” درحقیقت شهری را زنده به گور کرد، این اغراق نیست، میلیونها نفر را به عزا که نه ، به خشم کشاند. دیدیم که از بوشهر تا بهبهان ، از اهواز تا شاهین شهر، مردم با دلی خونین به خیابان ریختند و بدنهایشان به خشم و اعتراض زبان گشود.
دولت و حکومت بعد از ۳ روز کم توجهی و حتی برگزاری جشن “فرماندهی”، بدون حتی تسلیت بهنگام، طبق گفته رییس صدا و سیما فرمان آمد که دیگر بس ست. جمعش کنید.
این برخورد فقط از شرکای جرم انتظار می‌رود نه مدعیان مسئولیت در قبال جان مردم .
قضاوت اینکه همه شان در چنین فاجعه ملی دست دارند و مسبب کشتار مردم اند، فضای غالب افکار عمومی ست.
میپرسیم چرا از همان اولین دقائق آوارِ فاجعه ، ماشین جنگی و ساختارهای تعمیق و سرکوب ش را علیه مردم به خط کرد . تا همینجا دو واقعیت روشن و قطعی ست:
اول اینکه مردم خود حکومت را مقصر اصلی میدانند! محاکمه یک پیمانکار و یک شهر دار یعنی توهین به شعور اجتماعی مردم.
دوم اینکه، حکومت میداند این فاجعه به خودش متصل است و مردم هم فهمیده اند. در نتیجه حکومت با همه ساختارهایش و مردم با همه خشم و نفرت شان روبروی هم به صف شدند.
این حق مردم و یک ضرورت تاریخی ست که مسببان و قاتلان کُشتار عامدانه عزیزان شان را با همه هشدارها ، شواهد و مستندات غیر قابل انکار محاکمه کنند و اما نه توسط کسانی که خود بخشی از ماجرا هستند.
مردم میتوانند و باید به قدرت نیروی اجتماعی شان همه مسببان چنین کشتاری را به دادگاه و محاکمه علنی و واقعی بکشانند!
این دادگاه تنها میتواند به پشتوانه خواست و حضور منسجم مردم آبادان صورت گیرد و البته پشتوانه محکمی چون اعتصاب متحدانه و یکپارچه پالایشگاه و پتروشیمی و بنادر و معلمان و کارمزدی پروژه ای و هر لایه اجتماعی لازمست که پشت این خواسته بایستند.
نمیتوان باز هم به انتظار تاریخ نشست. همین امروز باید مسببان کشتار مردمان را به محاکمه کشید. باید تبعات چنین فاجعه ای را بر دوششان گذاشت ، قبل از آنکه “پلاسکو ، معدن یورت و متروپل و …..دوباره و دوباره تکرار شوند!
نه می بخشیم و نه فراموش می کنیم
شورای بازنشستگان ایران
هفتم خرداد ۱۴۰۱
