کارگران ایران از حق ایجاد تشکلهای مستقل و غیر دولتی و آزاد محرومند، اعتراضات، اعتصابات و تجمعات کارگری شدیدا سرکوب میشوند. سازمانها و اتحادیه های کارگری درسطح جهانی و بخصوص نمایندگانشان در سازمان جهانی کاراز این موضوع مطلعند. با اینحال هرساله هیئتی از سرکوبگران امنیتی طبقه حاکمه ایران در لباس نمایندگان کارگران به این اجلاس دعوت شده و مسئولیت به آنها واگذار میشود.
سازمان جهانی کار، ارگانی برای تنظیم شرایط کار
به نفع دولتها و کارفرمایان است!
سازمان جهانی کارکه زیر مجموعه سازمان ملل است، با توجه به سابقه و اهدافش تا به امروز نشان داده است که منافع مستقل کارگران، منافعی که از درون مبارزات آنان سرچشمه گرفته باشد، درآن نمایندگی نشده و جایی ندارد. دراثر مبارزات تاریخی طبقه کارگردر کشورهای مختلف درمنشور این سازمان بخشی ازدستاوردهای این مبارزات منجمله حق ایجاد تشکل، قراردادهای جمعی، رفع تبعیض و برابری حقوقی درج شده است. آنچه از اهداف این سازمان بر می آید، تدوین و اجرای قوانینی در چهارچوب مناسبات موجود یعنی تامین شرایط کار در جهت نیازدولتها و مالکان سرمایه است و منافع کارگران در آن جایی ندارد.
درک حاکم بر اجلاس، سیاست سه جانبه گرایی است که دولتها با توجه به تنظیمات ارگانهای جهانی مانند سازمان تجارت جهانی کارو صندوق بین المللی پول می بایست در قوانین کشوری به اجرا بگذارند. ازاینرو نمایندگان دولتها، کارفرمایان و تشکلهایی که به نام کارگر از بالای سر توده کارگر و درچهارچوب سیاستهای حاکم سازمانیافته اند، رابطه کار و سرمایه را به اتفاق تنظیم میکنند. این سیاست هیچ ربطی به منافع پایه ای کارگران نداشته و تغییری در بهبود شرایط زندگی آنها ایجاد نمی کند. هرگونه تغییر در شرایط کار و زندگی کارگران در گرو ایجاد تشکلهای مستقل و متکی به نیروی کارگران و برگزیدن نمایندگان واقعی خود خواهد بود.
در حالی که دولت های سرمایه داری شرایط غیر قابل تحملی را بر زندگی کارگران جهان حاکم کرده اند ، اجلاسها، کنگره و کنفرانسهای بین المللی کارگری بیشماری برگزار میشود. اکثر تشکل های بین المللی کارگران همچنان به ضرورت تلاش جمعی برای مقابله با این شرایط تاکید دارند.
امروز بر هیچ بخشی از طبقه کارگر جهانی پوشیده نیست که مبارزه متشکل و متحدانه تنها راه مقابله با ریاضت اقتصادی و تغییردر توازن قوای طبقاتی به نفع کارگران است.
طی ۴۰ سال گذشته کارگران ایران از حق ایجاد تشکلهای مستقل خود محروم بوده اند. در طی این سالها هر گاه که کارگران و فعالین کارگری تلاش کرده اند دست به ایجاد تشکلهای خود بزنند و یا اعتراضاتی بر علیه شرایط موجود سازمان بدهند، دستگیر، زندانی و اخراج شده اند. هم اکنون تعداد زیادی از اعضای تشکلهای غیر دولتی کارگران و معلمان به جرم ایجاد تشکل و یا اقدامات مرتبط با اعتراض به سطح دستمزدها در زندانهای جمهوری اسلامی هستند. خانه کارگر و شوراهای اسلامی نیز که از تشکلهای وابسته به حکومت ایران هستند درهمکاری با سرمایه داران ودر جهت تامین منافع طبقه حاکمه در مقابل کارگران صف آرائی میکنند. نمایندگان واقعی کارگران ایران یا در زندانها هستند و یا تحت تعقیب نیروهای امنیتی. جلوگیری از متشکل شدن کارگران و سرکوب فعالین اتحادیه ای در ایرا ن بخشی از تلاش کارفرماها در جهت پایین نگاهداشتن دستمزدها وحفظ قراردادهای موقت و صفر ساعت است.
سوال این است طبقه حاکم ایی که طی ۴۰ سال گذشته، با سرکوب، زندانی کردن کارگران معترض واستفاده از ارگانهای امنیتی و قضایی، مانعی جدی برای متشکل شدن کارگران ایران بوده اند، چگونه هست که نمایندگانشان در اجلاس سازمان جهانی کار بعنوان نمایندگان کارگران به رسمیت شمرده شده اند؟
جای نمایندگان تشکلهای مستقل و آزاد کارگران ایران در اجلاسهای کارگری است، نه زندان!
متشکل شویم، سازماندهی کنیم!
شورای همیاری با ائتلاف کارگری در ایران
